sene 2004...
babam kısa süreliğine memlekete gidiyor ve giderken arabayı servise bırakıyor, dönüşüne arabanın bakımı bitecek şekilde anlaşılmış. otobüsle dönüş yapıyor ve hiç uyuyamıyor yol boyu. geldiğinde aracın servisten çıkmadığını görüyor ve amcamın arabasını alıyor.
arabaya olan yabancılığı ve yol yorgunluğuyla uyuklayarak kemerburgaz kemerlerine çarpıyor; eli,kaburgaları ve burnu kırılıyor...
kazadan 5 dakika önce araçtan inmiştim fakat hastahanedeyken babam evi aradığında kazada bulunmadığımı belirtmeye çalışırken -ya da o şokla ne dediğinin farkında değil- kurduğu cümleler sebebiyle benim ölmüş olduğum kanısına varılıyor. ben 5-6 saat sonra eve geldiğimde yasım tutuluyordu ve 'hortlak' gören insan tepkilerine şahit oldum.
ve 4-5 ay sonra memlekete gönderildim sırf dedemler ölmediğime inansınlar diye.
ölmeden, akrabalarımın gözünde ölümü yaşadığım için ilk olarak bu geldi aklıma fakat ölümü ciddi anlamda hissettiğim yıl 2015 ve yine bir trafik kazası;
bir tiyatro oyunu sonunda oyuncuyu aracımızla evine bırakmak için yola çıkıyoruz. aracı kullanan arkadaşım uyuklayarak mültecileri taşıyan araca çarpıyor ve taklalar atmaya başlıyoruz. saniyelere sığan 6-7 takla hayatımın kaplumbağa sırtında ilerleyen saniyeleriydi. kaza sonrası metrobüsle devam eden yolculuğumuz ise sanırım akıl tutulmamızdı ve insanların korku dolu bakışlarını hala unutamam

2019 şubat ayı. moğolistan bayanölgi taraflarında bir köyden bayanölgi şehrine dönüyorum (ne şehir ama! ) yol kavramı yok zaten, dümdüz bir arazide giden her aracın lastik izleri yol olmuş (moğolistan'da herkesin kendi yolu vardır derler). birden tipi başladı ve aracım kuş uçmaz kervan geçmez yerde arıza yaptı ve 15 dakikada yağan karlarla tamamen kapandı araç. tek şansım telefon çeken bir yerde bulunmamdı. canlı canlı gömüldüğüm 'tabuttan' kurtarılana kadar geçen yaklaşık 1 saatte korkuyu iliklerime kadar yaşamış oldum. sanırım hayatımdaki en uzun bir saatti

ölmeden önce öldüğüm, birkaç saat ölü sayıldığım, birkaç saniye ölüme yakınlaştığım ve bir saat boyunca ölümü beklediğim tecrübeler bunlar fakat günümüz türkiyesine bakınca evden her çıkışımız 'ölüme yakın deneyim'

burada bu konu hakkında yazanların çoğu olaya bile vakıf değil.yok elektriksel aktivitenin azaldığı alanlar olduğu için oluyor yok dmt de bunu yapar yok efendime söyleyim sokaklara verilen şok düzeyi de etkiler vs vs.tum bunlar anlık bilinç etkileşimi yapabilir lakin seni üst boyuta ,bilinmeze, anlaşılması bedenen zor olana,hiç ummadığın ve bilmediğin alemlere götüremez.bugun ilaha inanmayan,dini reddeden teolojik hiçbir olguya teslim olmamış hatta bunları bile bilmeyen kişiler, gördükleri karşısında adeta şaşkına dönmüşlerdir.gordukleri ışık nurdur ve koruyucu melekler eşliğinde kendilerine birçok hakikat gösterilir bu hakikatlerin bazılar döndüğünde hatırlanırken bazılar unutturulur çünkü imtihanın gayesi kalmaz.giden ölmeden önce bir film şeridi gibi tüm hayatını izleyip bir tunelden geçerek dış boyuta varır ki bu dinde anlatılan bir şeydir.sonra kişi cenneti, cehennemi,levhi mahfuzu vs birçok melek ve görmediği yüce varlığı görebilir.hatta birçok kişi mesaj getirmek ve ne yapması gerektigi ile ilgili bilgi alıp en sonunda kimisine "senin zamanın dolmadı" denir kimisine ise ölüm ve hayat sınırı gisterilir çoğu kişi yaşamasi gerektiğini arkada yapacak daha çok işi olduğu bilincine varır ve geri döner.cehennem deneyim yaşayanlar dışındakilerin çoğu oradan dönmek istemez çünkü oradaki huzur, mutluluk dünyada yoktur ve kimine göre bu mutluluk tarif edilemez derecedir.

