açığa kendinden başka herkese karşı hoşgörülü/anlayışlı/toleranslı olma şeklinde çıkan bir nevi hastalıktır bu. içten içe hep "her ama her şeyin daha iyisini yapmak" üzere varolduğuna ve bunun için gerekli kapasiteye doğuştan sahip olduğuna inanır bu tür bir kibiri benliğinde taşıyan, bu kibirle yoğrulmuş insanlar... evet evet kesinlikle benlikleri bu kibirle yoğrulmuştur bunların... biraz karışık olacak belki ama şöyle tasvir edebiliriz bu prototipimsileri : şimdi benlikleri bu "gizli kibir" ile yoğrulmuş bu şahsiyetler, aslında, özünde, kibirsizdirler.. insanlara karşı cömert, hoşgörülü, yani işte toplamda iyi davranışlar sergilerler... ama kendilerine karşı çok acımasızdırlar... başardıkları her şeyi küçümser, bir şekilde başaramadıkları şeylere de "nasıl olur ya çok basit bu, ben nasıl yapamam" diye o hususta kendilerini tartaklayarak tepki verirler... başardıkları her şeye binaen de "ohoo ben bunu zaten havada yapardım, yapamazsam ayıptı bana yani! hem ne var canım herkes yapar bunu, çok da matah bişi başarmış değilim" benzeri bir monolog geçer zihinlerinden, sonsuz bir samimiyetle/doğrulukla/inançla... yapamadıkları şeylerle ilgili cümle alemin önünde tartaklarlar kendilerini : "len çok basit, ben nasıl yapamam, ulen bunu da yapamazsam benim zekama tüküreyim, falan filan....".
asla ama asla kendilerini başkalarının yanında övmez bunlar... başardıkları her şeyi küçümseme eylemini çok doğal ve herkesin yapabileceği birşeymiş gibi dile getirir, içten içe de sade ve sadece kendilerini yıpratan bir prensibe dönüştürürler bu hastalıkımsı özelliklerini...
aha da bu "gizli kibir" oyle bişidir işte.... daha fazla cümle kurmak bu hususta tekrara düşmekten öteye geçmeyecektir sanırım... bu "gizli kibir" sahip olandan başka kimseye bi fenalığı olmayan bişidir işte özetle...
ha!! bu insanları en irite eden his ise acıma hissidir...
acıma hissi, çok kötü bir histir bunlar için... bunu birine karşı hissetmek de! bunun kendilerine karşı hissedilmesi de... ! hayatta en korktukları şeydir birinin kendilerine acıması.... ve en son istekleridir birine karşı acıma hissiyle dolmak. aşağılanmış hissederler kendilerini birinin bakışında kendilerine karşı böyle bir emare görmüşlerse eskaza... acıdıkları insanlarsa sinirlerini hoplatır, yardım ederler o insanlara ellerinden geldiğince... ve bu duruma kızma sebepleri şudur genellikle "içlerini acıma hissiyle dolduranların yeterince çabalamaması, kendilerini başkalarının insafına bırakmış olmaları" en azından onlar ('gizli kibir'liler) buna inanırlar... aynı sebeple kendilerini kaç kez tartaklamışlardır çünkü... "asla kendilerini başkalarının insafına bırakmayacaklardır..." bunu yapmazlarsa, öleceklerini bile bilseler... bu nedenlerle acıdıkları şahıslara yardım esnasında kendi korkularıyla binlerce kez yüzleşip, çok fena bir tecrübe yaşarlar bunu çok fazla çaktırmadan etrafa... onların gözünde acizlik sadece bebeklere ve hayvanlara özgüdür... hiç bir insanı aciz durumda görmekten hoşlanmazlar ve kendilerinin en büyük korkusu budur işte "aciz kalmak" her ne ile ilgili olursa olsun "aciz kalmak" ölümden beter bir şeydir gözlerinde....
psikolojik bir açıklaması ve psikoloji literatüründe bir kavramsallaştırması vardır belki bunun... ya da bir kavramsallaştırmanın içinde mutlaka böyle bir unsur vardır, bilemiyorum... var olan bir bilgiyi tahrif etmiş isem af oluna...