mitolojide sosyal demokrasi yanlisi tek varlik.
(bkz: zeus)
(bkz: insan)

alexander scriabin'in bir eseri..

kadıköyde bir cafe'nin adıdır.
başarılı ve sürekli gülümseyen bir servis elemanının yanında harika nescafe ve dekoruyla zihinlerde iz bırakır.

zamanında çanakkale'de böyle bir cafe vardı iki katlı. daha sonra üst katı internet kafe oldu. sonra sahibi sattı. türkü kafe oldu. eski sahibi de çanakkale'ye yakın bir yere belediye başkanı oldu.

edit : yillar sonra ben bu kafenin sahibinin kiziyla evlendim ya lan!

milli eğitim bakanımız huseyin celik in, recep tayyip erdogan ı benzettiği mitoloji kahramanı. aradaki benzerlikleri araştırabilmeniz için (bkz: recep tayyip erdogan)

http://www.cemaat.com/ da harika yazılar yazan enteresan olduğunu düşündüğüm adam

aiskhylos 'tan değil de daha çok hesiodos 'tan etkilenmiş goethe 'nin de konu edindiği şahsiyettir prometheus;

karart göklerini zeus,
duman duman bulutlarla;
diken başlarını yolan çocuk gibi de
oyna meşelerin, dağların doruklarıyla.
ama benim dünyama dokunamazsın,
ne senin yapmadığın kulübeme
ne de ateşini kıskandığın ocağıma.

şu evrende siz tanrılardan
daha zavallısı var mı bilmem:
kurban vergileri
dua üfürükleriyle beslenir
haşmetli varlığınız zar zor.
size umut bağlayan budalalar,
çocuklar, dilenciler olmasa
yok olur giderdiniz çoktan.

ben de bir çocukken
ne yapacağımı bilmez olunca
çevirirdim güneşe doğru
görmediğini gören gözlerimi;
yakarışımı dinleyecek
bir kulak varmış gibi yukarda;
varmış gibi derdimle dertlenecek
benimkine benzer bir yürek yukarda.

azgın devlere karşı kim yardım etti bana?
kim kurtardı beni ölümden,
kim kurtardı kölelikten?
şu benim yüreğim değil mi,
kutsal bir ateşle yanan yüreğim,
her işi başarmış olan?
o değil mi coşup taşarak,
yukarda uyuyanı aldatarak
başımı beladan kurtaran?

benim seni kutlamam mı gerek? niçin?
hiç derdine derman oldun mu sen
derdine derman bulamayanın?
gözyaşını sildin mi hiç
başı darda olanların?
kim adam etti beni?
güçlüler güçlüsü zaman
ve önü sonu gelmeyen kader, değil mi?
onlar değil mi
senin de benim de efendilerimiz..?

sen yoksa beni
yaşamaktan bıkar mı sandın?
kaçak çöllere giderim mi sandın
açmıyor diye
bütün düş tomurcukları?
bak işte, yerli yerimdeyim;
insanlar yetiştiriyorum bana benzer;
bütün bir kuşak benim gibi,
acılara katlanacak, ağlayacak,
gülecek, sevinecek,
ve aldırış etmeyecek sana
benim gibi!

çeviren: sabahattin eyuboğlu
[zincire vurulmuş prometheus, oyun,
türkiye iş bankası kültür yayınları, sf:29-30-31]

not: şiirin almancasını #4217852 nolu entiride lemmy vermiştir.

ayrıca kafka'nın kısa öykülerinden biridir de:

prometheus'tan söz eden dört söylence bulunuyor elimizde: birincisine göre, prometheus, tanrılara ihanet ederek sırlarını insanlara ilettiği için kafkas dağlarındaki kayalıklara kıskıvrak zincirlenmiştir ve tanrıların yolladığı kartallar tarafından karaciğeri yenmektedir; ama prometheus'un ciğeri yendikçe büyümekte, büyüdükçe yine kartallara yem olmaktadır.
ikinci söylenceye göre, prometheus, kartalların aralıksız gagalamasının acısıyla, zincirlendiği kayaların giderek daha içerisine gömülmüş, sonunda kendisi de bir kaya parçasına dönüşmüştür.
üçüncü söylenceye göre, prometheus'un tanrılara ihaneti aradan geçen binyıllar içinde unutulmuş, tanrılar unutmuş, kartallar unutmuş, prometheus'un kendisi unutmuştur.
söylencenin dördüncüsüne göre, anlamını yitirip havada kalan olaydan bezilmiş, tanrılar bezmiş, kartallar bezmiş yara bezgin, kapanmıştır.
kala kala geriye açıklanamayan kayalar kalmıştır. - söylence, açıklanamayanı açıklamaya uğraşıyor. bir gerçeklik temelinden çıkıp geldiği için, yine ister istemez açıklanamaz'da sonlanacaktır.

inanmak her insanda var olan özel bir yetidir. ancak insan bazen nelere inanması gerektiği konusunda şüphelere düşer ve dahi neye inanacağını göremez. aciz halde olmanın buruk bir fotoğraf karesidir bu. şaşkın şaşkın inanacak elle tutulabilecek gerçeklikleri aramak. insan inanmak istediği şeyin somut olmasını da bekler ya zaman zaman, büyük hatalardan birine yine aynı çaresiz buruklukla düştüğünün resmidir o an. toprağın hareketlenip bir vücut bulmasını ve gerekli kişiyi göstermesini istemek, nereden bakılırsa bakılsın, ucuz bir delilikten başka şey değildir. "öyle değil mi?" sorusuna "evet öyle" diyerek cevap gerekir yolun sonunda gerçekten ama gerçekten inanarak. inanması güç ama, uzaktaki vapura gülümseyen kan çanağıdır işte, öyledir ancak.

hala inanmak için görülebilir bir şeyler arayan elbette git gide vücudu erimeye hapsolan prometheus’dan başkası değildir. doğanın, bir kuşun, sürekli göğsünü gıdıkladığı, gıdıklamak bir yerde dursun sürekli inanmaktan uzakta parçalaya parçalaya deştiği yine prometheus’dan başkası değildir. kendi kendini cezalandırdığını anlaması, kendi
zincirlerini kendi ortaya çıkarıp her bir yanını bağladığını görmesi elbette o kartalın gagasındaki kanı görmesi ile eşdeğer bir zamandır.

inanması gerektiğini öğretmek bir kartal için hiçbir zaman mesele olmaz, ancak zincirler ile boğuşmadan göğsü gıdıklana gıdıklana başkalarına göre azap çeken bir prometheus, kartal'a kin beslememek için, kin beslemek bir yana dursun, kartala kızmamak için uçsuz bucaksız çare dehlizlerine kapılmaz mı?. bir yudum su istemek
aklının ucundan geçmez iken.

sonunda inanmak kalın çizgiler ve noktalar ile çizilir, aynı zamanda kazınır belleklere. utanmadan, sıkılmadan. sonrasında pişmanlıklar ve kaçan fırsatlar ile perçinleşen inanç seansları ile döner vakit.

vücut kendi kendini yeniliyor, dönüşüm içinde tamamlayıp duruyor yine kendini. üstelik tüm fonksiyon, kimyasal ve biyolojik ve fiziksel bileşenlerini kullanarak.
lakin, anlamak gerek, kartal koynuna girse bile o prometheus ölmüyor.

carl orff tarafindan bestelenen, aiskhylosun zincire vurulmus prometheus eserinin orijinal grekce metninin kullanildigi muzikal. dunya promiyeri 1968'de yapilmistir.