bu bir tespit değil gerçekliktir. ben de şunu ekliyorum, yıllarca dersi verilen din kültürü ve ahlak bilgisi dersi birbirinden apayrı kavramlardır. müslüman, hristiyan veya yahudi her neyse bir birey inançlı olunca iyilik ve ahlak yanında otomatik olarak gelmiyor.

bu görüşe bende katılıyorum. bu zaman kadar olanlar da bunun kanıtıdır.

katıldığım tespittir, hatta bunu bir başlık olarak belirtmek saçmalıktır, kendini dindar diye pazarlayan her kim varsa kötü kalpli evet kötü insanlardır, kalplerinde insan sevgisi olmayan her an cinayet isleme potansiyeli olan tiplerdir.

not:dindar diye pazarlayan dedik, sonra gelip kafa ütülemeyin, pazarlamacı değilseniz üzerinize alınmayın, alınıyorsanız işte o kötülerden biri de sizsiniz.

edit:ek

dindarlar iyi insan olmaya inançları doğrultusunda çabalarken, herhangi bir dine inamayan insanlar iyi olmayı belli amaçlar doğrultusunda kullanmayı secmezler. kendiliğinden iyi olurlar iyidirler. amaca ulaşmaya çalışırken başarısızliklar soz konusu olabilirken, çabasızlık olumsuz sonuç doğurmaz. tanıdığım bütün ateistler de tanıdığım butun dindarlardan daha iyi insanlardı bu yüzden.

bütün semavi dinler hatta diğer inanç sistemleri çoğunlukla ibadetlerde ayrışsa da temel kurallar ve yasaklar özünde benzer : cana kıyma,hırsızlık yapma, kendine ve topluma saygılı birey ol vb. herhangi birine hakkıyla uygun hareket ediyor olan olsa belki dinin iyi insan olmakla ilişkisini tartışmak mümkün. ancak dini inanc tek kriter olmaktan çok uzak.
iyi biri olmak karakterle, yetiştirilen çevreyle, genetik ve kültürel mirasla, bireyin kendine kattığı her türlü kazanılmış davranış, bilgi ve deneyimle alakalı olabilir. bunların bir kısmında inancı ve çevresindekilerin inancı da etken olabilir. ancak hepimiz biliyoruz ki bir düşünce sistemine inanmakla, o sistemi birebir hakkıyla yaşamak arasında dağlar kadar fark var.

bir şeyin doğrusunu bilmek bizi her ilgili durumda yanlış yapmaktan koruyamayabiliyor. din sorgulanamayan bir inanç sistemi olduğundan ancak beynimiz sorguladıkça işe yarar hissettiğinden bilincaltımızda işimize gelmeyen, hoşumuza gitmeyen ibadetleri aksatmaya, kurallara esnek bakmaya eğilimli oluyoruz. bizi durduran inancımız olsa gerçekten -ki bu çok ciddi bir iman ve irade gerektiriyor bazı durumlarda- bu kadar toplumsal sorun, suç, psikolojik problem içinde yaşamıyor olabilirdik belki.

bizi yanlıştan alıkoyan vicdanımız olsa gerek (eğer hala işler durumdaysa tabii). bizi durduran mantığımız olmalı, bizi durduran kendimizle ilgili benlik algımız kendimize yakıştırabildiklerimiz ya da yakıştıramadıklarımız olmalı ancak bunların hiçbiri o kadar etkili değil.en etkilisi toplumsal baskı. (bkz: elalem ne der)

