-galiba ilk kez "intihara ayrılmış zamanlar"dan söz ediyorsunuz. intiharı hiç düşündünüz mü?

ismet özel: 40 yaşıma kadar hep intiharı düşündüm, ama 40 yaşımdan itibaren insanların intihar etmeye değmeyeceklerini düşünmeye başladım. bana göre intihar, geride kalanlara yönelik ağır bir suçlamadır. bu mesajı verebileceğin tıynette insan olmadığını düşününce de intihar etmiyorsun.

-bir tür nihilizm değil mi bu?

-tam tersine, değer yüklediğin şey bunlar değil. allah'tan başka hiçbir şeye değer vermemek var bunun arkasında.

-40 yaşına kadar ne vardı peki?

-aynı şey. bir çıkış sağlayacağını umduğun bir insanla, bir imkánla karşılaşacağını düşündüğün için her gün erteliyorsun intiharını. daha sonra da, bu çıkışı insanlardan beklemenin saçmalığını kavrayıp yine intihar etmiyorsun.

" ismet özel ve ben "

onu anlamak üzerine kendi cümlelerimle bir şeyler karalayacağım izninizle...

sanırım on yaşında idim. " ilçe genelinde bir şiir yarışması " düzenlenecek dedi türkçe öğretmenimiz. " birinciye bilgisayar verilecek... "

önlüğümü bile çıkarmadım eve gelince. bir kağıt bir kalem bir de öğrenmişlikler... tam on kıt'alık bir bayrak şiiri yazdım. kendimi bildim bileli türkçüyümdür ben. hem de öyle böyle değil.
ve ismet özel'in " türklük ve türkçülük " üzerine söylemlerini saçma bulurum.

" üstâdın ne demek istediğini anlamıyorsunuz " demeyin sakın!
ben defalarca kendisinin tam yanında oturdum konuşmalarında, kitaplarını defalarca okudum, kendisinin yaşayan en büyük şairimiz olduğunu söylemiştim zaten ve en büyük düşünürlerimizdendir. lâkin türklük meselesinde anlatmaya çalıştığı şey maalesef rezalet.

bayrak şiiri adlı şiirimi mahalleden bir kıza götürdüm ve temize çekmesini istedim. yazım kötüdür; yazgım da öyleymiş o vakitler!
kız, şiirimi güzelce yazdı bir a4 kağıdına. şeffaf dosyaya koydum ve yanıma aldım. oradan, üzerimde önlük, elimde su dolu el arabası
ile pazara gittim su satmaya. pazarda su satarken bir yandan da hâyâl kuruyordum.
mahalledeki ilk bilgisayar bizim evde olacaktı eğer yarışmayı kazanırsam. arkadaşlar gelecekti yanıma, müzik dinleyip film izleyecektik. okuldaki bilgisayarlarda maymunlu matematik oyunu vardı ve o oyunu ben de bilgisayarıma yükleyecektim. o gece bu hayallerle uyudum işte...
ertesi gün hemen şiirimi teslim ettim öğretmenime. şaşırdı hemen nasıl yazdım diye lâkin çok beğendi şiiri.
aradan ne kadar süre geçti hatırlamıyorum. andımız okunuyordu okulda ve ben geç kalmıştım çoğu zaman olduğu gibi. arkadaşlar vurmaya başladı kapıya, " çabuk koş, öğretmen seni çağırıyor " diye. hemen fırladık okula. baktım ki andımız bitmiş fakat kimseyi içeri sokmamışlar. öğretmenimiz ve müdür yan yana... yüzlerinde gülümseme... ve mikrofonda okul müdürünün sesi:

" arkadaşınızı alkışlayın bakalım. şiir yarışmasında birinci oldu... "

hayatımda o denli sevindiğim anlar nadirdir. çılgınlar gibi bağırıyor arkadaşlar, mahalle, okulun bahçesinden yükselen alkış ve ıslık sesleriyle yankılanıyor.
annem, evde hasta yatıyor ve aklıma ilk gelen şey hemen koşup ona haber vermek. bilgisayarı nereye koyacağımızın hesabını yapacağım.
evimiz okula yakın. öğretmen " on dakika içinde geleceksin " der demez koşmaya başlıyorum eve.
hemen annemin yanına sokulup " anne " diyorum, " kazanmışım... bilgisayarı kazanmışım! "
seviniyor o da. öpüyor beni. tebrik ediyor.
sonra tekrar okula dönüyorum...

