(bkz: ulusalcılık)

ekşi sözlüğün resmi ideolojisi. sözlük üzerinde özelleştirmek gerekirse seküler türkçülük de diyebiliriz. gezi olayları sonrası ülkede yaşanan kırılmadan sonra sosyal medyayı irdelersek bu düşünce yapısının tekrar yükselişe geçtiği aşikar. burada bir tekrardan bahsediyorum çünkü bu düşünce yapısının ilk yükselişi fransız devrimi sonrası bu topraklarda ittihat ve terakki veya jöntürkler olarak karşımıza çıkar. cumhuriyeti kuran kadro da malumdur ki seküler ve milliyetçiydi.

söz konusu düşünce yapısı kurucu kadronun kurduğu düzenle 1960'lı yıllara kadar bir şekilde güçlü bir damar olarak kaldı fakat o tarihten sonra ister soğuk savaş stratejisi olarak amerika'nın yeşil kuşak projesi diyelim istersek kırsaldan şehre gelip yönetime katılmaya başlayan muhafazakar kesimin baskısı diyelim bir şekilde körelmeye başladı. burada körelme bir anlık bir kırılma değil fakat yavaş bir erime olarak düşünülmeli. konuyu örneklemek açısından seküler milliyetçi olarak kurucu kadronun temsilcisi olabilecek ecevit'in fethullah gülen'e kefil olması veya chp'nin islam işbirliği teşkilatı başkanını devletin en üst makamına aday göstermesi aklıma gelenlerden ikisi.

günümüze gelecek olursak ekşi sözlük dahil tüm sosyal medyada yükselişi rahatlıkla takip edilebilecek siyasi akım seküler milliyetçiliktir. sosyal medyanın çarpan gücü göz önüne alındığında etkileri kesinlikle büyük olacaktır diye düşünüyorum. sanırım bu gücün tek eksiği organize bir oluşum çıkaramamaları ve muhafazakar blok karşısında güçlü kalabilmek adına kendilerini çok fazla temsil etmeyen chp veya mhp'ye mecbur kalmaları.

tek tesellim şudur ki bu görüşe mensup grup ataları kadar kabiliyetli değiller ve şu an için organize bir hareket oluşturamadılar. milliyetçilik ve sekülerizm soslu debe entry'lerini okuduğum zaman bu kanaate vardım. ışid bir kürt'ü öldürdüğü zaman oh iyi oldu diyen bir entry'i güzelleyecek kadar milliyetçi (!) veya tahrir'de 17 yaşında ki bir kız vurulduğunda sırf tayyip sahip çıktı diye kızın ölümünü viskiyle izliyorum diyen insanı güzelleyecek kadar seküler (!) yavşakları ülkemin yönetiminde görmek istemem.

başı küçükken ezilmeli ki, bila seküler milliyetçiler oruç tutmayan üniversite öğrencisi dövme, adaba mugayir sergi basıp şarap şişesi kırma, seçimlerde de akp'ye oy verme gibi klasik vazgeçilmez milliyetçi aktivitelerini devam ettirebilsinler.

seküler milliyetçilik eninde sonunda, eşyanın tabiatı gereği, dünyada bilinen anlamıyla milliyetçilik olarak zuhur edip, türk-islam ülküsü denilen ancak sonuç olarak siyasal islamcılığa katılmaya mecbur "kararsız" fikri yapıdan kendisini ayıracak.

türkiye'de de sağolsun cennetmekan tayyiphan hazretleri sayesinde bu süreç başladı zaten.

batının bugünkü refahının temelini oluşturan insanlardır.

fransız ihtilali'nde de, anglo-amerikan tarihsel süreçte de seküler milliyetçiler bugünkü düzenin temellerini atan insanlardır.

ancak tabi ki seküler milliyetçilerin kurduğu fransa cumhuriyeti bugünlere sadece seküler milliyetçi çizgide ilerleyerek gelmemiştir, çoğulculuk esas unsurlardan birisi olmuştur. yine de temel olan fransa cumhuriyeti'nin kurulması hadisesinin ve dünyada pek çok medeni devletin kurulmasına sebep olan fransız ihtilali'nin seküler milliyetçilerin ürünü olduğu da açıktır.

