hayır.
ama mutlu olduracak şeyleri satın alır. mutluluğu garanti etmez. mutlu edecekleri garantiler. memnun olmak size kalmış. ne istediğini bilmek, ne dilediğine dikkat etmek de burda devreye giriyor.
5 sene sonra: başlığı ben açmamıştım, şimdi siz hortlatınca bana kaldığını fark ettim. soru cümlesi başlık açmam ben, prensiplerim var. parayla ilgili fikirlerim de hala aynı.
kişiden kişiye değişir.
ekonomistlerin güzel bir sözü var-dır.
ihtiyaçlar sınırsız kaynaklar sınırlıdır diye.
bence bize uyan çok güzel bir söz.
yakında taşınacak başlık. başlığı açan yazara baktım, ihtimal çaylaklıkta çok az süre kalıp yazar yapılmış. bu da 7. entry'si falan.
başlıkta soru sorulabiliyordu da biz mi kaçırdık, onun farkında değilim.
entry'ye gelirsek;
evet, para bir noktaya kadar mutlu kılar insanı ama yeterlilik kısmı aşıldığında sorunları da beraberinde getirir. doyumsuzluk, önemsenme hissi, yakınlarının parası için yanında durduğu algısı, dostlukları sorgulama süreci, çocukların züppe yetişmesi ve sersesi olması gibi.
eğer burjuva bir aileden geliniyor ve kökten varsıl bir aile ise yukarıdaki kişiye nazaran daha mutlu olacak, nerede nasıl davranacağını bilecek, çocukluktan beri varsıl kişilerle arkadaş, dost olacağı için yukarıdaki sorgulamalara girmeyecektir.
"insanın parası varsa çalışmak zorunda kalmaz. böylece zamanı satın alır. bu kalan zamanda da kendini mutlu edebilecek şeyleri yapar. yani para mutluluğu satın alır".
albert camus.
alır.
ps.
param olmadığı için böyle düşünüyor da olabilirim. bunun aksini ispat etmek isteyen zenginlere iban atabilirim. paramla mutluluğu satın alabilecek miyim test ederiz.
yeteri kadar paraysa alır :)
para, mutluluğu ve huzuru satın alır.