iki üç gün sonra ilçe milli eğitim müdürlüğü'ne gidiyoruz müdür, öğretmenim ve ben.

heyecandan yerimde duramıyorum. önce tebrik ediyorlar beni orada. sonra bir röportaj yapıyorlar, gazetede mi dergide mi ne yayımlanacakmış. lâkin aklım bilgisayarda.
bekliyorum...
bekliyorum...
bekliyorum...

ve bir adam geliyor elinde ufak bir paketle. bizim müdüre dönüp, " müdür bey, arkadaşlar bilgisayarı ayarlayamamışlar. biz de bu evladımıza kitap verelim dedik " diyor.

yüzünde gülümseme var. hiçbir şekilde bir mahcubiyet hissetmediği o kadar belli ki.

ben ise artık hiçbir şey duymuyorum. kitabı elime tutuşturuyorlar. öğretmenim anlıyor moralimin bozulduğunu, " biz, sizi dışarıda bekliyoruz hocam " diyor müdüre ve arabanın yanına gidiyoruz.
hüngür hüngür ağlamaya başlıyorum. ama ne ağlama! hıçkıra hıçkıra. öğretmenim de dayanamıyor, o da ağlıyor.

eve gidince anneme anlatıyorum, akşam da babama. " üzülme " diyorlar. ne yapsınlar ki başka? bilgisayarı koymak için üzerini boşalttığımız sandığın üzerine tekrar yığıyoruz yatakları.

o gece o kadar çok ağlıyorum ki...

hani, " surat asmak hakkımız " diyor ya ismet özel ve ekliyor:

" her şeyin bir fiyatı vardır. size huzur verdim diyenler bizden ne aldıklarını da söylesinler. "

işte ben de o gece daha iyi anlıyorum ki huzuru ve mutluluğu asla ama asla başkalarının ellerinde aramamalı insan.

kaldı ki zaten öyle biri olmamayı çok erken yaşta öğrenmişim ki ben! kimsenin umrunda mı? asla!

bir gün dersten sonra öğretmenim yanına çağırıyor. öyle etkili bir konuşma yapıyor ki öğretmenim...

" şiir yazmaktan asla vazgeçmeyeceksin " diyor.

" sen iyi bir edebiyatçı olacaksın " diyor.

" hayatta bu şekilde kötü süprizler hep olacak " diyor.

sımsıkı sarılıyor bana ve bir kitap hediye ediyor, " bunu " diyor, " ileride daha iyi anlayacaksın! "

kitap, ismet özel diye bir adamın şiir kitabı: erbain.

ilk defa duyuyorum bu adamı. biz bir mehmet akif'i biliyoruz o zamanlar bir de çoban çeşmesi'ni... faruk nafiz'i bile değil.

eve gidince açıyorum kitabı ama çoğu şeyi anlamıyorum. lâkin şu sözler çarpıyor gözüme;

" adına ' yaşamak ' diyoruz
düşmana inat bir gün fazla yaşamak! "

ve ben, ismet özel ile tanışıyorum,

" 40 yaşıma kadar hep intiharı düşündüm ama kırk yaşımdan itibaren insanların intihar etmeye değmeyeceklerini düşünmeye başladım " diyen bir mücadele insanı ismet özel ile.

" evet " diyorum. " bu insanlar mı vazgeçirecekler beni şiir sevdasından?"

sürekli şiirler, hikâyeler, kompozisyonlar yazıyorum artık. yarışmaları takip ediyoruz öğretmenlerimle.

ve ilk defa sekizinci sınıfa giderken büyük bir ödüle kavuşuyorum istanbul genelinde düzenlenen bir şiir yarışması sonucunda: bir cumhuriyet altını!

pazarda aylarca su satsam alamam ben onu. bu sefer temkinliyim. ödül elime geçmeden sevinmiyorum. çok şükür bu sefer bir süprizle karşılaşmıyorum.

akşam olunca dikiliyorum annemin karşısına. artık kazık kadar herif olmuşuz. " sana bir hediyem var anne " diyorum ve el işi kağıdından hediye paketi yaptığım altını uzatıyorum ona. içinde de bir not;

" yargı kesin, acı çekmek ruhun fiyakasıdır. "^*

maddî durumumuz biraz daha iyileşmişti zaten bu yıllarda ve belki de hayatımın en güzel yılları diyebileceğim lise yılları başlıyor.