her şeyden evvel bu bir yurttaş milliyetçiliğidir ki,o da salt etnik temelli olmayıp aynı zamanda vatandaşlık/yurttaşlık temelli bir ulusçuluk şeklidir.yani sadece soydaşlık ya da yalnızca etnik temelli değil; en az bir o kadar da vatandaşlığa dayanan bir milliyetçiliktir bu.

laik olduğu için de dinsel fanatizmin,aşırı ve kökten dinciliğin karşısındadır.mezhep savaşlarına yer yoktur.işte yemen,husiler de arap sünniler'de.ama birbirlerine düşmanlar,neden?mezhep farkı yüzünden.

yine lübnan'da olan inanç ayrımına dayanmaktadır.ülkedeki müslümanlar'da hıristiyanlar'da ekseriyetle aslında arap'tır.seküler milliyetçiler böyle bir ayrımı kabul etmez.

islamiyet'in hüküm sürdüğü topraklarda baş göstermesi oldukça zor olan ideoloji. islamiyet denilen şey, (eğer arap değilseniz) milliyetçilik ile taban tabana zıttır.

islamiyet diye bilinen ama aslında arap emperyalizmi olan ideolojinin, başka kültürleri nasıl yok ettiğini tarih yazıyor. en basitinden türk tarihinde kardeşi kardeşe düşman eden de islamiyet'in kendisidir. satuk buğra han'ın adını abdülmelik diye değiştirmesi bir yana, türk oğlu türk amcasıyla fergana'da savaşmıştır.

bugün sokaktaki ortalama insana sorulsun, "tanıdığınız veya akrabanız ateist mi olsun, ışid'e veya nusra'ya mı katılsın?" diye. %95 gibi bir ihtimalle "ışid'e veya nusra'ya katılsın" diye cevaplanır bu soru bu ülkede. müslüman terörist, ateist milliyetçiden daha iyi bu halkın gözünde.

atatürk'ün türk millyetçiliği tanımı şöyle: "türkiye cumhuriyeti sınırları dahilinde yaşayan, türk dili ile konuşan türk kültürü ile yetişen, türk ülküsünü benimseyen her vatandaş, hangi din ve mezhepten olursa olsun türk’tür, türk milliyetçisidir. biz doğrudan doğruya milliyetperveriz ve türk milliyetçisiyiz. cumhuriyetimizin dayanağı türk toplumudur. bu toplumun fertleri ne kadar türk kültürü ile dolu olursa, o topluma dayanan cumhuriyet de o kadar kuvvetli olur."

din veya mezhep fark etmeksizin bir tanım yapmış atatürk. seküler milliyetçilik, atatürk'ün yaptığı tanımdaki gibi bir milliyetçiliktir.

bir anlamda laik milliyetçilik. kemalizmin de bünyesinde barındırdığı bir milliyetçilik türüdür.

benim de inandığım milliyetçilik şekli. yürüyedur arpad.

bu "kavramın" türkiye siyasi tarihindeki kökenlerine bakıldığında nihal atsız'ın rolü yadsınamaz. atsız zaman zaman şaman olmakla filan da "suçlanmıştır" ama tabi aslı astarı olan şeyler değil. her neyse atsız'ın siyasetinde temel olan türk ırkının birliği ve üstünlüğüydü. mhp'nin de kökenlerinde yatan temel gaye halen budur ancak meşhur adana kongresinde atsız ve türkeş liderliğindeki "fraksiyonlar" keskin çizgilerle ayrılmıştır. hatta atsız'ın kongreyi türkeş'in kazanması üzerine "bugün burada allah tanrıyı kovdu" dediği rivayet edilir.

misal atsız, "türkçülüğün önemli meseleleri" başlıklı makalesinde bir insan topluluğunu millet olarak bir arada tutan harçlardan birinin de din olduğunu yazmıştır. ancak tüm türkler müslüman değildir. türkiye'deki müslümanlık da şamanizmden öğeler taşımaktadır. bütün türklerin bir gün birleşmesi halinde, şamanlar, hıristiyanlar vs. hepsi müslüman olacak gibi görünmektedir o halde şimdiden zorlamaya gerek de yoktur. sünnilik-şiilik meselesi de kalmamıştır.

