öfke, direnç ya da yılgınlık hissedemiyorum. 26 yaşındayım ve son bir iki yılım herhangi bir toplu taşımada veya kalabalık bir meydanda canlı bombayı nasıl tanıyabileceğimi düşünmekle geçti. daha bu sabah alsancak'a giderken 'şu an otobüste patlama olsa ve şans eseri kurtulsam yaralılara nasıl yardım ederim'i planladım. sanıyorum hissedebildiğimiz şeyin bu yüzden pek doğru bir tanımı yok. çünkü kendi adıma, bu benim öğrenmeye alıştırıldığım bir çaresizlik ya da tam aksine, çare arayışı olmamalıydı. hiçbirimiz ayda bir farklı şehirdeki tanıdıklarımızı arayıp "iyi misin?" diye sormamalıydık. hiçbirimiz ölü/yaralı listelerinde tanıdık ismi aramamalıydık. hiçbirimiz tanımadığımız birçok annenin çığlığını hafızamıza kazımamalıydık. hiçbirimiz, hakikaten hiçbirimiz bu kadar ağır bir süreçle büyümemeli, yaşlanmamalı ve ölmemeliydik. tam da bu yüzden - çok - üzgünüm. ve yine tam da bu yüzden benimle aynı tasaya düşmüş ama düşman edildiğimle barışırım, bana bu 'üzüntüyü' periyodik olarak yaşatanla ve onca güvenlik toplantısından benim bu üzüntüden hızlı tren yapımıyla kurtulacağımı düşünerek çıkanla değil. özür dilerim.