" ben edebiyat öğretmeni olacağım " diyorum, başka da bir şey demiyorum.

yazmaya devam... lâkin yazdığımdan daha da çok okuyorum. yarışmalara katılmaya devam ediyorum. artık olağan bir hâle geliyor hayatımda bu.

ismet özel'in söylediklerini biraz daha iyi anlıyorum artık.

" içinde aydınlanan kişi ancak dışına ışık verebilir " diyor ya hani, resmen yolumu aydınlatıyor.

lise yıllarım da bol bol okuyarak geçiyor. bu adamın entelektüel birikimine hayranım sonuçta. " neden ben de her haltı bilmeyeyim ki? " diyerek yunan mitolojisinden islam tarihine, nazım hikmet'ten alber camus'ya dek okuyup duruyorum.

derken üniversite yılları başlıyor. pek tabii ve çok şükür ki edebiyat.

artık ismet özel'i anlamak yetmiyor. şerh etmek gerektiğini de görüyorum. kelime kelime, cümle cümle şerh ediyorum her mısrasını, her sözünü.

üniversite yıllarımda açıkçası tarzımı da onun taklidi gibi tutarak şiirler yazıyorum ve hâyâl bile edemeyeceğim paralar kazanıyorum. sürekli geziyorum artık, onlarca şehir, köy, kasaba.

otobüs yolculuğu sırasında uzaklara dalıyorum. ben de afili sözler ediyorum artık:

" türkçülük " diyorum, " bu evlerde yetişen çocuklara kalemi sevdirmektir, ötesi değil! "

kulağımda kulaklık, yankılanan amentü...

ve pazarda su satan çocuğun ismet özel ile başlayan edebiyat hikâyesi, yine aynı yere dönüyor. çocuk, tekrar sınıfta lâkin bu sefer öğretmen masasında.

diyorum ki;

hayatımda var olmuş olan en iyi öğretmenlerden biri de ismet özel'dir.
kendisine de anlattım bu hikâyeyi zamanında fakat siz de bilin.

zamanında bir çocuğun elinden tuttu ve şimdi yüzlerce çocuğun karşısına onların kurdukları hayaller gerçek olsun diye her şeyi yapabilecek bir öğretmen olarak yerleştirdi.
tabii ki bunu tek başına yapmadı ve bundan habersizdi.
lâkin artık haberi var.

şurada bahsettiği çocuk bendim, ev bizimdi ve bahsedilen benim ailemdir:

" evde soba yanıyor
önce çalılar geçiyor çocukların boğazından
sonra ağaç kökleri yırtıyor damarlarını
bütün ailenin.

dışarıda; soğuk
safirden, bakırdan, cıvadan bir gece uçuyor.

yıllar önce lisedeyken bir gün din hocamız: “sözlü yapıyorum, biriniz amentüyü okusun. bilene sözlüden 100 vereceğim.” dedi. kimseden ses çıkmayınca da hoca başladı kendi okumaya:

“insan eşref-i mahlukattır derdi babam
bu sözün sözler içinde bir anlamı vardı
fakat bir eylül günü bilek damarlarımı kestiğim zaman
bu söz asıl anlamını kavradı”

zihnimizden geçen “bu nasıl amentüymüş yahu? neler okuyor bu adam?” uğultularının arasında ismet özel’le tanıştım ben. en az 15 sene önce duyduğum dizeler adeta kazındı zihnime. böyle böyle aralandı bana bambaşka bir dünyanın kapısı. o zamanlar internet falan böyle yaygın değil tabi. ilk fırsatta fatih’te gittim bir kitapçıya. cebimdeki para erbain’i almaya yetmeyince “ismet özel’in amentüsü” gibi bir inceleme kitabı aldım. sonra değil şiiri; şiirin dizelerinin açıklamalarını bile ezberledim. lise yıllarımın baş ucu kitabıydı o benim. “insan eşref-ı mahlukattır.” diyen naif bir baba vardı benim de karşımda. ama aynı adamla ilk gençliğimin en ateşli çatışmalarını yaşıyordum. yaşımın çok ufak; ama kalbimin en kanamalı olduğu o travmatik yıllarda, amentü'nün her dizesinde kendimi buluyordum hesapta. çok sonra öğrendim kendisinin şu sözlerini: “ben babamla öldükten sonra yakınlık kurabilmiş biriyim.” bir süre de tıpkı kendi seslendirdiği münacaat’ın başındaki “annem’in anısına” sözcükleri gibi bu sözler yaktı ciğerimi.

