yaklaşık 10 yıldır senede 2 kez gidip geldiğim şehir. şairlerin şiirlerine konu olduğu, sanatçıların sanatına ilham kattığı bir şehirden bahsediyoruz. yanılmıyorsam 16 milyondan fazla nüfusa ev sahipliği yapan bir şehir.
istanbula geldiğim zaman son zamanlarda taksime gitmeme kararı almıştım ve hale daha bu geçerli. bomba patlaması olaylarından sonra gerçekten insan buraya gitmeye korkuyor. tek boğaz manzarasına sahip bir şehir. karınca sürüsü kadar insan çokluğunu görmemek elde değil. metroya binmek bir eziyet, trafiği eziyet, mekanlara gidip kol gibi fatura ödemek eziyet, club gibi basit eğlence türü gibi yerleri sadece zenginlerin gittiği yerlere dönüştürmek gerçekten saçma. avrupa barlarına , clublarına bakabilirsiniz. parklarda mangal yakıp, magandalık yapan aileleri anlatmak bile istemiyorum. en son imamoğlu parklarda mangal yakmayı yasakladığını duymuştum yerinde bir karar.
istanbulda yaşayan insanlara hep bu kaosu neden yaşamak gibi aksiyonu seçiyor diye düşünmüşümdür. türk insanın gerçekten dünya insanı olamaması beni derinden üzüyor. bu coğrafya insanı çukura çekiyor ve hiç bir zaman gelişme kaydetmiyor. yazık.