hiçbir şeyin sırrını bilmediğim gibi bunu da bilmiyorum. zaten insana 30, hatta 35 yaşından sonra gelen bir ihtiyaç bu, ya da bana öyle oldu. ondan öncesinde büyük yükselmeler, ani bitişler daha normal geliyordu bana ve hayır bağlanma problemim yok, o zaman da yoktu. belki sadece ne kadar genç olduğumun farkındaydım ve hiçbir ilişkim 3 yılı bulmadı. yalnız başıma daha mutlu olduğumu düşünüp ilişkilenmek istemediğim de oldu, mutsuzluktan öleceğimi sandığım da. ama epi topu 2,5 yıl. sonra herkes yoluna baktı.

35 yaşımın ilk günlerinde başlamış olan ilişkimde 8 yılım dolmak üzere. tabi ki karşımdakiyle de ilgili bir durum bu ama en az onun kadar uyumlu ve anlayışlı birilerini daha sevmiştim geçmiş yıllarda, onlarla da uzun sürmemişti.

birinci yılımızı yeni doldurmuş olmalıydık tam emin değilim. bir şey üzerine konuşurken, "şimdi mutlu bir ilişkin olduğu için..." gibi birşey söylemişti. aaaa doğru ya mutlu bir ilişkim var benim, demiştim. o kadar tartmamışım ki mutluluğumu. mutlu bir ilişkideyim cümlesi aklımdan geçmemişti. hatta ona da sormuştum, "sen de mutlusun değil mi?" diye o da şaşırmış olmalı.

sonra yıllar geçti, geçen gün yine birşey üzerine konuşuyorduk. tam hatırlamıyorum ama ayrılığı kaldıramayan bir arkadaşımızla ilgiliydi galiba konu. "ben napardım acaba?" dedi. ben de ona yanıt verirken bir ara "güzel bir hayatımız var " dedim. "aaa doğru diyosun ya güzel bir hayatımız var" dedi. o da bunu hiç tartmamış.

balıkların deryayı bilmemesi gibi galiba bu durumlar. mutsuzluğun ve kötü hayatların adı koyuluyor. öbür türlü üzerine düşünmüyorsun. belki daha gençken düşünüp de mutsuz olunacak, hayatından memnun olmamanı sağlayacak birşeyler bulup duruyorsundur kendine bilemedim. belki de bir sırrı varsa, o sır yaşlanmaktır. yaşlanmak rocks.