yemekten sonra ocakta çaydanlık varsa o evde mutluluk vardır.

eşim işten geldiğinde sofram hazır, çayım ocaktadır. bu küçük ama güzel rutinimizi çok seviyorum. çaya öyle büyük bir bağlılığımız yok aslında; sadece birer bardak içer, günün yorgunluğunu atarız. kısacası, bizim için çay bir alışkanlıktan öte; huzurun, paylaşmanın ve mutluluğun adı.

çay, türk milleti için çok başka bir unsur. toplumumuza bu kadar geç giren (20. yüzyıl) ama yadırganmadan bu kadar fazla sevilen bir başka şey tanımıyorum.

konu hakkında “çay kitabı” isimli iki kitap vardır. biri okakura kakuzo’nundur ve japon geleneğini anlatır. ama mustafa duman’ın çay kitabı tavsiye bizdendir, tavsiye edilir.

çayın babasına da selam olsun. (bkz: zihni derin)