ben çok karmaşık yaşayan, hayatı kendine zorlaştıran, katmanlı dertleri olan ama özünde basit bir adamım.

tekneleri izlerken hayallere dalmayı severim. bir yere yetişmeden.

tren raylarının sesini severim. üniversitede bitap düşüp cam kenarı kalorifer yanında banliyö trende uyuyarak eve gittiğim o uzun yolların hüzünlü garip mutluluğunu hatırlarım.

sosisli yerken hardal pantalonuma akarsa işaret parmağımla almayı ve kimse görmeden yalayıp yutmayı severim.

eskiden sahnede çalıp çok uzaklara terk ettiğim bir şarkıyı markete gidip üçüncüsünü almaya üşendiğimden evdeki iki birayla balkonda çalmayı severim. genel olarak müziksiz mutlu olamam.

buz gibi havada tişörtle yürüyüp hem kışa meydan okumayı, hem de iğnelenen tüm hücrelerimi hissetmeyi severim.

sevilmeyi severim. bir çocuk ebeveyn olarak büyüdüğümden mi, kalbimin geniş olmasından mı bilmem ama bir gönülde yer etmek ve sadece ben olduğum için sevilmeyi severim.

çok sevmeyi severim. severken asla rencide etmeden gereğinden fazla fedakarlık yaparsam sövülmeye katlanırım. sonra göğsüme bastırır uslanırım.

yüzümü yıkarken damlaları hissetmek, uykusuz gece vakti gökyüzüne bakıp da bir iki derin nefes alıp hissetmek gülümsetir.

markete giderken parktan geçebilmek için yolu uzatmak, motora atlayıp rüzgarla buluşmak, buzluktaki dondurma, mart ayının 1'i, anlayışlı bir insanın nazik gülümsemesi mutlu eder.

mutlu olmanın bir amaç değil yaptıklarının bir sonucu olduğunu düşünmeden keşfettiğin her şeyde gizli mutluluk.

kulaklıkla müzik dinlemek.
güzel bir yemek yemek.
benim için futbol basketbol voleybol üçlüsünden birini oynamak.
kafa dengiyle sohbet etmek.

kışlık montun cebinde 500 euro bulmak.

mor lahana turşusu yaptım bu akşam. ^*
birkaç ay önce ayağımı 2 yerden çok ciddi kırdım, ameliyat oldum, platin vs takıldı ve yaz boyu ayağım alçıdaydı. kışa girerken de çeşit çeşit turşu yapma planım vardı ama olmadı çünkü halâ hareket etmek acı veriyor zorlayamıyorum. geçen marketten sebze aldım biraz, bugün 2 çeşit turşu yaptım ^* ve baya mutluyum. rutin bir nimettir.

saçımın okşanması. birinin dizine başımı koysam da saçımı okşasa keşke. ^*

çok garip, şu yalnızlığın içerisinde hem bu kadar şikayet edip hem de şimdi merdiven arasında dinlediğim (bkz: evanthia reboutsika) melodileriyle huzur dolu hissediyorum.

beni artık sadece ben mutlu hissettirebiliyorum. aman allahım ne kadar korkunç ve ne kadar güven verici aynı anda…

yüce yaradanım, depresyonda mıyım yoksa hayattan ve insanlardan bunca umudu bir çırpıda sildim mi?

nedir bu sancı ama sarıp sarmalayan, güven telkin eden bu ıssızlık?

eve gelince kapıyı annemin açması. küçükken hep çalışırdı, uzun süre kapıyı başkaları açtı, sonra ben anahtar taşımaya başladım. şimdi çoğu zaman anahtarımı yanımda taşımıyorum bile bile zaar zar basıyorum zile, sırf annem açacağı için. hatta bazen kızıyo off anahtarın yok mu senin???? diye. ben de ne oldu kız eline mi yapıştı?? diye geçiştiriyorum çoğu zaman. kendisi kapı açmak kadar sıradan bir eylemin beni ne kadar mutlu ettiğinden habersiz..

sokak hayvanı beslemek