iyilik zayıflıktan doğan bir kavramdır, ancak zayıflığın olduğu yerde ifa edilir. bu gerçekliğe kayda değer herhangi bir iyilik düşünerek ulaşabilirsiniz. göreceksiniz ki aklınıza gelen tüm kombinasyonlarda en az bir zayıflık var. herhangi bir canlı doğası gereği iyilik yapmaz fakat kötülük ise onun için olağandır... hatta kötülük keyiflidir çünkü; semavi bir bakış açısıyla vicdanınızın çıkarınızla sevişmeye karar vermesi ile doğar. buna göre iyilik de regl dönemindeki vicdanınızın çıkarlarınıza ahlak dersi vermesinden ibarettir... fakat iyilik, insanın yüksek zekası ve bu zekanın boyutsal sınırlılığından doğan zafiyetinden ötürü bir süre sonra yaşam için zorunluluktur. çünkü vicdan (aslında zihnimiz) sistemi bıkkınlıktan sakındırmak adına iyilik yaptırır. sebebi ise kötülüğün süreksiz oluşu... çünkü kötülüğün sonu yokluktur, kötülük sürekli bir hal alırsa her şeyi bitirmek için nihayetinde kendisini de bitirir. dolaysıyla kötülük sürekli bir hal alamadığı için iyilik zorunluluktur...

kainat zihnimizin sürekli gelişimine müsait olsaydı iyilik belki sürekli bir hal alır ve kötülüğe gerek duyulmazdı, fakat algılayabildiğimiz kadarıyla kainat sınırlı ve buna uygun değil. eğer tanrı bu imkanı (sürekli gelişime uygun boyutu) cennette insanlara bahşetmezse kötülük orada da kaçınılmaz olur...

haklılık payı var. ama güçlü olunca da zalim olmayı gerektirmiyor bu.

“iyi olma öğretisi” kendinizi zayıf hissettirebilir ancak bu zayıfların “her zaman” iyi olması ile karıştırılmamalıdır. azımsanmayacak ölçüde bir çoğunluk; iyi olmak bir yana, güçlüden yana olarak ikili oynayarak zayıflıklarına destek kolonu atıyor.
gerçekten iyi olan insan zayıf ya da zayıf karakterli olamaz.

yalakalık olsun diye, daha fazla ilgi ve sevgi için göstermelik yapılıyorsa katıldığım önermedir.

onun haricinde hem özünde hem davranışlarında iyi birisi, benim için fazlasıyla güçlü ve insanlık adına üstün birisidir.

ilk entryde "canlı doğası gereği iyilik yapmaz fakat kötülük ise onun için olağandır" denmiş. buna katılmıyorum, keza insan evrimi zihin ve düşünceyi de kapsar. taş devrinde öyle olabiliriz fakat modern dünya insanı için bu cümleyi kurmak ne kadar doğru?

(bkz: damdan düşen damdan düşenin halini bilir)

ateistlerin zırvasına benzeyen tespit. iyilik işte o yüzden allah rızası için yapılırsa kıymetli. yoksa insan hep bi içinde hesap, kitap yapar. iyilik zayıflıktan doğmaz. karakteri güçlü olan kişi iyilik yapar. zayıflıkla alakası yok.

ne demiş kaytan bıyıklım;' hep gülmüşümdür, pençeleri olmadığı için kendisini iyi sananlara.'

iyilik veya iyi biri olma çabası, güçler çekişmesinde, ''ben zararsızım, ben etkisiz elemanım'' demektir. çünkü, mutlak sahip olduğu arzuları doyuracak yahut elde edecek gücü ve aklı yoksa, en azından iyilik sancağı altında sığınmayı düşünür; işleyişe çomak sokmaması karşılığında bir nevi kendisine bulaşılmaması gibi.

kötülere sorsanız, hepsi daha fazla iyi insan ister. iyilik aslında kötülükten pek farklı değil; yapmaz ama yapana engel de olmaz. böylece kötü olmaz, sonuçta eylemi gerçekleştiren değildir ama öyle yada böyle göz yumandır.

iyilik ve kötülük devamlı birbirine dolanır durur; demokrasi ile hitlerin gelmesi ve nazilerin sapıklığı ile biyolojinin çağ atlaması gibi. olması gereken, adil ve güçlü olabilmektir. adaletin olmadığı yerde, başka kavramların anlamı olmaz.

netice itibariyle bir başka kaytan bıyıklımın dediği gibi;' adalete dayanmayan güç zalim, güce dayanmayan adalet acizdir.' ^*

ozaman adı iyilik olmaz corci.

başlığını açtığı giride "hatta kötülük keyiflidir" diye bir şeyler karalamış yazarın iç dünyası gibi vasat olan tezi.

adam resmen iyi olmayı zayıflıkla bağdaştırarak sınırlı zekasıyla aşağılamaya çalışıyor ahhaha. iyilik zayıflıktan falan doğmaz, zorunluluk hiç değildir. böyle sığ ve denyoca bir düşünce, yazılacak paragraflarca cevabı hak etmediği için burada kapatıyorum.