bugün hacı bayram veli türbesi'nin avlusunda, üç yaşlarında bir çocuk apt. apt. şarkısını mırıldanıyordu. hacı bayram veli'ye karşı bruno mars ve rosé.

bir yanda yüzyılların mistik dokusu, taşa sinmiş dualar, derviş nefesleri. diğer yanda bluetooth hoparlör kafasıyla yetişen bir neslin çocukluk melodisi. her iki ezgi iç içe geçiyordu.

yüzümde garip bir tebessüm belirdi. tam olarak neden güldüğümü bile bilmeden güldüm. çünkü bir şey çatışmıyordu da, iç içe geçiyordu sanki.
bir yanda hacı bayram veli'nin “kalp tenzih ile saf olur” dediği öğreti, diğer yanda “don't you want me like i want you, baby? don't you need me like i need you now? sleep tomorrow, but tonight go crazy, all you gotta do is just meet me at the” diyen küresel kültür endüstrisinin algoritmalardan beslenen çocuk şarkısı.

o an fark ettim: bu çocuk ne türbenin ne de spotify'ın çocuğu. o artık “her yerin” çocuğu.
mütedeyyin bir mekânda, global bir çocukluk yaşıyor. çünkü dünya, artık hiçbir şeyi tek bir yere ait kılmıyor.

çocuk normal. dünya değişti.