hayvanlarla iç içe yasamaya basladiginizda "insan" dediğimiz yari hayvanin onlara neler yaptigini gordukce kendiliğinden oluşuyor.

atilmis, hispalanmis, dövülmüş, tecavüze ugramis köpeklerle karsilastiginizda veya hepsini geçtim uç gün sevelim diye alinip uç dört ay sonra büyüdüğünde ormanda ölüme terk edilen köpekleri gördüğünde maalesef insanlardan soğudukça soguyorsun.

ama demek değil ki insanlara saldiriyorsun, dovuyorsun, hirpaliyorsun, sadece uzak duruyorsun. vicdan sadece insanlar için ya da hayvanlar için yok. bir tercih yapmak gerekmiyor. hem hayvanlara yardim edip hem de insan olabiliyorsun. deneseniz seversiniz aslinda.

(bkz: hayvanseverlere küfreden hayvan oğlu hayvan)

(bkz: düşünebilen bir varlık olarak insan)

(bkz: kendine her şeyi hak görmek)

göt kadar apartman dairesinde başka hayvanlardan elde edilen suni yemlerle beslediği köpeğinden birisi korkup uyarınca kuduz it gibi saldırıya geçenlerden mi bahsediyoruz burada?

şuan da düşman olduğum insanlara kişi daha katıldı

buna empati yapabilme diyelim.

ilgimizi çekmeyen şeylerin varlığından habersiz bir şekilde hayatımıza devam ediyoruz ya da bakmakla görmek arasındaki fark gibi; sadece bakıp geçiyoruz. ne zaman bazı şeyler ilgimizi çekerse o konuyla ilgili daha hassas davranmaya başlıyoruz.

sokak hayvanları konusu da böyle bir şey... genellikle yolda görür onları sever geçeriz ya da sevmeyiz. bizim için varlıkları pek önemli değildir bir gün onlardan biriyle yakından tanışana kadar...

sokakta yaşayan hayvanların ne denli zor şartlarda hayatlarını devam ettirdiğinin daha yakından takipçisi olmaya başladığımdan bu yana birçok insandan nefret etmeye başladığım doğrudur. zaten bundan sonra geriye çekilip insanları izleyip daha objektif kararlar alabilmeye başladım insanlara karşı. hayvan fobisinden söz etmiyorum ancak hayvanları sevmemek benim anlamlandıramadığım bir duydu.
dikkat edin sokakta yavru bir kediyi sevip, besleme telaşına düşmeyen bir arkadaşınız (belki de siz), etrafındaki insanlara karşı da duyarsız bir şekilde yaşamına devam ediyor.
bu yüzden çoğu kişinin toplumdan izole edilmesini istediği sokak hayvanlarının benim hayatımda bir başka yeri var. ayrıca benden tek beklentisi sevgi ve yemek olan bir canlıyı neden sevmeyeyim?

onları sevmediğim için alınan insanlar bir anlığına düşünsün, çoğu defa aldığım bir kararı anlamsız bulup, giydiğim bir elbiseyle dalga geçtiniz içinizden. size üzüntüyle anlattığım bir derdimi gidip tanımadığım bir arkadaşınıza anlatabildiniz. en ufak yaptığım yanlışta alay ettiniz, paraya ihtiyacım olduğunda hep sizin daha çok ihtiyacınız vardı. bu yüzden insan düşmanı olmak anlamsız olsa da az bir insanla zaman geçirmek ister hayvanseverler. kendisi gibi dostlar edindiği için de, hayvan sevmeyenlerin asla yakalayamayacağı "gerçeklik" barındırır bu insanların ilişkileri.

not: bunu tartışmak yerine bir hayvanı sevmeyi deneyin. yoksa asla ne hissettiğimizi anlayamayacaksınız.

bu öğlen yaşadıklarımın üstüne güzel denk geldi bu konu.

evet. ben çok aşırı derecede hayvan seven biriyim. ve gitgide insanlardan daha da çok nefret etmeye başladım.

neden mi?

çünkü bencilsiniz.

çünkü hala o çük kadar beyniniz, ara sokaklarda en fazla 20-30 km hızla gitmeniz gerektiğini akıl edemiyor. sokaktaki hayvanlardan, araba altına pısmış minik kedilerden ve oyun oynayan bisiklete binen zavallı çocuklardan bihaber gibi davranmanız beni deli ediyor.

çünkü empatiden yoksunsunuz. doğasının içine ettiğiniz diğer canlıları siklemiyorsunuz. anca benim boğazım, anca benim hayatım diyorsunuz. başka hayatları, bir karınca hayatı bile olsa, umursamıyorsunuz.

çünkü sokaktaki kedilere koyulan mama kaplarını kedinin önünden alıp çöpe atanlarınızla karşılaştım ben. kedi de arkasından çöpe atladı. neden? çünkü önündeki mamayı aldın amına koduğumun insan evladı. hayvanın boğazına dizdin iki lokma mamayı. senin önündeki yemeğini alsalar ne yaparsın, bi düşün? a yok, pardon, empati yoktu sende di mi. geri alıyorum bu son söylediğimi. bu söylediğim, bu öğlen gözümün önünde oldu ve ben bunu yapan 60 yaşında kadına saygımdan ve şaşkınlığımdan tek kelime edemedim!

çünkü çocuklarınıza daha küçüklükten canlı hayatına saygı duymayı öğretmek bir yana, kedilerin kuyruğunu kibritle yakmasına bile müdahale etmeyenleriniz var. sizin ebeveynlik anlayışınıza tüküreyim ben.

çünkü sizin aklınızla aynı mekanikte çalışan belediyeler, halen hayvan bakımı, barınak vb gibi kavramları bilmemekle beraber, hayvanları canlı canlı öldürüyor!

daha sayayım mı senden neden bu kadar nefret ettiğimi?

o nedenle umarım bu dünyanın tadını doya doya çıkaramadan geberip gidersiniz. umarım dünya, sizin gibi bencil ve empati yoksunu dingillerden tez zamanda arınır.

tiksiniyorum hepinizden.

"insanları tanıdıkça, hayvanları daha çok seviyorum." demiş filozof..
hayvan sevmeyen insanları sevmem en azından..

içinde bulunduğum durum.

iki gün önce sabah işe giderken kulağı kesilmiş kafasında kocaman yarayla köpeğin yüzündeki acıyı ve korkuyu görünce yine kanım dondu, yaşama sevincimi biraz daha kaybettim.

hayvanlara yapılan işkenceleri, tecavüzleri gördükçe insan denilen mahlukattan daha çok nefret ediyorum, midem bulanıyor, yaşama isteğim her geçen gün daha da azalıyor. cehenneme çevirdiğiniz dünyada pisliğinizde boğulun diyorum, çektikleri acıları gördükçe beter olun diyorum. otobüse binince hepsinin kellesinin koparıldığını hayal etmekten kendimi alamıyorum.

...

tam olarak benim bu. insan denen yaratığı sevmiyorum, zorla mı?