net olamamak.
net olamamak ile yavşak olmak arasında kalmak.

dün evli iki çocuklu çok uzak bir arkadaşımla konuştuk.
gitmeden seni göreyim dedi. buraya kadar problem yok.
iş saatim uyuşmayınca, başka zamana plan yaptık.

sonrası;
-liberacım, alaçatıya mi gitsek, beachte takılırız?
-yenge iki çocukla rahat edicek mi?
- yok ya sadece sen ve ben :)

burada içimden biraz küfür edip sakin kalmaya çalıştım.
beyimiz devam ediyor.
- alaçatı uymuyorsa, bana eşlik edebilirsin araçla istanbul'a geçicem
-kaç saat yol çocuklar yorulmaz mı?
- hayır ya tek olcam, gece yola çıkıcam, beraber kafa dinlemiş oluruz belki :)

sakin kal.. sakin kal...
- pişt niye cevap vermedin?

sakin kal... küfür etme, sakin kal...
- libera :)

- e be amın oğlu; ben seninle, eşinin ve çocuğunun olmadığı ortamda ne diye takılayım? takılmak nedir?
ben seninle neden baş başa istanbul yolculuğu yapayım? escort muyum amk?
abi desene dümdüz, seni sikebilir miyim diye?
ne bu meriçlik? sidikliye bak.

-ahaha yok yani öyle demek istemedim ama zaafım vardır belki sana :)

skim gibi cümleler kurmayın lütfen ikili ilişkilerinizde.
moron muyuz abi, niyetinizi, aklınızdan geçenleri bilmeyelim? skmek istiyorum deyin geçin, o berbat kurgulara bu utanç verici diyaloglara geçmenin ne anlamı var?

herkes kendine müslüman ama kendisine sorsanız ben kendimi paraladım sizin için

herkes “ben varım ve buradayım” diye ispat çabasında pardon da sen kendinden bir habersin ve kendine biçtiğin rol ile uzaktan yakından alakan bile yok bu yüzden her gittiğin yerde huzursuzsun ve huzursuz ediyorsun ya da ucuz bir yarışa giriyorsun herkesle herşeyle neredeyse uçan kuşla bile

ve yine aynı insan hep “arayış” içinde hep saçma şeylerde, kişilerde, yerlerde kendini arıyor sonra benzerleri ile yanyana gelince özgüveni geçici olarak palazlanıp afedersiniz götleri başları ayrı oynuyor sonra da insanlar sessizce uzaklaşınca kendisinden ya da tepki gösterince arayışında öğrendikleri ile kendini savunup yetmezmiş gibi karşı tarafı bu ezber bilgilerle yargılıyor sen kimsin ki ben evrenin eşsiz bir parçasıyım tek seferlik bir hayatta seni mi sallayacağım beahh tribine girmekle kalmayıp çat çat yüze söylüyor

pardon da karşında ki de eşsiz onu de evren/allah yarattı o da sana aynı şeyi yaparsa konu kilit…

kendini bilmek ve orta yollara, ahengli danslara inanmak emek vermek çözmez mi acaba herşeyi?

tek insan aynı bedende bu karmaşaları yaşıyor etrafınıza baksanız 10kişiden 8'i bu fantastik kafalarda kendisinden kaçıyor herkes ve bir role giriyor korkmayın yüzleşmekten en kötü ne olabilir ki?

güven eksikliği…

son yıllarda birine güvenmek neredeyse imkansız bir hale geldi, getirildi.

bilhassa kadınlar bunu çok daha yoğun hissediyorlar. onlar başka endişeleri de taşıyorlar.

ben eskiden insanlarla rahatça sohbet edebilir, tanışabilir, mesaj atabilirdim. birinden hoşlanabilir, bunu rahatça ifade edebilirdim.

fakat özellikle son 3 yılda bir şey oldu.
herkesin yüzü asık, mutsuz, umutsuz, öfkeli ve güvensiz.

birinden hoşlansanız dahi tanışacak cesareti bulamıyorsunuz. ya insanız sevmek, sevilmek, sevişmek istiyoruz.
bunlar çok doğal şeyler değil mi?
bu duyguları hissettiğimiz için kendimizden utanmalı mıyız?

bir erkek olarak utanıyorum.
işlenen sayısız cinayet, taciz, tecavüz, alıkoyma vakalarından utanıyorum.
hiçbir suç işlememiş olmama rağmen,
haysiyetimle yaşamaya çalışmama rağmen ben utanıyorum.
sorumluluk hissediyorum.

