garip davranışlara sahip bir erkektir.
bunlarla nasıl evli kaldıklarını da merak etmiyor değilim. karısını küçük düşürmek icin ellerinden geleni yaparlar, gözleri fıldır fıldır döner. ne sanıyorsun o baktığın kadınların "aa ne güzel bakıyor sevişmeliyim" diyeceğini falan mı? allah'ın saçsız bireyi. gelmiş karşımda yilmaz morgül gibi kibar kibar konuşuyor. ne anlatiyosun dayı. ben sana bakar mıyım hindiba suratlı.
işte bu yüzden "erkek" diyoruz ya "adam" olamadıkları için. adamlığı bilmedikleri ve öğrenme kapasiteleri olmadıkları için.
nezaket, saygı, değer kavramlarının önceliği evimizde başlar ve ordan etrafa yayılır.
asıl samimi nezaket budur burdadır.
var böylesi, karısını küçümser, yanında istemez, ortamlarda evlilik şöyle kötü böyle berbat der. dışarıda "ah olur mu ayten hanım siz zahmet etmeyin lütfen, bana bir kahve ısmarlarsınız ödeşiriz"e bağlar. iğrenç gerçekten bazı insanlar...
bunun daha acısı "çocuğuna kaba, başka çocuklara kibar davranan baba" dır. çünkü sana bu şekilde davranan eşinden ayrılıp hayatından çıkarabilirsin ama babanı değiştiremezsin.
tüm çocukluğum boyunca babamdan bir kere güler yüz, şefkat görmedim desem yeridir. lisede yakın arkadaşlarımla da bazen bu konu hakkında dertleşirdim. bir gün babamla tanıştılar ve babam o gün onlara karşı bambaşka biriydi. nasıl tatlı dilli, şefkatli, sevecen... o gün yaşadığım hayal kırıklığının tarifi yok bende. çünkü ben babamla öyle tek bir an geçirmedim.
belki sevişirim tavırları takınan erkektir. ama tabi bilmez ki kibarlık değil dürüstlüktür sevişkenliğin kapısını aralayan.
neredeyse her evli kadının yakındığı şey. şahsım gibi dert dinleyen, halden anlayan, çok yakışıklı ve zengin erkekler var neyse ki.
literally (bkz:
hödük), üzgünüm ama öyle.
boşanılması gereken erkektir.
zaten kazanılmış, karısı olmuş çabaya gerek yok artık diye düşünüyor olabilir. şunu yap bunu yap diye ahkam kesmeye gerek yok .kadın neyi, nasıl, ne zaman yapacağını iyi bilir.