öncelikle ilgili jenerik.

bize daha çocukluğumuzda doğrusu gösterilen ama duygusal ve bir o kadar korkak olduğumuz için uygulayamadığımız iş modeli.

ne yapıyoruz ? çalışıyoruz, iş yetişmiyor mesai yapıyoruz, yetmiyor evde çalışıyoruz. 15 yıllık iş hayatımda bunu sadece kendi işimde değil etrafımda diğer firmalarda da fazlasıyla gördüm. herkesin hayatı iş olmuş. molalarda bile iş konuşuyor insanlar. hatta mesai sonrasında iş arkadaşlarımızı arayıp iş hakkında konuşuyoruz.

fred çakmaktaş ne yapıyor ? mesai bitmesi ile birlikte yaptığı iş yarım kalmasına rağmen işi bırakıp kendi hayatına dönüyor. ailesini, arkadaşlarını alıp eğlenmeye gidiyor.

lafa gelince bilgisayar devri, uzay devri ama daha taş devri kadar olamadık. ^*

türkiye'de patron olanın bile ulaşamadığı iş modeli.

tabii onların da bir kısmı vizyonsuzluktan, bir kısmı küçük ölçekli olup ülke şartları yüzünden sürekli çalışmak zorunda kalmaktan...

bir kısmı da -ki en fenası- çok kazandığı halde elemanları daha fazla mesaiye kalsın diye "bak mahmutcum biz de geliyoruz, hepimiz mesaideyiz" deyip meşrulaştırmak için çalışıyor. bak primatın yönetme zekasına 20 gramlık beyin daha ekle, yapacağı ilk hareket bu olur. +10 gram daha ver, "biz burada bir aileyiz"i duyarsın.

elimden geldiğince uyguladığım iş modeli fakat aynı zamanda beni neredeyse işimden eden iş modeli

sanırım yöneticiler; bir işin yetişmemesinin sebebinin ya şirketin çalışan sayısının yetersiz olduğu yada bizzat kendileri tarafından yapılan planlamanın hatalı olduğunu, her iki halükarda da sorunun kendilerinden kaynaklandığı, durumun beni alakadar edeneyeceği çünkü bunların benim sorumluluğumda olmadığı, dolayısıyla bedelini benim ödemeyeceğim gerçeğini duymayı pek sevmiyolar... olsun çemkirsinler