(bkz: http://www.youtube.com/watch?v=91yhq-ayivc)

the bells of moscow adıyla da bilinir.

aslen rahmaninov'un 5 piyano parcasindan mutesekkil 3 eser numarali (op. 3) morceaux de fantaisie baslikli yapitinin 2. bolumudur. a - b - a formundadir. burada a bolumun acilisi ve akorlarla bezeli kismi iken orta kisim olan b gergin ve odaksiz bir yazi icerir. ikinci a birincinin kabaca forte bir tekraridir.

soylenen o ki rachmaninov'un bu parcasi form, melodi, harmoni, ritmik ilerleyis ve ozyapisi itibariyle kendisinin diger eserlerine gore daha farkli motifler, muzikal baglantilar ve duygusal zitliklar ihtiva ediyor. 19 yasinda kendisine bu eserle gelen ani ve giderek buyuyen unun ardindan rachmaninov'un da uzun sure neden bu preludun diger parcalardan daha one ciktigina cok kafa yordugu soyleniyor.

eser hakkindaki calismalar akademik olarak matematik ve psikoloji tabanlarinda inceleniyor ve stil olarak cok kompleks olmasa da (icra etmesi hayli zor bir izlenim uyandiriyor gorsel ve isitsel olarak) duyusal olarak hayli zengin olan bu parcanin psikolojik olarak insanlari etkisi altina aldigi ve eser, heyecani azaltmadan -daha dogrusu dinleyiciyi rahatlatici bir sona kavusturmadan- bittigi icin psikolojik zeminde incelenmesinin uzerinde duruluyor. parca metaforik olarak yikimla ve gucun yitirilecegi endisesinden dogan kaygiyla tanimlaniyor. burada one cikan anahtar kelimeler nero kompleksi, megalomani ve bastirilmis siddet.

bu konudaki yazilardan en pesimisti tabii ki (bkz: theodor adorno) ya ait.

kaynak isteyenlere gonderebilirim zira burada akademik calisma gibi tek tek dipnot verip kaynak gostermek garip kaciyor sanki.

rachmaninoff rüyasında bir cenazededir. yavaşça etrafını süzerek tabuta doğru yürür , tabutun yanına varıp kapağını açtığında ise içeride uzanan merhumun kendisi olduğunu fark eder. uyanır ve bu eseri besteler. şeklinde bir rivayete de sahiptir efenim.

rachmaninoff'un bu parçasından nefret ettiğini okumuştum. kendisinden devamlı olarak bu parçanın çalınmasının istenmesi ve diğer büyük parçalarını gölgede bırakması yüzünden parçaya hiç değer vermemiş, özel bir isim bile vermeyerek prelüd olarak bırakmıştır

kaynak: http://www.startribune.com/…rote-prelude/133509278/

rahmetli sergey vasilyeviç bu parçasını beğenmez ve çok sevilmesine sinir olurdu. çok toy zamanında yazdığı basit bir parça o kadar hit oldu ki ondan sonra kendini geliştirip yazdığı o kadar şey hep ilk prelüdle karşılaştırıldı. adam dünyaları yazdı amerika’ya gitti, “do diyez minör prelüdün bestecisi” diye karşıladılar. ayıp.

ama öte yandan “do diyez minör prelüde bu kadar burun kıvırıyorum ama o olmasa beni kimse tanımayacaktı” demiş. zaten prelüdlerinin (bkz: rahmaninov prelüdler) sonuncusunda bu prelüdden yaptığı alıntılarla hem 24 prelüdlük döngüyü (do diyez minör’ün majörü diyebileceğimiz re bemol majörde) tamamlamış, hem de do diyez minör prelüdle barışmıştır.

sonra bir caz piyanisti bu prelüdü kendi versiyonuyla çalmış sergey’e. adam bayılmış, “ilk defa bu parçadan bu kadar zevk aldım” falan demiş.