(bkz: ahmet tulgar)

röportaj yaptığı kişilerle sarmaş dolaş, son derece samimi pozları vardır bu arkadaşın

haberi olduren muhabir turudur, fotografta kimin haber unsuru, kimin haberi yapan oldugu cogunlukla belli degildir, her roportaj yapilanla bu kadar samimi olununca, objektiflikten soz etmek zorlasir, ayrica nereden cikmistir muhabirin fotografini esek kadar sayfaya acmak? dunyanin hic bir saygin gazetesinde olmayan bir sistemi, muhabirlere "bak seni unlu ediyoruz, sanin yuruyor" diye yutturur o editor milleti, ama ayni editorler ne 212 konu olunca, o muhabirin hakkini korurlar, ne de en ufak bir kiyimda isten atilmasini engellerler, o muhabirler de iki gazetede uc sutun fotografi cikti diye kendilerini hem unlu, hem de basarili sanarlar ki bu buyuk bir yanilgidir...
mesela ki,
bob woodward watergate'i ortaya çikarttiginda kimsecikler neye benzedigini bilmezdi, ama butun dunya adini bilirdi... hem zaten turk medyasinin nadide sohretleriyle roportajlar yaparak kimse unlu olamiyor ne yazik ki, sen ben benim oglan biliyoruz o kadar o fotograflardaki muhabirleri...

gazeteci olmayan kişilerin konu ile ilgili yanılgılarını yansıtan söz öbeeği.

gazetecinin fotoğrafı; kendisinin ego ya da merakından değil;
- format gerektirdiği için,
- söyleşiye katkısı olduğu için,
- yayın politikası gereği,
- hakkettiği için,
- belleğe ve arşive katkı için,
- fotojenik göründüğü için,
- söyleşinin olduğu yere yakıştığı için,
yani yayınlanan yerin yöneticisinin kararı doğrultusunda;
söyleşinin içinde yer alır.

bunlar, bilumum gazetelerde boy gösterirler. anlaşılır olanları bulunduğu gibi olayı abartanları da fazlasıyla mevcuttur.

bu uygulamanın ilk sebebi, çok önemli kişilerden röportaj alınarak atlatma yapıldığında rakip yayınlara, "bak valla yaptık röportajı, aha bu da resmi" demek içindi..

ancak uygulama git gide çığrından çıktı ve bugün bütün gazetelerde görünen muhabirin kendini pazarlama, diğer yayınlara göz kırpma, bir noktadan sonra da kişisel masturbasyonu için fetiş nesnesi oluşturması haline geldi.

öyle ki, bazı ablalarımızın röportajı çıktığı gün, haberini okumak yerine, "acaba nasıl çıkmışım" diye gazeteye heyecanla baktığı bile rivayet edilir olmuştur.

(bkz: ayşe arman)

(bkz: kose yazarlarinin tribal fotograflari)

(bkz: reha erus)

(bkz: balçicek pamir)
(bkz: sanem altan)
(bkz: ismail er)
(bkz: yiğit karaahmet)
(bkz: elif korap)

^*(bkz: yener süsoy)

özellikle, son derece ciddi memleket meselelerine değinen ağır sıklet abilerin kasım kasım kasıldıkları profil fotoğrafları ile, örneğin bir terör saldırısının vahim ve üzücü sonuçları hakkında makale kaleme alan köşe yazarının 32 diş birden gülümsediği ve objektife göz kırptığı fotoğrafını gazeteye basmakta sakınca görmeyen editörlerin bok yemesi. bari resim basacaksınız, ekürisini bulundurun şu fotoğrafların yahu.