kadınlara nasıl kızabilirim?
bir canavarla, normal, ortalama ya da iyi bir erkeği dışarıdan birbirinden ayırmak mümkün mü?

kadın iyi bir erkekle tanışmak için tüm bu riskleri göze almak zorunda mı?
öldürülme, tecavüz edilme korkusu yaşayan bir kadın nasıl huzurlu olabilir?
nasıl rahatça biriyle tanışabilir?

ben nasıl hoşlandığım bir kadına hislerimi açıklayabilirim?
birinden nasıl hoşlanabilirim?
hiç işlemediğim herhangi bir suçun masumiyetini nasıl kanıtlayabilirim?

bir canavarla, erkek arasındaki farkı nasıl ortaya koyabilirim?
ne yaparsam bir kadının güvenini kazanabilirim?

onu nasıl huzurlu, rahat hissettirebilirim?
hayatlarımızın baharındayız.
en güzel yaşlarımız.
sanki iki düşman gibiyiz kadınlar ve erkekler olarak.

sözlükte kadın düşmanlığı, erkek düşmanlığı…
sokakta kadın düşmanlığı, erkek düşmanlığı…

buraya o haklı, bu haksız demeye gelmedim.
bugün bu noktadaysak, bunun sorumlusu yine benim hemcinslerim ve siyasetçiler.
bunun da farkındayım.
zaten bu yüzden utanç duyuyorum.

sokaklarda nadiren de olsa birbirini seven, öpen, sarılan, gülümseyen çiftler görüyorum.
eğer burayı okuyorsanız, çok şanslı olduğunuzu bilmenizi istiyorum.
çünkü inşaa etmek çok zor artık, ilişki kurmak, güvenmek çok zor.

hepimizin en büyük sorunu anlamak için gayret etmemek. dinliyor gibi yapıyoruz ama aslında sadece sıradaki cümlemizi aklımızda tasarlıyoruz. empati artık teoride güzel bir kelime, pratikteyse yok.

karşılıklılık durumu da kalmadı ilişkilerde. sadece kendi düşüncelerimize ve isteklerimize onay aradığımız bir süreç var elimizde. sosyal medya sayesinde hepimizin egosu şişmiş durumda. next next modundayız sürekli.

sonuç? güven problemleri, yüzeysel bağlar, yalnızlık. tarihin en bağlantılı çağında, insanlar birbirine en uzak halini yaşıyor.

vaktinde bunun teşhisini koyan koymuş. bize ancak yinelemek düşer.

"katı olan her şey buharlaşıyor, kutsal olan her şey dünyevileşiyor, ve sonunda insanlar, ciddi olarak kendi yaşam koşulları ve diğer insanlarla olan ilişkileriyle yüzleşmeye zorlanıyorlar."

(bkz: katı olan her şey buharlaşıyor)

birbirimizi birey değil "şey" olarak görmemiz. sevdiklerimizi "uzantı" gibi algılıyoruz, varoluşunu kendimiz üzerinden anlamlandırıyoruz. "anne"nin varoluşu evladının "anne" rolünü üstlenmesi değil, ama hemen hepimiz annemizi birey olarak değil; "anne" olarak görüyoruz. bunu romantik ilişkilerden tutun profesyonel hayatta hizmet aldığımız birinde de böyle yaşıyoruz. sahnedeki rolü neyse onu öyle görme eğilimindeyiz. zihnimiz bütün olarak göremiyor. bir insanı bir veçheye sınırlandırıp o sınırı aştığı yahut kendi bildiğimiz gerçekliğin ötesine geçtiğinde kaygılanıyoruz. kontrol etme ve bildiğimiz gibi olması ihtiyacı bizi organik bağlardan alıkoyuyor. alan tanımıyoruz ve kendimizin de bir alanı olamıyor.

insan ilişkilerinin güncel sorunu, sabırsızlık ve yüzeysellik. kimse kimseyi gerçekten tanımaya vakit ayırmıyor, iki mesajla hüküm veriliyor. derinlik yerine hız tercih ediliyor.

şuradan çıkarın bakalım bi' özet.

(bkz: itibar yarışı)
hayatın yegane motivasyonu maalesef. bir sohbet ortamında en eften püften bir meselede bile. daha çok bilen, daha tecrübeli, daha çok konuşan olmak dinlemekten özlem gidermekten yad etmekten o anın güzelliğini yaşamaktan daha ağır geliyor.

hoşgörü eksikliği
empati yoksunluğu
ego