sonra para kazanmaya başlayınca elim varıp satın alamadım erbain’i. kendi sesinden şiirlerini dinlemekse hep sığındığım limanım oldu. ne zaman tükensem münacaat’a sığındım. derken sıcak bir haziran günü evdeki pılımı pırtımı toplayıp gitmeye karar verdim. kendi hayatımın “bir eylül günü bilek damarlarımı kestiğim zaman”ıydı bu benim için. üç beş parça kıyafet, sevdiğim üç beş kitapla gittim evin biraz ötesindeki parka, bir bankta saatlerce oturdum. kararlıydım, bir daha ağlamayacaktım, bir daha o eve dönmeyecektim. açtım kendi sesinden bir münacaat dinledim; biraz yatıştım, biraz keskinleştim. defalarca, defalarca dinledim.

“şimdi tekrar ne yapsam dedirtme bana yarabbi
taşınacak suyu göster, kırılacak odunu
kaldı bu silinmez yaşamak suçu üzerimde
bileyim hangi suyun sakasıyım ya rabbelalemin
tütmesi gereken ocak nerde?”

dönmedim bir daha o eve. kendime kendimce yeni bir hayat kurdum. ismet özel benim mihenk taşım oldu çeşitli dönemlerimde. bu yaşa erdirdi bizi erdiren, almadı canımızı, ölmedik genç olarak vesselam. ölmedik; ölmediğimiz gibi hayata da onun sözcükleriyle tutunduk. “ne fark eder?” deyip geçmemeyi öğrenebilenlere, kanayan yarasını şiirle örtebilenlere, tekrar tekrar yıkılıp baştan başlayabilenlere selam olsun.

zaman geçip, nesil değiştikçe herkesçe malum olduğunu sandığınız bazı şeylerin gençler tarafından bilinmediğini fark ediyorsunuz.

onlardan birini burada hatırlatmak isterim :

akp 2001 yılında kurulup, 2002 yılında iktidara gelince, ismet özel önce bu oluşumu şiddetli bir muhalefetle karşıladı. sözümona islami camiadan benzer bir tepki gelmeyince bir yazıyla bu camiayı terk ettiğini, onlarla artık bir arada bulunmak istemediğini açıkladı. bu o zamanlar büyük bir gürültü kopardı. onunla roportajlar yapıldı, bunun üzerine yazılar yazıldı.

2003'ten bu yana, akp'nin kuyruğuna solcusundan liberaline, milliyetçisinden radikal dincisine kadar dönem dönem pek çok insan takıldı. ismet özel ise 20 senedir en sert muhalefeti yapıyor.

o zaman kendisiyle yapılan roportajdan bir kesit koyuyorum. dikkat edin, tarih 2003, o sırada batı basını gümbür gümbür tayyip erdoğan propagandası yapıyor, ülkemizin sol kılıklı liberalleri aşkla onu izliyor :

"akp'liler pastayı kapmak isteyen insanlardı. ve kaptılar da. kapmak istedikleri şey pasta olduğu için krema da bende olduğu için benim kitaplarımla dolaşmaya başladılar. "

"islami kesim akp'nin iktidara gelmesiyle birlikte yozlaştı, kelimenin tam anlamıyla yozlaştı. artık, islami kesimde bütün öncelik fakirler için de, zenginler için de çıkar hesabında. gariptir, nezaket bile kayboldu."

