15'inci sezonuna giren semaver kumpanya'nın 25 kasım cuma akşamı prömiyerini yapacak yeni oyunu.

"1969 senesinin yılbaşı akşamında geçen oyun evli bir çiftin yaşadıkları üzerinden bir döneme mercek tutuyor. toplumsal ve siyasal düzenin bireyin yaşamına olan etkilerini tartışan bu iki kişilik oyunda sarp aydınoğlu ile sezin bozacı aynı sahneyi paylaşacak."

hakan tabakan'ın yazdığı oyundur. yakın zamanda izleyip izlenimlerimi buradan paylaşacağım.

izledim, paylaşıyorum.

bu oyuna bir slogan yazmamı isteselerdi o şu olurdu: bazı şeyler gizli kaldıkça silikleşir. 70’li yıllar türkiye’si, işçi sınıfı hareketinin toplumsallaştığı fakat bir iktidar alternatifi haline gelemediği, buna paralel olarak ülke aydınlarının da sınıfla etkileşime girdiği ancak, sınıfın tarihsel çıkarlarını gerçek kılabilmek için ebelik misyonunu yerine getirmekten çok, bir dizi teorik tartışmayla kendi yönünün tayin etmeye çalıştığı bir süreci yaşıyor. akademisyen şefik uzungece, cahit’in babası da tam bu türkiye’nin katledilen akademisyenlerinden. peki ya cahit uzungece?
cahit, gizli bir isyankar. ve isyanı gizli kaldıkça silikleşmiş. elinden düşürmediği kitap, ince memed’le olan bağı da bir tür katarsis. memed, silahını omuzuna alıp çakırdikenlerin arasından atını dağlara sürdüğünde cahit de bir arınma yaşıyor. ancak bu kadar. mesele kendi hayatı olduğunda, cahit gerçekçi değil romantik oluyor. bu, var olan durumu doğru analiz edemediği anlamına gelmiyor

gözümü kırpmadan izlediğim, diyalogların güzel yazıldığı, oyunculukların iyi olduğu semaver kumpanya'da oynanan oyun.

dün akşam oyun atölyesi'nde izlediğim ve üzülerek söylüyorum ki pek de bayılmadığım oyun. ilk önce şu uyarıyı gireyim, yazdıklarım her türlü spoiler içerebilir (sonu olamayan cümlelerimin iç sıktığının farkındayım, oyunun etkisi size de ulaşsın istedim...):
sahneye ilk girişte, dekor müthiş güzel, kaynamakta olan bir çaydanlık, nefis bir bağlama, kitapları masası penceresiyle bana nedense burası kesin ankara'dadır dedirten bir oda. sonrasında iyi bir enerjiyle başlayan birinci perde, evliliklere dair sıklıkla karşılaştığımız durumların kara komedisi içerisinde insanın burnuyla kokladığında kokusunu alabildiği bir 1960 atmosferi ve sürpriz kutunun gelişi ve kutuyu getiren nakliyecilerin komik halleri... buraya kadar yine bir şekilde iyi. lakin oyun boyunca sigara içilmesi ve asla çalıştırılmayan havalandırma yüzünden sigara içmeyen minik bir azınlığın boğulma noktasına gelmesi, lüzumsuzca tekrarlayan ve uzadıkça uzayan votka koy, votkan bitti mi, limon sıktın mı, tostun soğanı içerikli, bir noktaya kadar sevimli ama bir noktadan sonra insanda "sadede gelin artık" deme ihtiyacı uyandıran "detay" sevdası...
bir noktada, sanki "buradan sonrasını izleyici için bir zulme çevirebiliriz" kararlığıyla başlayan oyunun ezildikçe ezilmesi, sündükçe sünmesi, yorması. her uzayan dakikanın izleyicinin alnına damlayan bir çin işkence musluğu etkisi yaratması. oyunun bir türlü bitmemesi, bitememesi....
yüzyıllardır türk yapımlarından uzak durmama neden olan, onu da koyayım, aman bu konuda da fikrim eksik kalmasın bohçacılığına girip oyunun içine bolca dram sosu eklenmesi...
izlediğim hiç bir oyundan çıkmadım şimdiye kadar, hiç olmadı dekoru hazırlayana, ışığı tutana saygımdan ama dün akşam o son 20 dakika hakikaten bir tiyatro salonunda geçirdiğim en zor 20 dakika oldu benim için.
belki de bu oyun için fazla "evli"yim....
ps: daha da uzatmak istemiyorum ama "kayıp" sonrası insanların hissettikleri duygular çok ama çok yoğun olur. o duygu hiç geçmedi bana, ortada kutu öylece kaldı, ne işe yaradı varlığı hiç anlamadım, kızın üzerindeki elbisenin sarkan kollarından, açılan düğmelerinden ben yoruldum. kısacası dekor dışında her şeyi çok özensiz buldum...çok üzgünüm...

