kısa bir tanım ve uzun bir yazı yazacağım.
muhtemelen olmayan pilot.
ama olmasını ve biraz farklı detaylarla bizzat olmayı isterdim.
yazının bundan sonraki kısmını göz önünde bulundurarak ruh sağlığımla ilgili çıkarımda bulunmak isterseniz serbestsiniz.
william butler yeats tarafından yazılan
an irish airman foresees his death adlı şiir beynimi ve vücudumu en bulamaca çeviren şiirdir. şiirdeki en vurucu satır "a lonely impulse of delight" günü geldiğinde bir dövme olarak vücuduma kazınacak.
benim olmayan bir savaşta, sadece bazen içimde zor duran yalnız haz dürtüsünü bastırabilmek için yer almak isterdim. hiçbir idealine inanmadığım, haklılığını ve haksızlığını gözetmediğim bir savaşta yalnızca yer alma fırsatım olduğu içim yer almak.
karşısında savaştığım kişileri düşman olarak görmeden, sadece bu eylemin bana neler hissettirdiğini tecrübe etmek için. beni düşman olarak değil, bir sembol olarak görmelerini isterdim, yenilginin ve kabiliyetin sembolü. bu sav ilk ortaya atıldığında bir an bile olsa rus pilotların gerçekten yutkunduğunu tahmin edebiliyorsunuzdur.
üzerinde savaştığım şehirlerin sakinlerinin umrumda olmamasını isterdim, cinnetle gürleyen motorlarımın onlar için emniyetin sesi olmasını ama benim için bir doz daha hazdan fazlasının olmamasını.
ve tüm bunları anonim bir şekilde yapıp asıl savaşı egomla vermek isterdim, tüm bu şanı üstlenmek veya it dalaşının hazzına varıp yok olup gitme ikilemi benim için havada bir rus pilotla karşılaşmaktan daha büyük bir mücadele olmalı.
şu hayatta kimseyi
hans joachim marseille'yi kıskandığım kadar kıskanmadım.