attila ilhan'ın en sevdiğim dizesidir.
hatta başlı başına bir şiirdir.
ben sana mecburum şiirinde, sevmek kimi zaman rezilce korkuludur dizesinden sonra gelen dizedir. bu iki dize şiirin en sarsıcı yönünü oluşturur kanımca.
"...
sevmek bazen rezilce korkuludur
insan bir akşamüstü ansızın yorulur
..."
iş çıkışı, akşamın karanlığında, gelip geçen insanlara bakarken insanın yüreğinin yorulması ne peki? belki dünya ağrısı, belki yaşamak telaşı. gelip geçen insanlar değil ömrümüz. biz biçtik bu ömrü kendimize de yine de içine sığamıyorsak, durup ben nerde hata ettim diyorsak, insan, sevmenin korkaklığındaki rezillikten olduğu kadar, bu sorunun ağırlığını bugüne kadar taşımış olmaktan da ansızın yorulur.
"...tutsak ustura ağzında yaşamaktan."
ve "hangi kapıyı çalsa kimi zaman/arkasında yalnızlığın hınzır uğultusu"
bizi bunlarla baş başa bırakıp göçmeseydi iyiydi... ruhu şad olsun..
kıvrılır sedire ayaklarını bile uzatamadan
dermanı yok ki minderi alsın başına
kalabalıkların içinde yalnızlık iblisi
bir tek onun kan doğrar aşına
kimse ona bulaşmak istemez
oysa çamur da değil hani
ne yapsa ne etse nereye gitse
bilinmez ki yüreğinde paylaşmalık sevgi gani
eyvahlar olası. istanbul musun yoksa fatih mi?
simsiyah bir mavi boşluğu içimde
evlat kokusu, ana hasreti...
insan yorulmayagörsün sözlük.
tanım: bir duygu. can.
her ama her seyden bi anda gelen ikrahtir bu. ikrah evet.
ara ara aklıma gelen dize. harika bir şiirin bazen bütün bir hayatı özetlemeye yetecek kadar güçlü harika dizesi.