çocukluğu ve gençliği yetmişli, seksenli ve doksanlı yıllarda geçmiş vatandaşların keyifli eylemiydi. körüksüz, önünde nispeten ufak daire şeklinde iki farı olan man otobüslerde en arkada yekpare olarak bulunan ve üç dört kişinin oturabildiği koltuğun hemen sağında yer alan, basamakla çıkılan mevki idi burası. hemen arkasında otobüsün egzoz borusu yer alırdı soba borusu kalınlığında. soğuk kış günlerinde yaslanır, ısınırdınız. ani frenlemelerde öne doğru düşmemek için de ayaklarınızı otomatik kapının yan tarafına dayardınız. en eski 197x'li modelleri olan bu araçlar yanılmıyorsam 2000 yılı sonrası kullanım dışı bırakıldı. alternatif amaçlar için kullanıldığını, örneğin zerzevat satışı için, hatırlıyorum.

o koltuğu kapmak için özellikle oturabileceğin halde otobüse binilmez, bineceklere yer verilir, ilk sıraya düştüğünde biner binmez direk oraya gidilir ve yayılınır idi. çünkü o zamanlar ortahalli bir hattın menzile ulaşması 1-1,5 saat sürüyordu istanbul'da. avantajlarından biri tepende dikilip yer bekleyen insanların olmaması, bir diğeri rahat rahat bacak bacak üstüne atılabiliyor olmasıydı.