insanlıktan derdim buna. insana insan olduğu için değer vermekten. kendimi bunca parçaladığım, ötekinin iyiliğini düşündüğüm (bkz:
diğerkam) ancak bir türlü aydınlığa ulaşamadığımız bu çağda. dedimki kendi kendime neden kendimi parçalıyorum insanlar için. evet o depremzede yine iktidara teşekkür edecek, evet yolun sağından bile yürümeyi bilmeyen insanlar senin pazar kombinini belki hırpani bulup süzecek. ne diyordu mısır hiyeroglifinde 'iyilik insanın anıtıdır.' sık sık bunu hatırlatmak istiyorum kendime. evet bu yüzden hayattayım. kadınlara çocuklara doğaya faydalı olmak için. sonra bakıyorum çocuk yine benimle aynı demografik ve sınıfsal şartlara sahip değil zihniyetini nasıl etkileyebilirimki? etkileyemem. ailesi nasılsa o da öyle olacak. neyse böyle sorgulamalar. kendimi çok hırpalamamaya karar verdim bundan mütevellit. iyilik yapmak istemiyorum. sadece olmak istiyorum. durmak ve olmak.