dün akşam eve geldikten sonra oğlum mesaj attı; anne evde misin?
evdeydim. uzun zamandır araları limoni olan kız arkadaşı ile geldiler. evde, kızım ve erkek arkadaşı da vardı.
günün yorgunluğunu atmak için, uzun zamandır yapmadığım bir şey yapıp çay demledim.
salonda hep birlikte oturup, yeni tanışıklıkların^*, eski komik anıların, gelecek güzel günlerin sohbetleri edildi.
salonun bir köşesinde, bazen duymayan kulaklarımla bile eşlik ettiğim bu sohbetin ve bu genç ve güzel gençlerin hayatımda yaşadığım, geçirdiğim en buhranlı ve zor zamanların, işsiz ve parasız günlerimin, ev bulamadığım, sahipsiz bir sokak köpeği gibi dolaştığım, hayattan zaman zaman da olsa umudumu kestiğim, kalp ağrılarımın, küçük pişmanlıklarımın, artık yaşını başını almış, gelecekten beklentilerini asgari düzeyde tutan bir menopoz teyze olarak, çocuklarımın sevdiği insanlarla birlikte olmaları, onlarla içtiğim çay, aldığım nefes, kahkahaları, gözlerindeki huzur ve tamamlanmışlık ve benim buna şahitliğim…
(bkz: mutlu eden basit şeyler)