son 5 aylık dönemde beynimde dönüp dolaşan istek. üniversiteyi 4 yılda bitirmekte yarrak vardı affedersin! uzatsana okulu, 1 sene daha rahat rahat gezip tozsana!

(bkz: salak yemin ederim gerizekalı bu çocuk ya)

herkes gibi benim de doğmadan önce yaptığım şey. en büyük mutluluk olduğu kısmı hatırlamıyorum.

hep istediğim bu oldu şimdiye kadar bu olay.

annem hiç tanımasa beni, hiç doğurmamış olsa, babam hiç bilmeseydi beni. kardeşlerim, sevdiklerim olmasaydı. bu dünyada bana ait bir tek kanıt dahi olmasaydı.

hep istediğim bu benim bu dünyadan !

ben aslında yohum la diyen burhan altıntop repliğini anımsatan bir şey. buyurun linki;

http://www.youtube.com/watch?v=vqcmha8gcua

(bkz: peter bishop)^*
(bkz: he never existed)

keşke hiç var olmamış olsaydık, neresi kötü olabilirdi ki bunun; aynı perspektifle neresi iyi olabilirdi ki. iyi veya kötü hiçbir şey olmayacaktı bir düşünsenize.

şu an burada şu satırları yazıyor oluşumdan bahsetmiyorum ya da yarın sevişirken, güzel bir yemek yerken, sevdiğim insanlarla bir aradayken veya dünyanın en keyif verici uyuşturucusunu kullanırken ki halinizden bahsetmiyorum, yoksunuz yahu hiç bu duyguyu yaşamadınız. hiç sevişmemiş bir adama, hiç sarhoş olmamış veya hiç kokain kullanmamış adama bunların yaşattığı keyiften bahsedebilir misiniz, bu da öyle bir şey işte.

bu dünyayı tüm keyfiyle yaşıyor olabilirsiniz ama bir an düşünüp de; ya sonra demiyor musunuz? tutun ki demiyorsunuz, ama bunca insan bu dünyada sırf acı çekiyorken, bütün hayatları bundan ibaretken, onlara ölümden sonra güzel bir yaşam vaadetmeyen bir tanrıları bile olmadığını düşünsenize.

bilmiyorum, hoş artık herkesin bir "vicdanı" dahi olduğunu inanmıyorum ben. ben şu an şurada şu kelimeleri yazarken kim bilir, birileri dünyanın hiç bilmediğim bir yerinde ne tür acılara katlanmak zorunda kalıyor, bunu da benim vicdanım kaldırmıyor işte. en basitinden bu hayat beni tatmin etmiyor bir şekilde ve diyorum ki; keşke hiç var olmamış olsaydım, belki de gerçekten bir tanrıya inansaydım bu cümleleri kurmazdım ama o da yok, onu bile beceremiyorum.

hiç var olmamış olsaydım keşke, annemin babamın bir suçu yok, onlar da bilselerdi böyle olacağını, olmazdım belki. intihar etmek bunun bir çözümü değil, çünkü o şarabı içtim bir kere ben, var olmanın tadına vardım. ömrüm bunun vicdanını yaşayarak, aptal - belki aptal değil de, çünkü üstün görmek kendimi hiç haddime değil, farklı zihniyette- insanların benim üzerimden, benim yanımda, benden destek alarak yaşamlarını bir şekilde sürdürmelerini izleyerek geçip gidecek. bense bir hiç olacağım onların gözünde, çünkü onların değer verdiği, onların tamah ettiği hiçbir şeye aynı şekilde olur çekmeyeceğim, sadece hiç var olmamış olmayı dileyeceğim ve susacağım.

kimsenin bilemeyeceği bir duygu. güzel bir paradoks. teşekkürler.

hayatı otistik denklemleştirmelerle yaşamak, inanın pek güzel değil. herşeyi görüp hiçbirşeye dokunamamak gibi bir his.

düşüncesi insanı delirtebilecek durum. denedim %100 çalışıyor

eğer öldükten sonra sizi henüz dünyada bulunan herhangi bir insana hatırlatacak, bildirecek bir şey, en ufak bir hatıra bile olabilir, bırakmamayı başarırsanız belki bu durumu da sağlarsınız.

varlığınızdan kimse haberdar değilse, siz aslında hiç var olmamış olabilirsiniz.