hayatı boyunca başkasının önünde eğilmek zorunda olanlara, 1 dakika boyunca dik durmak zor gelir.
tanım: nankör insandır.
ataya, ceddine, çanakkale'de şehit olanlara saygısı olmayan insandır. maalesef bunlarla beraber yaşıyoruz.
istanbul havalimanin da çoğu kişinin yaptığı nankörlük...5 gece siren sesi bile çalmadi o daha büyük ayıp 9 gece çaldılar hayırdır unuttunuz mu ?
benim. saat yediyi beş geçiyordu bu ülkede ve ben çalışmak zorundaydım.
hem neden bu kadar tabulaştırılıyor bu mesele sahi?
malum parti seçmeni falan da değilim. zırvalarınız da avam, tabunuz da.
edit: zamane atatürkçülüğü 10 kasımda saygı duruşunda bulunmayanı linç etmek, ahlaksızca "o çocuğu..." demek galiba. iki yüzlüler sizi.
benimdir bu insan. sevmediğim birine saygı duruşunda bulunacak halim yok heralde. iş yerinde herkes saygı duruşu için ayağa kalkarken ben hiç istifimi bozmadım elbette. riyakar değilim çünkü. ayrıca bu başlığı açmak ne kadar saçma bir davranış. isteyen istediğini yapar. herkesin işine kimse karışamaz.
ekmek dağıtıcısın ve marketten koli alacaksın eyvallah. ama etrafa bakarak, o arabanın kapılarını sertçe kapatan kollarını senin g*tüne sokarım.
benim gözümde saygisizin önde gidenidir. ben de kendisine saygı duymam.
trafikte arabayı dokuzu beş geçe yolun önüne kırıp sike sike beklettiğim insan grubu. biz hala buradayız bunu iliklerinizde hissedeceksiniz.
saygıyla ve özlemle.
domalma pozisyonundan eğrilip de dimdik ayakta durmak zor geliyordur belki de .
saygı duruşunda bulunmak zorunda olmayan insandır. atam, türk gençliğinin bu şekilciliğini, hedef şaşırmış hallerini, birbirilerinden bekledikleri saçma şeyleri görse son 18 yılda olanlara "he tamam mantıklı o zaman" derdi.
not: uzun zamandan sonra evde tek başına saygı duruşunda bulunmuş kimse. (bok atmayın diye yazdım) çünkü uzun bi aradan sonra ilk kez çalışma şartlarım buna izin verdi.