(bkz: antropofobi)

yaşanmış acı tecrübeler sonucu oluşabilecek feminen bir korkudur. köpekten, yılandan, fareden korkmak gibi somut bir korku olmadığı için çok ince detaylarda ve umulmayacak şekillerde ortaya çıkabilir.

yeni yakınlaşılmış birisinin bir anlık yüz ifadesi, 30 saniyelik sessizliği veya eski anıları çağrıştıran şaka yollu bir kaç kelimesi sebep olabilir bu korkuya. hatta oluşması için bunlara gerek bile olmayabilir.

teşhisi bu kadar kapalı olmasına rağmen belirtisi çok açıktır. korkan kişi bir anda kendini geri çeker hatta kaçmaya başlar. hızlı bir tedavisi yoktur. ancak uzun süreli ve kesintisiz olarak gösterilecek sabır, sevgi ve anlayış bu korkuyu bitirebilir.

bünyemde yavaş yavaş fobiye evrilmekte olan korku. dün nispeten ıssız bir yolda yürüyordum, aşırı ıssız bir yol sayılmaz tek tük geçen insanlar oluyor. ayağım incinmişti, biraz da hastaydım. o yüzden her zamanki gibi tetikte ve hızlı yürüyüşümle değil, yavaş ve dalgın yürüyordum. yürürken bir an geriye doğru bakınca birini farkettim. çok yakınımda değildi, zaten kadındı ama gardımı indirmiş ve arkamı kollamamış olmanın verdiği panikle o an kalp krizi geçirir gibi oldum. kadın da garipsedi korkumu. ve o kadar korkmuştum ki bir süre yürüyemedim. yıllar yılı yaşadığım tacizlerin etkisi bir türlü geçmiyor, arkamdan birinin yürümesi beni inanılmaz tedirgin ediyor. toplu taşımada biri yanıma oturduğunda azıcık bile değse hem korkuyor hem tiksiniyorum. sadece bunlar değil iletişim kurmaktan da hoşlanmaz oldum. allah sonumu hayır etsin bakalım.

çemberin içine ben karar veririm. önce sakin ve sessiz gözlem, duygular ve tavırlar kayıt altında sonrası yalnızca anlamaya çalışmak. duyguların en acayibi; korku neydi acaba? tanıdığım birinden neden korkayım ki? güvendiğim için mi? tanıdığım için mi? sevdiğim için mi? nasıl emin olunur ki? tanrıdan, görünmez bir şeyden korkmak da varmış! oldum olası anlamadım. korku güçlü bir duygu varoluştan itibaren her dayatmanın, her saçmalığın, her kuralın eyvallahı...korku cumhuriyetinin ezik vatandaşı olmak korkmaktan daha korkunç.

artık anlıyorum ve ürküyorum. insana güvenilmez. büyük yanılgılar, değersiz bedenler. bu korku zarar göreceğimden değil bu tamamen yanılgılarla, hayal kırıklıklarıyla, güvensizlikle alakalı. bu ademoğlu çok karışık bir yaratık, neden niçin yaptığı anlaşılmayan eylemlerine kurban gitmek an meselesi.

kedilerden korkarım, annem kediler insanlardan iyidir demişti. haklıydı. bütün kainat hatta uzaylılar insanlardan korkunç olamaz. tüm evreni çekip çeviren kötü akılları var o beter kafaları değil mi çoluk çocuk katleden, yakıp yıkan, tıka basa doyan ve arkasına bakmayan, cam kalpleri paramparça eden, can acıtmaktan hoşnut olan... insanlardan korkuyorum çünkü korkunçlar. ve daha suskunum. sustum.

insanları rahatsız etmekten, yük olmaktan insanlarla iletişime girmekten korkmaktır aynı zamanda. kendi kendine ölmeye çalışmak, sosyal fobi, utangaçlık ve hatta asosyalliktir. çözümü nedir bilemem...

elalem ne der kaygısını dibine kadar yaşamaktır insanlardan korkmanın birinci şartı bunu yerine getirmektir.

dibine kadar yaşadığım histir.

istemsizce tezer özlü'yü getirmiştir aklıma.

"sordukları zaman, bana ne iş yaptığımı, evli olup olmadığımı, kocamın ne iş yaptığını, ana babamın ne olduklarını sordukları zaman, ne gibi koşullarda yaşadığımı, yanıtlarımı nasıl memnunlukla onayladıklarını yüzlerinde okuyorum. ve hepsine haykırmak istiyorum. onayladığınız yanıtlar yalnızca bir yüzey. ne düzenli bir iş, ne iyi bir konut, ne sizin medeni durum dediğiniz durumsuzluk, ne de başarılı bir birey olmak ya da sayılmak benim gerçeğim değil. bu kolay olgulara, siz bu düzeni böylesine saptadığınız için ben de eriştim. hem de hiç bir çaba harcamadan. belki de hiç istediğim gibi çalışmadan. istediğiniz düzeye erişmek o denli kolay ki… ama insanın gerçek yeteneğini, tüm yaşamını, kanını, aklını, varoluşunu verdiği iç dünyasının olgularının sizler için hiç bir değeri yok ki. bırakıyorsun insan onları kendisiyle birlikte gömsün. ama hayır, hiç değilse susarak hepsini yüzünüze haykırmak istiyorum. sizin düzeninizle, akıl anlayışınızla, namus anlayışınızla, başarı anlayışınızla bağdaşan hiç yönüm yok. aranızda dolaşmak için giyiniyorum, hem de iyi giyiniyorum. iyi giyinene iyi değer verdiğiniz için. içgüdülerimi hiç bir işte uygulamama izin vermediğiniz için. hiç bir çaba harcamadan bunları yapabiliyorum, bir şey yapıldı sanıyorsunuz.”

insanlardan korkmak yerine allah'tan korkmamız gerekiyor.
la havle ve la kuvvete illa billah.

bazen hiç yapmaman gereken bir şey yaparsın, hissetmemen gereken bir duyguya kapılırsın ve belki de hiç inanmaman gereken birine inanırsın; inanmak istersin. -ki iyi ve samimi niyet, insana; insandan korkmak için sunulan bir armağan yahut bir cezadır. anlamak için önce kabuğundan çıkman gerekir ve sadece bir fırsat vermen yeterlidir.

ne güzel söylemiş, (bkz: sabahattin ali)

"kendimi bir balkondan aşağı daha rahat bırakabilirim,
bir insana bırakmaktansa.
öyle çok korkuyorum insandan."

edit: ekleme

bunun tam olarak bir tarifini yapamıyorum. fiziksel bir korku değil kesinlikle, kalplerinin ve zihinlerinin karanlığı ürpertiyor sadece. bu kadar kötü düşünebilen insanlar, kim bilir neleri yapabilir diye düşündürüyor. işte asıl korktuğum nokta da burası. fiziki bir saldırıdan ziyade psikolojik bir istismara maruz kalmak. insanlardaki o acımasız, pek keyifli gülüşün bünyemde yaratacağı olumsuz etkiler. etrafımız onlarla çevrili. bencil, gösteriş meraklısı ve düşüncesizler. aslında zarar vermek için ekstra bir şey yapmalarına da gerek yok. bu halleri bile yeterince korkutucu...

yersiz değildir..

(#94669089)