vefat haberi beni karmakarisik duygularla dolu bir sele suruklemis, kisacik hayatina sayilmayacak basari sigdirmis hoca. hocam...

malum sebeplere ek olarak kendisine bir konuda kirginligimdan dolayi ilk duydugumda kaybina cok uzulmedigimi dusundum, oyle hissettim. eger kabul edecek cesareti vardiysa kirginligimin sebebini o da biliyordu.

ogrendim, saatler gecti, dusundukce dusunuyorum, durduramiyorum. ıki handan inci imgesi beliriyor zihnimde: atanmis rektor handan inci ve hocam handan inci. her aglayacak gibi oldugumda rektör handan inci geliyor aklima, bir sekilde tutuyorum kendimi. ıcimdeki firtina artik kontrol edilemez bir noktaya varinca artik anladim: rektor handan inci'ye kirginligim bir kenara, hocam handan inci'yi kaybetmek beni tam anlamiyla kahretti, mahvoldum. basladim aglamaya, durduramiyorum. ısin kotusu cevremde (cogunluk icin) o kadar kotu bir imajı var ki, boyle kadroldugumu muhtemelen 1-2 kisiye soyleyebilirim ancak.

atanmis olmasinin getirdigi sikintilari cektigi kadar, ayni durumun getirdigi avantajlari kullanarak universiteye, oyle ya da boyle, cok guzel hizmet etti. benim gozumde kayyumlugunu universite cikarlari icin olabildigince iyi yonde kullandi. yillardir kadinin arkasindan soylenmeyen kalmadi, kendi gozumle gordum kulaklarimla duydum. ama bu insanlarin neredeyse hicbiri bu kadinin akademi'ye kattiklarini gormedi.

benim tanidigim handan inci, bana soran olursa tanpinar'a cok benziyordu. sevdigim yonleriyle de, elestirdigim yonleriyle de.

canim hocam... daha gecen hafta aklima geldiniz, yazacaktim, yazmadim. keske yazsaydim.

beni bana degil, baskalarina ovdunuz. beni sevip takdir ettiginizi sizden de duyabilseydim keske.

baklava sozunuzu koca olulda bir tek ben unutmadim, siz de unuttunuz ama olsun.

"aman ha sakin kaybetme, baskisi yok" diye verdiginiz ama size geri getiremedigim orpheus'unuz icin umarim beni affetmissinizdir.

isiklar icinde uyuyun...

vefat haberini büyük bir şaşkınlıkla öğrendiğimiz msgsü'nün merhum kayyım rektörü.

özünde iyi bir insan, iyi bir akademisyen ama kötü bir rektör idi. rektörlüğünün kötülüğü de aslında beceriksizliğinden değil, o pozisyonda aslında hiç olmaması gereken siyasi ve politik durumlardan, gelen taleplerden, verdiği tavizlerden, kabul edişlerden geliyordu. belki rektörlüğü hiç kabul etmemeliydi, kim bilir belki o zaman bu kadar hırsın, kendisinin tahmin dahi edemediği büyüklükte güç ve saltanat savaşlarının içinde bulunmaz, bunun stresi, kaygısı ile hastalanmaz, bu kadar genç yaşta hayatını kaybetmezdi. kendi de söylüyordu "ben seçilmiş değil, atanmış rektörüm" diye. bilmiyorum; defalarca yan yana geldik, beraber yemek yedik, güldük ettik ama işte o rektörlük onu gitgide başka biri haline dönüştürdü, masadan huzur kalktı, yerine vasatlığın sembolü cahil genel sekreterler, danışmanlar geldi, gelmek durumunda kaldı. o saatten sonra da muhtemelen mimar sinan ile her şeyin kontrolü ondan çıktı. oysa rektörlüğünün ilk günlerinde, kendisine taleplerle gelen ama ona ulaşamadıkları için twitter'dan yazan öğrencilerine "bahçede beni bekleyin, iniyorum şimdi yanınıza" diye tweet atan bir hocaydı. keşke hep hoca olarak kalsaydı.

doygunluğun had safhaya ulaştığı edebiyat alanına katkı sunmayı başarabilmiş, son dönemdeki ender şahsiyetlerdendi ve bu özelliği, son yüzyılda alanda etkin kadın sayısının az olması hasebiyle daha özel anlam kazanmıştı.

sözlükte kindarlık ve gaddarlığı âdet edinmiş kimilerinin gazabından kurtulamamış olsa da uzaktan takip eden biri olarak; ileri sayılamayacak, üretkenliğini zirveye taşıyabilecek bir çağında vefat etmiş olmasına son derece üzüldüm.

hocalığını veya idareciliğini bilmem ama bilhassa titizlik ve dikkatiyle, öğrencilerine çok şey kattığına, yetişebilen bazı şahsiyetlere önemli şeyler kazandırdığına eminim. ürettiği çalışmaları ve bu katkısı da kendisini hayırla yâd etmeye eminim yetecektir.

bir tanpınar hayranı olarak çok üzgünüm

ah tüylerim ürperdi, çok özlenecek değerli bir hocadır

arkasından kötü konuşmak istiyorum ama kendimi tutuyorum.
ahını aldığı kişilerle umarım bir gün karşılaşır.
karanlıklar içinde uyusun.

yalaya yalaya tüm itibarını yerle bir etti, iktidar kuklalarının kuklalarının kuklası haysiyetsiz bir kayyım olarak öldü. darısı kardeşi boğaziçi üniversitesi kayyımının başına. umarım değecek kadar torpil, para filan kopartmıştır ailesi ve sevdiklerine.

edit: bir akrabasının arkadaşının ilettiğine göre naci inci ile bir akrabalığı yokmuş.

kayyumun ölümü kayyımın ölümü gibidir, rabbim cc bundervağ eylesin.

tanım: istanbul resim heykel müzesi'ni (bkz: niklas luhmann) titizliğinde sistematik şekilde düzenleyerek türk sanat tarihinin izlenebilirliğini sağlamış, temsil ve hafıza sergisinin açılış kokteylinde (bkz: bedri baykam) ve (bkz: hikmet barutçugil)'i bir araya getirebilmiş kadın.

o gün söylediği bir sözü unutamıyorum “arkadaşlar biz; hep birlikte, türkiye'nin sanat tarihini yazıyoruz…”

tam olarak bu kelimeleri kullanmamış olabilir ama aşağılık kompleksli ve kardeş kavgalı bir camiayı uyandırmak için defalarca silkelediğini hatırlıyorum.

*rip*