netflixe yeni eklenen "hayao miyazaki and the heron" belgeselini izlediğinizde, belki de gerçekten "son" filmini ve arada kalan tüm boşluklarını anlıyorsunuz.

filmin ilk gösterimini izlediğimde onu gerçekten anladığımı yalın bir şekilde hissetmiştim. sonrasında insanların yazdıklarını, yorumlarını okudukça o hissettiğim duyguları hafife alıp insanların saçmasapan tortularını ve fikirlerini de giyinmişim en saçma haliyle.

o hissettiğiniz olamamışlık, hiç bitmemiş gibi asılı kalan hali, canınızı itinayla paramparça eden sahneler, her sahnede, her karakterde, her detayda aklınızda beliren imgeler, yaşadıkları, yaşayamadıkları, korkuları, pişmanlıkları dahil hepsi ona ait.

belgeseli izledikten sonra, filmi ilk izlediğimdeki hislere geri dönebilmiş olmak, içindeki tüm kötülükleri yeni çıkarmış, sular altında kalan raylarda yürüyen bir kaonashi gibi hissettirdi.

bazen burada şaka ile karışık öz dedem esprileri yapıyoruz ama izlerken şunu fark ettim. ben ne 2 dedemi, ne anneannemi ne de babaanemi tanıyabildim. bana masallar anlatan, büyüten, hayranlıkla izlediğim, kaybetmekten korktuğum gerçek dedem kendisi oldu zamanla.

son masalın için teşekkür ederim, dede...
umarım biraz daha zamanımız vardır.