ayakta yolculuk yaptığınız ve sağdan soldan gelen kimi darbelerin etkisi deformasyona uğrayıp yılankavi bir şekle bürünen vücudunuzun içler acısı halini gördüğüzde, "buna da şükür" iç sesiyle birlikte bitirdiğiniz bir 500t yolculuğunun sonunda meydana gelir.

(bkz: metro turizm)

şimdii öncelikle özür dilerim ama bu şiirin orijinaline saygısızlık etmek istemem. iki dakika önce bu başlığı görünce aklıma "çok şükür bu gün de ölmedik" diye bir laf geldi, kesin başlığı vardır dedim arayınca da bu şiirin olduğu bugun de olmedim anne başlığına yönlendirdi. hayatımda ilk kez bu şiiri görüyorum ama uyarlama yapmadan duramadım. sanırım orijinali acıklı bir hikaye anlatıyor ama bu da benim acıklı hikayem ne var yani? metrobüsüm çatalkaram çingenem..

yüreğimi bir kalkan bilip sokaklara çıktım
boş bulduğum koltuklara oturdum yaşlılarla atıştım
sıkıldım, dertlendim ,sevgilimle buluştum
bu gün de ölmedim anne

kapalıydı kapılar, havalandırma bozuk
akbil sesleri uzakta boğuk boğuk
bir yüzüm cama, bir yüzüm adamın birinin koltukaltına dönük
bu gün de ölmedim anne

üstüme bir adam doğruldu sandım
fordçunun biri beline dolandığında bir kızın
korktum, sinirlendim, kendime kızdım
bu gün de ölmedim anne

bazen unuturum bu garip otobüsler
bilmem niye gelir, nereye gider?
döndüm işte; terler alnımdan, sırtımdan beynime sızar
bu gün de ölmedim anne.

otobüsten ağlamak için inmekden çok daha iyi olan durum. kişinin dakikasında inmesini gerektirecek bir durum^* hasıl olmamıştır, kişi inilecek yere kadar bekleyebilmiştir.

(bkz: 97)

nöbete giderken bindiğim bu rezil taşıtta "taşınanlar" asla insan yerine konulmamaktadır. özel halk otobüsü ise hele, muavin ve şöför daha da çok yolcu alabilmek için neredeyse koltukları söküp atacaklar, taşınanları demonte hale getirip dikdörtgen kutulara koyacaklar ki daha da çok kazansınlar. o kadar kalabalıktır ki bu otobüs taşınanlar oksijenli solunumu kesip anaerobik yaşama geçerler. bilinci kapanan yolcuları kendilerine getirmek için her durakta tüm kapılar açılmak suretiyle kapının arasına en az 3 vatandaş sıkıştırılır. ancak gelin görün ki bu vatandaşların bilinçleri çoktan kapanmış olduğundan cümle kuramazlar ve can acısını belirten değişik sesler çıkarırlar. bunu gören muavin durur mu? "biraz ilerleyelim beyler" diye bağırır "orta kısımda boş yerler var" derken sadece ona görünen bir vahadan bahseder...

işte bu otobüsten kurtulan yolcu (kurtulabilmek adına gideceği yerden iki durak önce iner), inince halen yaşıyor olmanın verdiği coşkuyla iki göz iki çeşme ağlamaya başlar. toprağı öper, taşa sarılır, başını göğe kaldırır, ve "yaşamak güzel şey be kardeşim" diye haykırır...