bunu paylaşmalıyım motivasyonu.
her gün hikayeye her b.kunu atma motivasyonu ise tamamen psikolojik sorunları olanların yapabileceği bir şey. kişisel hayatı rutin şekilde paylaşan biri kesinlikle sağlıklı bir psikolojiye sahip diildir. tedavi olun ilgi manyakları.
birilerinin sizinle ilgilenmesi, hatta ilgileniyor gibi yapmasinin bir tatmini var. her ne kadar kullandiginiz fotograflar, hikayeler secmece, mutlulugunuz ve guzelliginiz cakma olsa da (o selfie’lerin ne kadar yalan oldugunu biliyoruz), gelecek olan like’lar, follow’lar, “canim ne guzelsin”ler, “slm nbr”’lere ihtiyaciniz var. cunki gercekte onlari hissedeceginiz bir ortam yok, cunki oradaki kisilik aslinda siz degilsiniz, olmanin hayalini kurdugunuz unlu kisinin bir yansimasi. her ne kadar sozde sikayet etseniz de, size mrb yazanlardan rahatsiz olmuyorsunuz ve sayisini tutuyorsunuz. sayisi arttikca, daha da cakma icerik postalayasiniz geliyor.
sunlari yazarkan instagram’in gercekten insani cok iyi bir yerden yakaladigini, gosteris budalaligini ne kadar iyi kullanarak milyar dolar kaldırdığını gorunce hayran olmuyor degilim.
sözlüğe entry girdiren motivasyonla aynıdır. devam etme ve görülme, dikkate alınma ihtiyacı. instagram'da da fikir belirtilebiliyor. attığın fotoğraflara küçük yazılar yazabiliyorsun. bu kadar küçümsemek yanlış sanki. herkes aynı şekilde de kullanmıyor. kimisi işlerini paylaşıyor, kimi kendi hayatını paylaşıyor. beğenmezsen takipten çıkarsın. yazılarını beğenmeyince engelleyebildiğin gibi... bunlar hep ilişkili benzer konular. bir sorun daha çözüldü. bugün de vatanı kurtardık.
hava atmak.
başka hiç bir motivasyon yok.he aq ölünce insanlar gelip senin instagramini karıştıracak sevgili dünyanın kaderini değiştiren nobel ödüllü bilim insanı.
eskiden albümler vardı, şimdi baskı maliyetli ve gereksiz. şanslıyız ki daha çok fotoğraf çekebiliyoruz. benim için arşiv niteliğindedir instagram. hard diskten açıp bakmak yerine, seçtiğim, sevdiğim fotoğrafları ara ara görmek, geçmişi yadetmek hoşuma gidiyor. onaya ihtiyacım yok. sadece 5 beğeni aldı diye fotoğrafı ya da yazdığım yazıyı geri kaldırmıyorum mesela.
ezik sizsiniz.
edit: farklı duygu durumları, acı, tatlı tüm anlar benim için kıymetlidir. geçtiğim evreleri hatırlamaya çalışmak yerine görmek iyi hissettiriyor.
ben koyuyorum hem de hesabım gizli değil ama takip etmediğim kişilere yorumlar kapalı ama biomdaki hesap iett'yle ilgili hesap olduğu iin yorumlara açık.
bir nevi portfolyo olması.
"ben de varım, buradayım, hala yaşıyorum, birazcık sevgi ve beğeni"
hayatı ciddiye almamak. kendimi ve hayatı ciddiye almıyorum ve canım istediğinde koyuyorum, üzerinde düşünmüyorum, beğenilme ve ilgi görme arzumuzun temel insanı bir ihtiyaç olduğunu farkediyorum ama hep bu dürtüyle hareket etmiyorum. tonla derdimiz varken insanların ne düşündüğü, paylaştığı ne kadar cringe olup olmadığı hakkında da kafa yormuyorum, koysam da unutuyorum.
dijital anı albümü oluşturmak olabilir.