özünde iyi bir insan, iyi bir akademisyen ama kötü bir rektör idi. rektörlüğünün kötülüğü de aslında beceriksizliğinden değil, o pozisyonda aslında hiç olmaması gereken siyasi ve politik durumlardan, gelen taleplerden, verdiği tavizlerden, kabul edişlerden geliyordu. belki rektörlüğü hiç kabul etmemeliydi, kim bilir belki o zaman bu kadar hırsın, kendisinin tahmin dahi edemediği büyüklükte güç ve saltanat savaşlarının içinde bulunmaz, bunun stresi, kaygısı ile hastalanmaz, bu kadar genç yaşta hayatını kaybetmezdi. kendi de söylüyordu "ben seçilmiş değil, atanmış rektörüm" diye. bilmiyorum; defalarca yan yana geldik, beraber yemek yedik, güldük ettik ama işte o rektörlük onu gitgide başka biri haline dönüştürdü, masadan huzur kalktı, yerine vasatlığın sembolü cahil genel sekreterler, danışmanlar geldi, gelmek durumunda kaldı. o saatten sonra da muhtemelen mimar sinan ile her şeyin kontrolü ondan çıktı. oysa rektörlüğünün ilk günlerinde, kendisine taleplerle gelen ama ona ulaşamadıkları için twitter'dan yazan öğrencilerine "bahçede beni bekleyin, iniyorum şimdi yanınıza" diye tweet atan bir hocaydı. keşke hep hoca olarak kalsaydı.

doygunluğun had safhaya ulaştığı edebiyat alanına katkı sunmayı başarabilmiş, son dönemdeki ender şahsiyetlerdendi ve bu özelliği, son yüzyılda alanda etkin kadın sayısının az olması hasebiyle daha özel anlam kazanmıştı.

sözlükte kindarlık ve gaddarlığı âdet edinmiş kimilerinin gazabından kurtulamamış olsa da uzaktan takip eden biri olarak; ileri sayılamayacak, üretkenliğini zirveye taşıyabilecek bir çağında vefat etmiş olmasına son derece üzüldüm.

hocalığını veya idareciliğini bilmem ama bilhassa titizlik ve dikkatiyle, öğrencilerine çok şey kattığına, yetişebilen bazı şahsiyetlere önemli şeyler kazandırdığına eminim. ürettiği çalışmaları ve bu katkısı da kendisini hayırla yâd etmeye eminim yetecektir.

bir tanpınar hayranı olarak çok üzgünüm

ah tüylerim ürperdi, çok özlenecek değerli bir hocadır

arkasından kötü konuşmak istiyorum ama kendimi tutuyorum.
ahını aldığı kişilerle umarım bir gün karşılaşır.
karanlıklar içinde uyusun.

yalaya yalaya tüm itibarını yerle bir etti, iktidar kuklalarının kuklalarının kuklası haysiyetsiz bir kayyım olarak öldü. darısı kardeşi boğaziçi üniversitesi kayyımının başına. umarım değecek kadar torpil, para filan kopartmıştır ailesi ve sevdiklerine.

edit: bir akrabasının arkadaşının ilettiğine göre naci inci ile bir akrabalığı yokmuş.

kayyumun ölümü kayyımın ölümü gibidir, rabbim cc bundervağ eylesin.

tanım: istanbul resim heykel müzesi'ni (bkz: niklas luhmann) titizliğinde sistematik şekilde düzenleyerek türk sanat tarihinin izlenebilirliğini sağlamış, temsil ve hafıza sergisinin açılış kokteylinde (bkz: bedri baykam) ve (bkz: hikmet barutçugil)'i bir araya getirebilmiş kadın.

o gün söylediği bir sözü unutamıyorum “arkadaşlar biz; hep birlikte, türkiye'nin sanat tarihini yazıyoruz…”

tam olarak bu kelimeleri kullanmamış olabilir ama aşağılık kompleksli ve kardeş kavgalı bir camiayı uyandırmak için defalarca silkelediğini hatırlıyorum.

*rip*

(bkz: modern türk edebiyatında kayyumun ölümü)
(bkz: inci soyadlı kayyum rektörler)

kayyum olmayanından ne hayır gördünüz allahaşkına, bir önceki rektör güya seçimle geldi ama yapmadığı rezillik kalmamıştı. handan hanım çok klas bi insandı rahmetli.