"ağaç köküyle yaşar, insan da öyle. bizse maziden koptuk istikbale bağlanamadık. türkiye bütün kütüphaneleri yakılan bütün mazisi imha edilen 600 yıllık cerrahi bi ameliyatla içtimai huzuriyetinden koparılıp atılan bedbaht bir ülke. oysa milletin ana vasfı devamlılık. türk milleti... hangi millet? bu millet 10 senede bir değişen hafızasız nesiller amalgamı."

cemil meriç-bu ülke kitabından alıntıdır, uzun zaman olduğu için sayfayı hatırlamıyor ancak kayıtlı bir alıntı olarak kendimde sakladığım için paylaşıyorum.

latin alfabesini destekliyorum ancak osmanlıca harflerin öğrenildikten tam manasıyla aydınlatıldıktan sonra ( çevrilmesi, izahı, mülahazası vs) latin alfabesinin açıklığından faydalanabilirdik. elbette burda bahsini ettiğim şey " latin harflerini kabulün yersizliği" değil, bu kabulle birlikte maziden kendini geri çeken bir türk nesli.

kendisi de büyük bir maarifperver olan ikinci abdülhamit'ten de başka türlüsü beklenmezdi.