daracık kaldırımda karşıdan yan yana üç kişi geliyor ve benim çekilmemi bekliyorlar. kendileri üç kişi arka arkaya geçseler, şu kola kola girmeyi o an için bıraksalar ölürler çünkü.

tabii ki kenara çekilmiyorum, güzelce çarpıp geçiyorum.

iş yerinde daha düşük statüde ve eğitimde insanların çalışmak yerine sürekli dedikoduya mesai harcamaları sonucu senin de iş yapmanı engellemeleri. en son böyle bir tanesi vardı. artık varsa da yok. bıçak gibi kestim, iş dışında konuşmuyorum. beni de kendisine çevirebileceğini sandı herhalde.
kim ne derse desin eğitim seviyesi böyle bir şeyde çok fark ediyor.

toplumda çocuklardan ve gençlerden daha fedakâr olmalarının beklenmesi. resmen bende travma yarattı artık kendime ait bir şey olabileceğini hissetmiyorum kaç yaşındayım. küçükken ilkokul öğrencisi falanım, düğüne giderdik. sürekli yaşlı bir teyze gelir benim altımdaki sandalyeyi ona vermem için pis ısrara başlardı. madem gücün yok, düğünde ne işin var? altımdan alınan her sandalyede gider yeniden sandalye alırdım. aldığım her sandalye başka bir yaşlı tarafından ısrarla gasp edilirdi. annem de bir kez olsun çocuk oturuyor, git kendin al demezdi. o sandalyeleri birbirinden çıkarırken kaç kere parmaklarım sıkışmıştır. kimisi derdini zikeyim diyebilir ama işte bende travma kaldı.

işe gidiş ve işten dönüş saatlerinde gençler çalışmış, yorgunlar, oturarak evlerine dönmek istiyorlar. sürekli bir yaşlı gelip başında dikiliyor. bunların kimisi bedava akbil yüzünden birkaç ilçe öteye gidip gezip tozan, hatta oralara sırf ekmek almaya gidip dönen dayılar, dedikodu yapmaktan dönen teyzeler. yine hayatını boş beleş geçiren, bunun karşılığında da sonsuz saygı bekleyenler. şu topluma bir değer kattıklarını düşünmüyorum.
bırakın da çalışıp yorulan gençler otursun. aynı yaşlıların otobüs dışında nasıl dipçik gibi olduklarını tahmin edebiliyorum. ama otobüste nedense ölecek taklidi yapıyorlar.

topluma uymayan herkesten ve her hareketlerinden rahatsızım. şehrin merkezinde gecenin bir vakti son ses müzik dinleyen kekolardan da müzikli motorculardan da yere tükürenlerden de yürüyen merdivende solda dikilenlerden de bağıra bağıra konuşanlardan da bıktım. hepsini köylerine mancınıkla fırlatmak lazım.

haksızlıklara uyum sağlama

uçakta ayakta sıra beklemek. hem binerken hem inerken

sosyal mesafenin azalması.

(bkz: dedikodu) yapmazsam toplum içerisinde barınamayacakmışım gibi ama yapınca da gelen pişmanlık hissi. ben neden bunu dedim ki şimdi...

alakasız insanların benimle alakalı fikirlerini belirtmesi.
sinir oluyorum bu davranışa, direkt tepki veriyorum.

dün mesela..
biraz kısa (ki bence deği) bir elbise giydim. çay servisimize bakan hiçbir samimiyetimin olmadığı abla "siz neden böyle giyindiniz, böyle giymezdiniz" diyor ama bunu uyarı yapar gibi söylüyor. giyerdim de iş yerinde tercih etmezdim, bugün ettim ama bundan sana ne :) cevap bile vermedim. yani sana mı düşüyor yorum yapmak sen hayatımda hangi konumdasın ki buna yorum yapabiliyorsun. kibar davranıyorum diye kıyafetime yorum yapma hakkın yok ki senin.

yine bu sabah eğitim vereceğim konferans salonunda bir memur gelip eğitimin içeriği ile alakalı akıl vermeye başladı. bomboş yorum yapıyor. bir şeyden anladığı da yok. benim zaten çoktan düşünüp çözdüğüm konularda fikir öneriyor. en sonunda "x bey hayatınızda kaç kere şu konuda eğitim verdiniz ya da hayatınızda kaç kere eğitim verdiniz gelip akıl veriyorsunuz. ben 6 senedir veriyorum da defalarca" dedim, bozuldu adam gitti. beyinsiz herif. ne sıfatla benim işime yorum yapıyorsun. sanki alanımda benden uzun süre fazla çalışan birisin de fikir belirtiyorsun.

sahiden alakasız insanların hayatıma ve yaptığım işe yorum yapması, fikir belirtmesi vs. beni aşırı rahatsız ediyor. zira kendim çok samimi olmadığım kimseye fikir belirtmem; yakın olsam dahi "sen ne düşünüyorsun sen de yorum yap?" diye soru almadığım birisine de asla fikir belirtmem. buna ailem bile dahildir.

ilk kez girdiğim bir ortamda aşırı samimi ve yapmacık tavır sergileyenler.

kasiyerin "sıradan alayım" lafı ile bulunduğu sıranın en arkasından yeni açılan kasanın en önüne geçenlerden nefret ederim.

telefona bakarak yolda yürünmesi.

tahammül seviyem artık o kadar azaldı ki bunlara, ters bir anımda dümdüz çarpacağım birisine. yahut yol ortasında, geçin a.koduklarım geçin, diye reverans yapıp sinir krizi geçireceğim.

edit: yazım.