bir diğer makalesi olan "türkçülüğe karşı yobazlık"ta ise atsız bu kez fatih ve 2. murat gibi müslüman osmanlı padişahlarını adeta birer modern, seküler müslüman olarak anlatmaktadır. hatta 2 murat bu makalede "bir aralık tahtı bırakıp manisa’ya çekildiği zaman kadınlardan mürekkep musiki heyetleri arasında dünyadan zevk almış" bir devlet büyüğü, "şarap içmiş, fakat vatan tehlikeye girince de bütün bunları bırakıp yine ordunun ve devletin başına geçmekten" geri kalmayan bir lider olarak tanımlanmıştır. aynı makalede anılan diğer osmanlı padişahlarının da içki içtiğinden bahsedilerek, bu durumun "teferruat" olduğundan ve kimsenin bu padişahların müslümanlığına laf etmediğinden bahsetmiştir.

makalenin devamında cumhuriyetle beraber türkiye'de güçlenen tarikatlar anılmakta ve aşağıdaki paragrafa yer verilmektedir:

"dinle hiçbir ilgisi olmadığı halde dini inhisara alan bu zavallılara karşı çıkarılacak dinî kuvvet imam hatip okulları ile ilâhiyat fakültesi veya enstitüleridir. bizde de, batıda olduğu gibi birkaç dil bilen, felsefeden veya matematikten yahut biyolojiden doktora vermiş din adamları çıktığı zaman nurcu, süleymancı, biberci, kamerci tayfası kendiliğinden kaybolacak, dinin tamamen bir inanç ve vicdan işi olduğu anlaşılacaktır.

bugün diyanet işleri dairesinin başında bulunanların, makamlarına lâyık adamlar olmayıp siyasî düşünceler ardında koştukları, hattâ memleketteki siyasi bölücülüğün elemanlığını yaptıkları senatör mehmet özgüneş tarafından açıklanmış, buna tatminkâr cevaplar verilememiştir."

özetle atsız, din istismarının önüne geçilmesi için diyanet işlerini işaret etmektedir. "dinin siyasallaştırıldığından" yakınmakta, ancak dinin esasen inanç özgürlüğü kapsamında kalması gerektiğinden bahsetmektedir. kuşkusuz atsız'ın burada bahsettiğiğ modele modern anlamda sekülarizm denemez. bu bizim bildiğimiz resmi ideolojideki laiklik benzeri, kamu kurumlarının kontrolü altında düzenlenecek dini eğitim ve din işleri şeklinde okunabilir.
atsız kendince bir sekülarizm betimlemesi yapmakta hatta ve hatta siyasal hayattaki yansımalarına (mhp'yi de anarak) kısaca değinmektedir:

"milliyetçi hareket partisi, adından da anlaşılacağı gibi milliyetçi bir partidir ve başkanı alparslan türkeş eski türkçülerden biridir. bu parti yobazların barınacağı bir parti değildir. islâmiyeti yobazlık sananların bu partide işi yoktur.

bazı partiler dinî taassubu seçim kaygısı ile istismar ettiler. bu ayrı bir konudur. fakat diyanet işleri başkanlığı’nın yobazlığı bastırıp islâmiyeti bir ahlak sistemi halinde ruhlara sindirmek için çalışması gerekirken hiç oralı olmayışı dikkate değer."

atsız, bu makalesi ardından hasan bağcı diye bi eleman ile münakaşaya girmesi üzerine bir makale daha (yobazlık bir fikir mütehassesidir) yazmıştır. burada da "yobazları" ve mütedeyyin müslümanların geldiği noktayı adeta itin kötüne sokmuş, ilimden irfandan, pozitif bilimlerden münezzeh olduklarını, bağnaz olduklarını anlatmıştır. dini efsaneleri (mesela dünyanın oluşumu, adem-havva hikayesi vs.) "bilimsel gelişmeleri" kullanarak kutsal kitap ve islami anlatılarda betimlenen olayların tersinin ispat edildiğini belirtmiştir.

aynı makalede atsız açık açık kutsal metinlerin tanrı kelamı olmadığını, "çünkü din, ilahi ilhamla olsa bile sosyal bir müessesedir ve her peygamber de nihayet kendi bilgisi ve görgüsü kadar düzen ve yasak koymuştur." diyerek anlatmıştır. hasan bağcı'ya atarlanırken de, kendisine islamyeti ve müslümanları araştırmasını tembihleyen hasan bağcı'ya o "kadim" soruyu sormuştur: araştırmam istenen müslüman hangi müslüman?