semaver kumpanyanın geçmişe yolculuk treninde, bir kadın ve bir adamın birden çok ömrü birlikte yaşamışcasına dökülüp saçıldığı bir yılbaşı gecesi.

dekor; zengin ve anı dolu, müzikler; özenle döneme dair seçilmiş, metin; uzun biraz, ama keyifli, ışık; yağmurlu bir geceye uygun, oyun; içine tam girebilmek için ikinci perdeyi bekleten, oyuncular; muazzam, her daim rolde, doğal, neşe ve keder dengesindeler, izletiyorlar.

--- spoiler ---

69-70 e bağlanır.

kalabalıktan acımasızlık çıkar, meyhaneden merhamet.

dünyayı erkekler yönetir, erkekleri de kadınlar.

malumatfuruş

--- spoiler ---

bir çember çizer, birine ya da bir şeye duyduğumuz sevgimiz, bizzat kendimize. işte o çemberin sınırları kadar biz biz olur, o kadar biz kalırız. yine de ne güzel bir şey zaman içinde artan/azalmayan bir sevgi, azaltsa da seni. üstelik bilsen de filler gibi mağrur ve yalnız öleceğini.

semaver kumpanyası'nın bir tiyatro oyunu. yazan: hakan tabakan
yöneten: volkan m.sarıöz

dekor, kostüm ve müziğe bayıldığımı belirterek başlayayım. sarp aydınoğlu ve sezin bozacı'nın canlandırdığı çifte de bayıldım.

1969 yılbaşı akşamında bir çiftin evine konuk oluyorsunuz. çiftin kendi ilişkilerini sorgulamaları ve hasır altı ettikleri şeyleri ortaya dökmelerine şahit oluyorsunuz. çok güzel bir ilişki. karşılıklı saygı ve sevginin işlenişi. özendim bu çifte. aileler arasındaki sağ sol çatışmasının yansıması, bir az kıskançlık hikayesi, dokunulmayan yaraların tekrar kanatılması ve sevginin tekrar hakimiyeti. birbirlerini kırmadan şiddetten uzak bir tartışma. böylesini özlemişim.

oyunun ilk bölümünde tost yapımı, votka ve ablanlara gidelim gitmeyelim şeklinde uzayan diyalogtan öteye birşey yok. tostu da gerçekten sahnede yapıyorlar, özendirerek de yiyorlar. oyunun asıl olayı ikinci yarıda. ilk yarıda duygusal bir yoğunluk yok sade bir diyalog. tostun malzemeleri üzerinden yapılan geyik. kadının ablamlara gidelim diye adamı ikna çalışmaları. hoş bir romantizm.

ikinci yarı ise yerini duygusal gelgitlere bırakıyor. duygusal yoğunluk arttıkça oyunculardaki yıpranmaya da şahit oluyorsunuz. eğlenceli dinamik hallerinden birden duygusal çöküntüye geçişleri. müthiş bir pazar öğleden sonrası yaşattılar.

oyunda kısa bir ara gözükmelerine rağmen kutuyu taşıyan ikili de süperdi. neşe kattılar.

bence kaçırılmaması gereken bir oyun.

bir çok tiyatro oyunu gibi isminden kaybeden oyun.

(bkz: fil mezarlığı)

semaver kumpanya’nın yavaş bir tempoda ilerleyen, çarpıcı bir yanı olmayan vasat oyunu.

geçtiğimiz cuma, çevre tiyatrosunda seyretme fırsatı yakaladığım, efsane bir oyun. dekor , kullanılan malzemeler eşyalar zaten muazzam. oyunculuklar muazzam, özellikle (bkz: sezin bozacı).biraz politika bolca 70ler, biraz aşk, biraz nefret, biraz kavga biraz ihtiras,bazen kahkaha bazen hüzün. her şey var bu oyunda. gidin efendim.