gözünüz cok kara, kalbiniz cok delirmiş, sebepsiz sevmedim diyorsunuz, sebepsiz yere ellere ah ediyorsunuz, o duvardan bu duvara atıyorsunuz kendinizi, gecenin leylindeki ezan sesiyle sinede yatan baskaları geliyor akıllara. işte bu ruh halinin tek ilaci bu sözdür. nazan öncel de sarkının arasına sanki içinden kendisine telkin ediyormuscasına iç ses niteliginde yerleştirmiştir bu sözü. vokaller soluksuzca kalırmış gibi durmadan tekrar ederler bunu.
hiç durmayacakmıs gibi konusan iç sestir aslında.
nazan yine de bildigini okur; "ben böyle aşk görmedim, ben sebepsiz sevmedim."