uyumak, yakın bir deneyim olsa gerek.

üzerime doğru uçarak gelen bir yumruk hatırlıyorum o kadar. gözümü açtığımda çimenlerin üzerinde sırtüstü yatıyordum arada ne kadar zaman geçti bilmiyorum sadece hava aydınlıktı kararmış. sonra eve gidip aynaya baktığımda yüzümde ayakkabı izi görmüştüm. kafamı ezmiş şerefsiz. sonra bir türkü tutturdum. feleğe dayandım gülüm öldüm de uyandım gülüm... neyse ki hasarsız atlattık.

2023 depremlerinde enkaz altından 2 gün sonra çıktım. deprem çantam sayesinde hayatta kalabildim.
lokasyon:hatay

kastedilen near death experience ise geçici bir süre zarfında tıbbi anlamda komaya giren bazı insanların ölüm sonrası ile ilgili gördükleri tecrübelerdir.

yakınlarından birinin kaybedilmesi (özellikle ani şekilde kaybedilenleri) ve kaybedilmesi sonucu yokluğunu kabullenme zorluğu sonrası, "bir daha onu görebilecek miyim?", "aramızdaki sevgi bağı onun dünyadan ayrılmasıyla bitti mi?" gibi sorularına cevap arayan bireyi bir nebze rahatlatabilir. ancak bazı bilim adamları beyindeki oksijen miktarının düşmesi gibi nedenlerle beynimizin bize gösterdiği halüsinasyonlar olarak iddia etmişlerdir.

bilimsel tabana tamamen dayandırılamasa da bu tür deneyimlerin bazılarının çok sevdiği ölmüş yakınlarını gördüklerini huzur içinde gördüklerini anlatması diğer insanlar için ölüm sonrası hakkında umutlar verebilmekte.

geçirdiğim bir ahüs atağı sonrası tecrübe ettiğim durum, beyaz ışığı görüp yarı yoldan dönme hali.

bilincim yerine geldikten sonra her şey çok farklı gelmeye başlamıştı. ağaçlar, bulutlar, arabalar, paralar... sanki ilk defa görüyorum gibiydi her şeyi. tarifi imkansız bir durumdu benim için.

ölümün dışarıdakiler için çok zor fakat benim icin çok kolay olduğunu anlamıştım çünkü eşim ölüme çok yaklaştığımı söylüyordu fakat ben hiç bir şey hatırlamıyordum. beynim öyle bir kapatmıştı ki kendini, omurgam paramparça olmasına rağmen hissetmemiştim acısını. hatta kırıkların farkına varmam 4 ay sürmüştü.

sonuç olarak kötülere bir şey olmaz iyileri allah korur ama ben hangisiydim bilmiyorum. ^*

her gün deneyimliyorum, 12 gibi yatıp , 5.30-06.00 gibi uyanıyorum, o arada evde , dışarda ne oluyor hiç bi fikrim yok, uyku çok ilginç.

