babamı ameliyat eden ekipte yer alan cerrah. hayat dolu, hevesli, insana önem verip oldukça saygı gösteren biri. amerika'da çalışmaya gideceğimiz hastaneden habersiz bırakmamamızı istemişti kendisini eşimle, birlikte ortak işler yapacaktık daha. yalnız bir yorum okudum hakkında, ''çok mu önemli bir haber?, görevi başında vurularak mı öldü?, kendine adrenalin pompalarken öldü'' diye. bir kat daha üzüldüm. şöyle düşünelim; herkes mehmet susam kadar kıymetlendirebilse zamanını, ülkede terör olmaz, ekonomik sıkıntı ve dengesizlikler olmaz, zulüm, ağalar, beyler olmaz. aydınlık olur. mehmet susam gibi bireyler karanlıktan çıkışın anahtarıdır. insan o anahtarı kaybettiğine nasıl üzülmez?