fakirdir. spor dediğin sabah güne başlamadan önce yapılır, duş ve kahvaltı sonrasında da güne başlanır. ednan ziyagil'ler öyle yapıyordu, ordan biliyorum.

her şeyi geçtim, türkiye şartlarında işi olduğu için bile tebrik edilmesi gereken insandır. gerçi ''türkiye'deki iş şartlarında azıcık paraya çalışmaya tahammül edebildiği için'' tebrik etmek daha doğru olur sanırım.

bir zamanlar bendim bu insan. sabah 8'de işe giriyorum akşam 6'da çıkıyorum, eve varmam 6.30, yemek ye biraz sindir çıkmaya hazırlan 8, spora git 8.15, spordan çık 9.45 civarı, eve gel 10, duşa gir-çık 10.30, kurulan saçları kurut giyin oldu mu sana 11. ee geriye ne zaman kalıyor ne bir şey. uyu sabah servis için erkenden kalk, bir daha. kendi kendime dedim bu düzen böyle gitmez sonra işi bıraktım.

kimine göre enerji, zaman, para olarak lüks gelebilir, ki ben bu konularda şanslı biriyimdir. yine de çevremdeki insanların spora gelirken ya da çıkışta eve dönerken kat ettikleri yolları görüyorum, yaptıkları işe rağmen ayırdıkları zamanı görüyorum. yapan yapıyor diyorum kısacası.

her zaman demişimdir. diyelim ki işten çıkıp spora gitme süren 1 saat, yaptığın aktivite olsun 1 saat, eve dönüşün de 1 saat. toplam 3 saat ediyor. yaptığın iş sana bu süreyi, onu geçtim 1 saatcik sporu bile fazla görüyorsa sen çalışmıyorsun. çalışmak hayatının bir parçası değil. iş seni ele geçirmiştir. çalışmak için yaşıyorsundur. hiçbir iş yaşamaktan daha mühim değildir.

işten çıkarılmam sonrası kendimi spora vererek kısmen gerçekleştirdiğim.

8 yıldır benim bu.

kuvvetle muhtemel sevgilisi yok. (mesela ben) varsa da çok yakında ayrılacaktır, sağlam spor yapıyorsa. istisnalar olacaktır tabi ama genelde böyledir. bu işin başka bir yanı.

işin asıl ve daha zor olan kısımlarına geliyorum. bu işin en önemli kısmı beslenme ve dinlenme. bunlara da dikkat etmek gerek. istanbulda olmak olmamak çok fark etmiyor. mesela ben antalyadayım. sabah 6:30 kalkıp 1 saat ya koşuyorum ya bisiklet sürüyorum ama 8:30da ofiste olmam lazım. sabah sporundan sonra duş ve kahvaltı yapmak lazım zaman kısıtlı, sıkıntı oluyor bazen mesai başlangıcı. akşam da 18:00de işten çıkıyorum ama salon kalabalık oluyor diye 20:00de başlıyorum. antrenman duş falan derken 22:00 oldu bile (bkz: saat 18:00'den sonra saatin birden 22:00 olması) e daha eve gelip uygun yemeği yapıp yiyeceksin, ayrıca yarın gün boyu yiyeceğin yemeği de hazırlaman lazım. maksimum 00:00da yatmış olman lazım ki sabah 06:00'ya kadar yeterli uykuyu almış olman lazım!

bu ritm hergün böyle nerdeyse. kolay değil buna uymak, ama bir eşik var işte onu aşınca sen de artık anormal biri oluyorsun.

bu sefer de bana vakit ayırmadın diyen sevgili problemi ortaya çıkıyor. sevgili de haklı bir şey diyemem. spor yapmayı seven sevgilin olacak en güzeli. sporcu bayan sözlükçülere selam ederim :)

tam ben de yazılanları okuyup gaza gelerek "ben de bundan sonra mesaiden spora gideceğim" diye karar alıyordum ki aşağıda "sabaha bırak" butonunu görüp vazgeçtim. zalımsın ekşi sözlük. hayınsın.

heleki kışın bunu yapabiliyorsa, gerçekten azimli insandır.

-işten çık
-spor salonuna git
-pantalonunu, varsa içliğini çıkar
-kazağını ve gömleğini çıkar
-aşortmanını giy
-sporunu yap
-sporu bitir
-duş al
-şimdi içliği giysem mi giymesem mi ikileminde kal
-vucudum çok sıcak, dışarısı çok soğuk acaba hasta olurmuyum düşüncesi ile kısa sürede beyin fırtınası yap
-temiz vucuduna kullanmıs oldugun (kirli) elbiseleri giy
-spor salonundan çık
-dolmusa yada otobuse bın
-dağ tepe, soğuk, geceyi karanlık ve hüzün kaplamış şekilde eve git
-face e gir
-melis sin taş gibi adonisli adamla ilişkisi olduğunu gör
-hüngür hüngür ağla.

böyle hayat geçmez aga. anlatırken bile hem aktivite zor geldi hemde hüzünlendim.

ondan her kış aynı muhabbet döner

iç ses: spora başlasam mı acaba ? yaza iyi girerim
dış ses: salla gitsin... zaten kış soğuk, zaten melis diye de bir arkadaşın yok yaza başlarsın
iç ses: bi bok olmaz la senden

bendim lan bu, üç haftada zatürre oldum, rapor aldım şimdi, ne işe ne de spora gidebiliyorum, inanılmaz mutluyum, çok azimliyim. neither, nor yani sizin anlayacağınız, perişan bir insandır, sözün özü.

çalıştığınız işe bağlı olmakla birlikte istanbulda gerçekten ciddi anlamda azim gerektiren durumdur. herşey spor salonunun kapısına kadardır, dönüşünde hissettiğiniz rahatlama ile değdiğini düşünmemeniz ise imkansızdır.

yinede pek akıllı işi olduğunu düşünmüyorum çoğu zaman, zira işten 18.00 da çıkıp karşıya geçip, eve uğrayıp salona giriş yapmam saat 20.00'yi buluyor. en az bir buçuk saat debelendiğimi düşününce salondan çıkıp eve ulaşmam 22.00. televizyon karşısında sızdığım saatse 23.00 'ı bulmuyor bile. bunu haftanın 4 günü yaptığımı düşününce nedense aksine erken yaşlanacakmışım gibi hissediyorum.