benim bu. yapım böyle. herhangi bir psikolojik tespit kasacak değilim. kimseyle kötü değilim. kimseyle aram da bozuk değil.
boş muhabbete gelemiyorum.
enteresan şekilde beni arayıp sorarlar mesela.
sanırım nedeni görüşülen akraba sayısının minimum sayıda olması ve iş için başka bir şehirde yaşadığın için geçmişinden uzakta olmak.
ömrümde hiç toplu mesaj da yollamadım mesela.
aslında kalabalık ortamları severim. ama istediğim zaman girip , istediğim zaman da o kalabalıktan çıkıp yalnız kalabilmeliyim.
bu ben.
benim muhatap olduğum birkaç kişi aradan yıllar da geçmiş olsa hiçbir şey olmamış gibi (ki olmamış olur zaten) beni arayabileceklerini bilirler, bende onları arayabileceğimi bilirim, bu tür bir ilişki içi boş hal hatır soranların, biraz zaman geçince hayırsız deyip arkadan konuşanların yapmacık ilişkilerinden çok daha gerçek ve herkese nasip olmayacak bir ilişkidir.
özetle neyin gerçek olduğu ile alakalı bir durumdur, siz gerçekseniz, zaman değildir.
çok sevilesi insandır, araması gerekirse arar zaten. nedir bu telefonda lak lak ihtiyacı ya.. deli oluyorum.
çünkü onu arayan insan da yoktur demek ki.
işim düşmedikçe aramam. rahatsız ediyormuşum gibi hissettiriyor.
çünkü aradığımda benim hâlimi hatrımı da soruyorlar. çünkü aradığımda ne yaptığımı da soruyorlar. çünkü kendimden bahsetmek istemiyorum. çünkü bok gibi demek istemiyorum. en önemlisini de sona sakladım: çünkü pek de merak etmiyorum.
benim. arıyorum arkadaşları, akrabaları belli bir yerden sonra muhabbet tıkanıyor. sessizce bekliyoruz ikimizde telefonda. "olduuuğğ görüşürüz" adam bir derdini anlatıyor böyle kesip atmak ayıp olur diye düşünüyorum o ara arkada "neyse hadi allah'a emanet" deyip telefonu kapatacak evreye getiremiyorum muhabbeti. "var mı bir isteğin" var bide o da yalana giriyor samimiyetsiz sanki yapacağım da soruyorum yalandan gibi.
o bir şeyler anlatırken lan ne sorsam diye düşünüyorum dediğine de odaklanamıyorum.
zor durumda kaldığım için aramıyorum. arayamıyorum.
gitgide unutulacak insan. ancak belki de unutulmak istiyodur içten içe.
benim bu,
kimseyi merak etmiyorum kimselerde beni merak etmesin.
bana samimi gelmiyor arayıp sormak.ama o kişiler gel şurada buluşup zaman geçirelim dese yada aynı ortamda olsak saatlerce muhabbet edebilirim.