sanirim köylü kelimesini hakaret olarak kullanan kompleksi tek ulke biziz.

hatta ulkesine dair ne varsa, dini ogelerden tut, muzige, yemege kadar kendi ulkesinin her seyinden kompleks duyan tek ulke de biziz.

geçenlerde fransiz arkadaslarimla turku evine gittik. doyasiya turku dinleyip soyledik. hatta fransiz arkadaslarimdan biri asagi yukari yirminci kez geliyormus turku evine. "ya hu anlamiyorum bu turkleri, neden boyle harika bir yere gelmiyorlar, keske bizde de boyle mekanlar olsa da her gun gidebilsek" dedi.

bu arkadaslarim menemene de, patlican yemeklerine de, rakiya da, halaya da horona da, hepsine bayiliyorlar. sarabin, peynirin hasini da yeseler baska tatlarin da guzelliginden faydalanmasini biliyorlar. bizdeki gormemisler de iste ozentiliklerinden kendilerini keloks yemeye zorluyor. tamam onu da yeyin de, sirf kahvaltida keloks yiyorsunuz diye kendinizi ustun gormeyin.

hep diyorum bu ulkenin insanlari adam olmaz. iki kesim var. biri tam geleneksel (sozde) ve gericiligin bokunu çikariyor. digeri de (sozde) ilerici ve ilerlemeyi kendini inkar edip baskasina benzeme zannediyor. bu iki kesim de ne adam olur, ne de toplumsal barisi saglayabilir. aradaki üç bes akli basinda insan da her iki kesimin yobazligi karsisinda kendi çapinda bir seyleri duzeltmeye çalisir.