istediğim eylemsizlik halidir ama beceremiyorum.

ülkede değiştirmeye gücümün olmadığı politika,ekonomi,siyaset gibi konular dolayısıyla yıpranmış haldeyim halbuki elimden gelen hicbirşey yok boş yere kendimi yıpratıyorum.

ekonomi kötüye gidiyor endişeleniyorum. halbuki ben zaten günlük yaşıyorum endişelenmeme gerek yok ama olmuyor.

siyaset desen hergün " bundan daha fazla saşıramam daha ne olabilir ki?" diye düşünüyorum ancak hergün daha akıl dışı sözler duyuyor ve eylemlerle karşılaşıyorum. bir kabile devleti olduğumuza inancım günden güne artıyor ve umutsuzluğa kapılıyorum. yine değiştirebileceğim birşey yok ve boş yere üzülüyorum.

politika desen zaten yazsam roman olur, birde bu romanı önce karakolda ardından savcılıkta tekrar tekrar polisine ayrı savcısına ayrı okumam gerekir.

artık bu simulasyonun benim moralimi bozmasını istemiyorum.

kaşarlanmak

hassas bünyelerin ruh sağlığını koruyabilmek adına, gündemi takip etmeyi tamamen bırakmasıyla dışarıdan bu şekilde algılanabilen durum.

sorumlusu olmadığım gelişmelerden ben de endişe duyuyorum. yardım etmeye gücümün yetmediği insanlara üzülüyorum. değiştirme imkanım olmayan şartlara kafa yoruyorum.
ancaak:
stephen covey, mutsuzluğu endişe çemberimizle etki çemberimiz arasındaki uçurum olarak tanımlar. etki çemberi dışındaki değiştirmeye gücümüz olmayan şeyler için sabır, değiştirebileceklerimiz için güç, bu ikisini ayırdedebilmek için de akıl gerek.

ben gamsız biri olamıyorum, dolayısıyla ruh sağlığımı korumak adına haber falan izlemiyorum. etki edebildiğim ölçeklerdeki küçük meselelerin adamı olmayı tercih ediyorum. fyi

toplum lehine yönetildiğini düşünüyordur.

kişinin kendisine bu konu beni ilgilendiriyor mu veya bu konu beni ilgilendirebilir mi sorularını sorarak titizlikle sürdürebileceği, tepkisizlik olarak tanımlanan fakat esasında ihtiyaç duyulmayan şeylerle kafayı doldurmama eylemi.

son yıllarda beni korkutan durumum. gerçekten hiçbir şeye şaşıramıyor, tepki veremiyorum. sadece omuzlarımda büyük bir yük hissediyorum, içimde hayatımın çalındığı hissi ağır basıyor ama yine de bir şey yapamıyorum. çünkü herhangi bir şeye ne inancım var ne de umudum. kendimi o kadar güçsüz ve aciz hissediyorum ki sadece düşünmemeye çalışıyorum. yine de gün sonunda kedimi, siyasi olarak tartışılan mevzuların anlamsızlığını, tartışmaların basitliğini ve insanları aptal yerine koyan yapısını, ekonominin kötü oluşunu, vatandaşın zor durumda olmasını düşünürken buluyorum.

bu öyle bir duygu ki hiçbir şey beni rahatlatmıyor ve hiçbir şeye karşı istek duyamıyorum. sadece yaşıyorum, mecburiyetten o da. bu iki yüzlülük, riyakarlık, menfaatçilik içinde barınmak gerçekten çok zor. bazen durumun bu kadar kötü olmasına seviniyorum çünkü ben bir ekmekle yaşarım ama bir ekmekle yaşayan ve bunu kaybetme tehlikesinde olmasına rağmen yöneticilerini sorgulamayan ve bu yaşananlara sebep olanlara acımasızlaşıyorum. daha yolu yarılamadan hayattan bu kadar beklentisiz olmak gerçekten ürkütücü bir durum ama başka bir çare yokmuş gibi hissediyorum. bu bataklıkta herhangi bir şey için çaba gösteremiyorum.

lan yetişemiyoruz ki bizim ülkede güncel mi bitiyor

insanlar da sıkıldı, hangi birine tepki gösterilsin ki artık.
telefonuma düşen haber bildirimleri dışında televizyonu açıp da haber izlemek istemiyorum artık.

güzel memleketimde o kadar çok olay üst üste geliyor ki tepki göstermeye zaman kalmıyor.

artık sadece bazen boğazım düğümleniyor, yutkunuyorum geçiyor.