"..birbirinin zıddı olan bu insanlardan hangisinin örnek ve esas müslüman diye alınarak ona göre hüküm yürütülmesi içinden çıkılmaz bir meseledir. onun içindir ki dini sosyal bir kuruluş olarak görmek hem gerçeği kabullenmek, hem de dini iç mücadelelerin batağına saplanmaktan kurtarmak olur. din en iptidai toplumlarda da vardır. ve bu iptidai dinlerin gülünç talimatı herhalde 124.000 tane olduğu söylenen peygamberlerden herhangi biri tarafından öğretilmemiştir. insanlar akıl ve bilimde ilerledikçe dinler de daha akli olmuş, çok tanrı’dan iki tanrı’ya ikiden de bire inerek son safhasını bulmuştur. dini artık aklın ve ilmin kabul edemeyeceği hurafelerden, saçma inançlardan kurtararak tamamen vicdani bir hale getirmek, üzerinde tartışmamak, bu konulardaki yayınları da yalnız bilginlere bırakmaktan başka çıkar yol yoktur.."

atsız'a göre "gericilerin" isteği ise "türk yavrusunun beynini körletici medrese eğitimi kurmak, kişileri hür irade verilerine değil de hiç değişmez ilahi emirlere göre robot misali yaşatmak, kadını çarşafa ve çuvala tıkmak ve toplumdan atmak ve buna benzer daha nice ilkel usullerle şeriat düzenini ihya edip bu güzel ülkeyi yemen örneği arap ülkelerine benzetmek" biçimde tasvir edilmiştir.

aklıma gelmişken atsız'ın ruh adam romanındaki karakteri selim pusat da tanrı'yı sorgular. her neyse atsız şüphesiz dini, millet birliği açısından kaçınılmaz, tarihsel olarak reddedilemez, araçsal olarak vazgeçilemez bir aygıt olarak görmekteydi. dinin toplumsaldaki düzenlenmesinin kontrol altyına alınması ve siyasal alandaki etkilerinin ortadan kaldırılmasını fikriyatının içine yerleştirmişti. dinler tarihsel olarak toplumlar üzerinde binlerce yıllık izler bırakmış, yaşamın her alanına sinmiş etkileri olan kurumsal sistemler olduğundan atsız dinlerin olmadığı bir devletin mümkün olmadığını biliyordu. ayrıca atsız'ın keskin komünizm düşmanlığı da siyasal islamcıları marksistlere benzetmesine varacak ifradi argümanlara neden olmuştur.

her neyse, atsız için dinlerden kaçınmak mümkün olmadığından onları salt "vicdan" meselesine indirgemek ve toplumsaldan soyutlamak, bireylerin "özgür iradelerine" bırakmak gerekiyordu. bu tanım, çok kabaca bugün laisizm diygelinen siyasi yaklaşıma aittir.

türkiye'nin yakın siyasi tarihi içerisinde pek çok farklı anlam ve şekle bürünmüş "laiklik" milliyetçi çizgi içerisine atsız etkileriyle bir dönem yerleşir gibi olsa da meşhur adana kongresi sonrası yavaşça ortadan kalkmış, türk milliyetçiliği siyasal islamla bağlarına sarılmış ve ortaya türk-islam sentezi denen garabet çıkmıştır.

bugünün türk milliyetçileri dünün mahçup türk ırkçıları esasen. yani o "kadim arayış" halen sürüyor mu bilmem ama sürüyorsa da şaşırmam.

bahsi geçen makaleler:
http://www.bilgicik.com/…sidir-huseyin-nihal-atsiz/
http://www.bilgicik.com/…azlik-huseyin-nihal-atsiz/
http://www.bilgicik.com/…eleri-huseyin-nihal-atsiz/

ayrıca alakalı (bkz: ali balseven)

doğrudur, türk milliyetçisi şamanist olmalıdır. binlerce yıllık türk tarihinden bahsediliyorsa budur.

kardeşim neye inanırsan inan, sekülarizm'e inanıyorsan ona inan. çıkarları için sana din satanlara inanma da neye inanıyorsan inan, başım üstünedir.