" ben bugün en hafifinden şunu söyleyebilirim ki, akp'liler içten pazarlıklıdır. çok daha ağır şeyler söylenebilir tabii."

not : islamcı kesimi terk ettiğini ilan ettiği yazının ismi : bir zamanlar bir ismet özel vardı tarihi ise : 4 ağustos 2003.
yazının linki.

bi kıçın ağrıdı, iki dişin apse yaptı diye 500 satır şiir yazdın anasını satayım. yok şöyle ceza yok böyle bela yok adım suya yazılmış yok cellat götümü ellerken selfie yapmış tırıvırı işler. diye diye 1 milyon yaşına geldin. biz de işte sever okurduk bişi sanardık. 2017 mi 18 de mi ne kalbin tekleyince allah muhafaza bir şey olursa da cenazeye gelmek icap ederse paramız olsun cebimizde diye sigarayı idareli içmiştim o hafta. ulan ben 20 yaşındaydım o zaman amk. ölecen sandım. lan gencecik yaşımda kanser oldum sen hala zımba, harbi acıyla uğraşacak yerlerini yok etmişsin he. yok mu bize bir türkü ismet babaaaaağ, bize of not being a cancer yok mu hıammınaaa. ulan ya sjdjdkdk iki yıldır her sabah çarpışarak çekiliyor karanlık benim alnacımdan. senin haberin var mı? sen ölsen ben gelecektim ben ölsem sen gelir misin amk? öyle koğuş kalk edebiyatına benzemiyor bu iş ismet baba. senin en baba dizen benim yaşantımın önünde diz çöker tövbe ister amk. neyse, hak teala nasip ederse de şu kanserin anasını sikersem manas destanı gibi bitmeyen bir şiir yazacağım ben de. ama sizin gibi 700 liraya satmayacağım amk. hiçbir hakkı da mahfuz olmayacak instagram'da tefrikalar halinde story atacağım. araya da kaydırmalı trendyol reklamı alıp parasıyla et döner yiyeceğim.

sende artık saklı kalan bir şey yok ismet baba. bende var. asıl ben ölmedim asıl bende bir gençlik ölümü saklı kaldı bende. suyun sızladığını da ben bilirim amk. yusuf değil. hadi selametle.

edit: ben ismet'i severim gençler, benim ona takılışım, kızışım, sövüşüm sevdiğimdendir. karı koca kavgası gibi bir şey bizimkisi anlayacağınız. gülün geçin. bi de bugün kendinize bir iyilik yapın, bol su için, eti bumbo yiyin ve beni takip edin.

“onunla ben hep sevişecek gibi baktık birbirimize.
bir kez öpüşebilseydik dünyayı solduracaktık.”

diyen adam.

''artık islami kesimde bütün öncelik, çıkar hesabında. akp'liler pastayı kapmak isteyen insanlardı ve kaptılar da. krema da bende olduğu için benim kitaplarımla dolaşmaya başladılar. ben bugün en hafifinden şunu söyleyebilirim ki akp'liler içten pazarlıklıdır. çok daha ağır şeyler söylenebilir tabii. benim de kendilerine benzediğimi sanarak gurur duydular. bak komünist şair de bizim gibi oldu dediler. ben islami kesim içinde çok prestijli, ama söylediği kulak arkası edilen bir adam olarak yaşadım. islami kesimde birtakım şeyleri kullanıp sivrilmek, soldan daha kolaydır. sosyalistler mücadelelerinde büyük sıkıntıya girdiler. öbürleri ise sıkıştıklarında hemen 'tamam ben savunmuyorum zaten bu islamdır' deyip bırakıyorlar. sosyalistler islamcılardan daha çok samimiydi. islamcılarsa sadece pastanın peşinde.''

ismet özel 2003, milliyet gazetesi röportajından.

edit: katil israil'in gazze'de yaptığı soykırımı unutma.

şöyle bir ifadesi olan yazar;

''dünyaya gelmek bir saldırıya uğramaktır. doğan bebek havanın ciğerlerine olan saldırısının verdiği acıyla haykırır. soğuk saldırır bize, sıcak saldırır. açlığın, hastalığın, korkunun saldırılarını savuşturma yoluyla yaşarız, hayatta kalırız. yaşıyor olmak, savaşıyor olmaktan başka bir şey değildir. bir gün son nefesimizi verdiğimizde bize yapılan ilk saldırıyı tamamen püskürtmüş oluruz. savaş bitmiştir.''

şairliği laf yok, nfk'dan hatta nhr'dan da iyidir benim için.

amaismet özel'in sorunu ne biliyor musunuz? adam sevdiği kadın ile evlenemedi. bu kadar net. insanoğlu olarak sıçtık.

"türk dediğin müslümandır. müslüman olmayan türk de olamaz" diyen şeyimin en iyi şairi.