benim yaptığım harekettir. hep içimde kalmıştı. bugun kendime iyi bir paten alıp başladım.

haydi bismillah.

elestirenlere ibrahim sadrinin siselere mandal siirini hediye ediyorum.

benim hiç bisikletim olmadı
o yüzden bisiklete binmesini hala bilmem
sonraları da bilerek öğrenmedim
o bisikletsiz günlerim
o bisikleti olan çocuklara duyduğum özlemin tadını
hiçbir zaman kaybetmeyeyim unutmayayım diye

kıçı kırarsan miki tutarsın adlı çin atasözünün hatırlanması gerekir.

(bkz: paten kaymaya yeni başlayacaklara tavsiyeler)

öncelikle bir dexa çekilmesi dinen daha uygundur.

(bkz: tolstoy'un bisikleti)

50 yaşında uçaktan paraşütle atlayan insanlar gördükten sonra paten öğrenmek zor olmasa gerek.

zırtoluktur, orta yaş krizidir. o yaştan sonra çocuk oyuncaklarıyla ne işin var emmi ?

bu boku ben de yedim, pişman değilim. üstelik başlarken patenimi orta seviye aldım. "ben iki ayda orta seviyeye geçerim, zırt pırt paten mi yenileceyez" diyerek. bir nevi, sonraki yıl da giymek için büyük beden kıyafet alınan çocuk muamelesi çektim kendime.

bilmeniz gereken en önemli şey şu ki; götünüzün üstüne çok sayıda, çok pis düşüyorsunuz. toto mosmor şekilde haftalarca ağrı çekerek dolanıyorsunuz. çünkü çocuk vücudu değil nihayetinde bu. hayvanto bir vücut.

lakin el-diz-dirsek korumalıkları çok iyi iş görüyor. avuç içi yaralanmasından özellikle yırtıyorsunuz bu sayede.

he zevkli mi, süper. ama geliştirmek için sık çalışmak gerekiyor. ayrıca götüm morardı, kıçımın üstüne oturamıyorum, rahat sikişemiyorum gibi bahanelerle gelişim sürecinizi baltalayıp patene elveda deme riskiniz de mevcut. bizim oraların deyişiyle dövdüm ölmez biri olmanız şart bu iş için. gözü kara diyelim daha genel bir ifade ile. zaten böyle olmayan kimse de kırkından sonra patene neye merak sarmıyor, oturuyor oturduğu yerde. herkesin kendi tercihi, kendi yolu tabi. heves edenlerin totosuna şaplatıyorum buradan. bıngılını sevdiğimin patencileri sizi.

edit: yaş 38 ama ruhum 40+ olduğundan direkt gruba dahil hissederek yazıverdim. aramızda 2 yaşın lafı olmaz diye düşünüyorum.

elbette yirmi yaşındaki performansı ve zihin keskinliğini beklemeyin ama kırk yaş da öyle sandığınız kadar limit bir yaş değil..

şahsen kırkımdan sonra öğrendiğim şeylere bakıyorum da, bu sözlerinize gülünmez bile.. yani, belki gülünür de ağızla değil..

tamamı bedensel sınırları zorlayan aktiviteler olan en ekstrem mevzular bile kırktan sonra mümkün.. önemli olan tek şey gayret, azim ve disiplin.. yirmili yaşların gücü ve algı kapasitesini bir miktar kaybettiğiniz için sizden 20 yaş küçük birine göre daha fazla çalışmanız, daha fazla zorluğa meydan okumanız lazım.. ortada olan tek fark bu..

patenmiş, bisikletmiş falan bunlar bir şey değil.. kırktan sonra paraşüte başlayın, pilotluk öğrenin, dağcılığa başlayın, ipe tırmanmaya, pentatlona, ağırlıklı koşuya, maratona başlayın, hep çalmak istediğiniz o enstrümanı alıp gece gündüz çalışın.. hafız mı olmak istiyordunuz ya da bir satranç ustası mı; o güzel sesinizi bir uzman nezaretinde profesyonelce kullanmayı öğrenmeyi yeterince ertelemediniz mi sizce de..? tembellikten başka hiçbir akla yatkın bahaneniz yok.. ciddiyet ve samimi bir gayretle kısa sürede maddi ve manevi form tutarsınız.. ihtiyacınız olan tek şey istediğiniz şey için yanmak, susamak.. kuru kuru istemek yetmez.. gayretsizliğinizin ve tembelliğinizin sonuçlarını yaşınıza yüklemeyin..

sınırları önümüze dağlar gibi yükselten de biziz, o dağları gayretle aşacak olan da..

(bkz: bir yer var arkadaşlar)