la bizim dönemde kalem tamir edemeyen bir iki rehabilite öğrenci olurdu.
ben para karşılığı tamir edeni bile görmüştüm..
o benim. uçlu kalemi bozulan hep bana getirirdi. mühendis olmak üzereydim ki avukat oldum. iyi ki mühendis olmamışım diyorum şimdi
bu bendim. sınıftaki olur olmaz bozuklukları tamir etmek gibi bir hastalığım vardı. onlar kırar ben tamir ederdim. hoca onlara kızmasın, azar yemesinler diye. sonra anladım ki ben tamir ettikçe bozuyorlarmış aslında. sırf ben uğraşayım, yapamayınca çırpınayım, üzüleyim diye. üzgünüm...
bu benim ilkokuldayken sahip olduğum az yetenekten biriydi. genelde kalemin kafasını çıkardıktan sonra görünen o iki beyaz parçadan oluşan, etrafında metal bir halka bulunan, ucu tutan kısımda sorun oluyordu. içine iki parça uç birden girmiş olabiliyordu ya da o halka takılı kaldığı için her arkasına basıldığında uç tamamen çıkabiliyordu. böyle basit tamirler yapıp işe yaradığını görünce mutlu olurdum.
hiç unutmam bizim sınıfta berke diye bir çocuk vardı. herkes ona giderdi kalemi bozulunca , o mutlaka tamir ederdi. dünyanın en iyi tamircisi oydu bizim için