toplumsal baskı kısmı çok enteresan aslında. allah'tan korkmayıp kullarından utanan adamın cennet hayal edebilmesi de ayrı enteresan.belki de bu yüzden kendi eksiklerini tamamlamak zor geldiğinden birilerinin şefaatine, marifetine talip oluyor bazı insanlar. allah katında da işini gördürmek için torpilin işe yarayacağını zanneden adamdan iyi insan olsa ne olur olmasa ne olur o da ayrı mesele.
bir kere inancı tam insanın kaygısı devlet ne ceza verir, toplum ne kadar dışlar değildir ki. allah beni cehennemde yakar bile değildir.cenneti kaçırma olasılığı hiç değildir. allah'ın rızasını kaybetmekten, allah'ın ona duyduğu sevgiyi kaybetmekten korkar. (bkz: bana seni gerek seni) bu şekilde inanan adamı yanlıştan uzak tutmak için kanuna nizama da gerek yoktur. özdisiplini yüksektir onun. ancak ben de dahil olmak üzere bu seviyede inanarak yaşayan insan yok benim çevremde.

o yüzden iyi insan olmak iki aşamalı bence. önce "insan" olmak lazım, onu başarabilirsek iyi insan olmak arkasından gelir belki.

ahlakın gökten indiği düşünülen belirli bir felsefe ya da inanışla bağdaştırılması tabiki yanlıştır. iyi bir insan olmak zekamızı gerektiği gibi kullanabilmek ile en önemlisi empati kabiliyeti, vicdan ve çabayla mümkündür. ayrıca kimseye kötülüğü olmayan biri de pekala kötü bir insan olabilir.

aralarında mantıksal bir zorunluluk yok çünkü.

(bkz: ahlak dinin tekelinde değildir)

dini, dili, rengi ne olursa olsun iyiler iyidir.

hacı bektaşi veli

kötü biri olmak da dinle alakalı değildir diyerek cevaplayacağım önerme.

kötülük de, tıpkı iyilik gibi, insanın içinde var olan bir huy. bir insan dindar olduğu için kötü olmaz, ama dindar olduğu iddiasında bulunan biri kötü bir insan olabilir.

şöyle düşünün; siyasi partilerin tüzüklerine baktığınızda hepsinin vatan millet edebiyatı yaptığını ve kötü bir şey söylemediğini görürsünüz. peki siyasilerin hepsi bu tüzükleri bire bir uygulayan çok iyi insanlar mıdır? tüzükten bağımsız olarak hareket edip yine de o tüzüğe sahip partinin bir üyesi olmaya devam ederler. böylece partinin adını da lekeleyebilirler. burada yanlış olan tüzük değil, o partiden olduğunu iddia etse de, ona uymamayı seçen insanlardır.

din de bunun gibidir. bir insanın x dine mensup olduğunu söyledikten sonra yaptığı kötülükler o dini bağlamaz. bazı ayetleri kötülüklere sebep olarak cımbızlamayı seçenler, genellikle ya ayetlerin baş ya da sonunu almaz ya da hangi olay için indiğine ve iniş gerekçesine bakmaz.

bir insanın mesela birinin malını çalarkenki motivasyonu bir dine inanıyor olmak değil. belki açlıktan çalıyor, belki kleptomani nedeniyle çalıyor, belki başka bir nedenden... "müslümanım. o zaman gidip şuradan elma çalayım", "yahudiyim. o halde bu gece şu eve hırsızlığa gireyim" gibi bir gerekçesi yok kimsenin.

bugün dinler ortadan kalksa her şeyin harika olacağını zanneden saf bir kitle var. ancak olay dindar - dinsiz olayı değil, iyi - kötü olayıdır temelde. hatta cehalet olayıdır biraz da... siz bugün dinleri tamamen bir şekilde silmeyi başarsanız, bu kez siyasi çekişmeler nedeniyle ya da maddi gerekçelerle yahut cinsellikle alakalı konulardan dolayı kötülükler yapılmaya veya cahil insanlar kandırılmaya devam edilecek. aç olan, yine birinin malını çalacak, sapık olan yine birilerine tecavüz edecek, bazı siyasiler para uğruna, makam uğruna yine cahil kesimi kandıracak. tek fark, bunu yaparken dinle değil başka şeylerle kandıracak olmaları...