ölüme yakın deneyimler genellikle kalbin durduğu ancak beyin aktivitesinin çalışmaya devam ettiği sırada yaşanan deneyimlere verilen isimdir. bu süreçte beyne oksijen gitmediğinden dolayı halüsinasyonlar görülür, beyin yoğun bir biçimde serotonin, endorfin ve dopamin salgılar. genelde öyd yaşayan kişilerde ortak yaşantılar beyaz bir ışık görme, kendine bedeninin dışından bakmak, huzurlu hissetmek veya yaşamının her anının yavaş yavaş gözlerin önünden geçmesi biçiminde aktarılır.

bazı vakalarda egg aktivitesi tamamen durmadan önce gama dalgalarında büyük bir artış gözlenir. beyin tam olarak kaotik bir halde olsa dahi bazı meditasyon türlerinde gözlenen gama artışına benzer süreci andırır bu. tabii ki ölüm sırasına bir noktada aktivite tamamen durmaktadır bu yüzden bundan sonrası artık gözlemlenemez.

son zamanlarda (özellikle anil seth tarzında sinirbilimciler tarafından) ölüm deneyimi sıklıkla genel anasteziye benzetilmektedir. elbette genel anestezi uyanma ile sonlandığından dolayı yalnızca aradaki kayıp zaman ile bir kıyaslama yapmak mümkündür. ancak beynin tamamen öldüğü durumlarda artık bir zaman duygusu kalmayacağı düşünüldüğünden, bu deneyimin anesteziden bağımsız bir deneyim olduğunu savunanlar da bulunmaktadır.

tabii ki bunlar ana akım görüşlerdir. ölüm deneyiminin tam anlamıyla ne ifade ettiğini bilmemiz mümkün değildir. bu yüzden bazı diğer görüşleri de bilim temelinden kopmadan ve fantaziye kaçmadan aktaralım.

tarihte ilk kez epilepsi hastalarını tedavi etmek amacıyla beynin iki yarım küresi arasındaki bilgi iletişimini sağlayan corpus callosum kesilir. bu kesilme olayından sonra epilepsi belirtileri azalırken şu semptomlar ortaya çıkar:

hasta iki gözü açıkken, sol görsel alana “kaşık” görseli gösterilir (bu bilgi sağ beyin yarımküresine gider).

hasta, ne gördüğünü söyleyemez çünkü dil sol yarımkürede bulunur — ama sol eliyle (sağ beyin tarafından kontrol edilir) bir kaşık alabilir.

dolayısıyla beyin sanki iki bilinci aynı anda taşıyormuş gibi görünmektedir. bu deneyler bize gösterir ki bilinç tek bir şey ya da bütün değil parça parça ancak beyinde bütünleşen ve çeşitli bölgelerini dolaşan bir yapıdır. bu yüzden bilincin kendisi bilinç füzyonları teorisindeki gibi daha küçük parçalara ayrılıyor olabilir.

bir başka görüşe göre uzay kuantum alanlarından meydana gelir. bilinç de bu kuantum alanlarının temelidir öldüğünüzde kuantum düzeyinde bu bilinç alanına katılırsınız ve artık sizden geri kalan her neyse o evrensel bilinçle bütün hale gelir.

hiç görmediğimiz bir rengi veya sesi hayal etmemiz mümkün değildir. her zaman sınırsız hayal gücümüzden dem vursak da daha önce hiç yaşamadığımız belki dünyada hiçbir zaman bulunmayan bir deneyimi tasavvur etmemiz mümkün olmaz. ancak kozmosda henüz ölçemesek bile böyle deneyimler bulunabilir. elektromanyetik spekturumun dışında renkler veya dünyada gözlemleyemeyeceğimiz sesler belki de bizden çok daha üstün organizmalar veya bilgi işleyen varlıklar için mümkündür.

şimdilik ölüm deneyimi ve dahi sonrası insanın epistemik-ontolojik sınırlarını aşıyor gibi görünmektedir. bu yüzden bu konuda kesin bir yargıya varmak mümkün değildir.

(bkz: kevin finnerty)