sol popülizm, marksist ve marksist olmayan sosyalizmin sınıf mücadelesi tanımını genişleten; çalışan sınıf=halk eşitliğiyle bunu olabilecek en kapsamlı hale getiren bir tavır olarak tarif edilebilir. bir sol popülist için iktidara namzet sınıf, işçi sınıfından ibaret değildir; o sınıflaşmış halk ya da halklaşmış sınıftır (ne afili oldu be). böyle olunca hem sömürücü sınıf(lar)ın gücü hızlı ve çok etkili biçimde kısıtlanmış olur; zira tepedekilerin zaten az olan sayısının tepedeki elitlerin, halk diye yuvarlak bir tarife sokulduğu devasa bir kitleyle -yani neredeyse bir ulusun tamamıyla- baş etmesi olanaksızdır.

solda, sosyal demokratlar bu dönüşümü farklı tarih ve koşullarda gerçekleştirerek iktidar sorununu çözmek için hatırı sayılır büyüklük ve derinlikte bir külliyat oluşturmaya girişti. almanya'daki spd en geç 1921'den itibaren, ana çizgi ve renkleriyle sol popülist bir hedef kitle tarifi yaptı (kentte ve kırda çalışan emekçi halkın partisi), onu 1930'larda isveç'i bir "halk evi" hâline getirmeyi vaat eden sap takip etti. türkiye'de ise bülent ecevit hem halk tanımıyla hem de bu kitleyle kurduğu iletişimin biçimiyle kusursuz bir sol popülizm dersi kapsamında işlenebilecek, kıymeti pek bilinmeyen bir miras oluşturdu. kendi emeğiyle geçinen bir halk ve abartılı imtiyaz sahibi olan, gücünü kendisine avantajlar yaratmak için kullanan bir seçkinler; bu ikilinin mücadelesinden ilkinden yana çıkan bir parti ve bu partinin halkın değerlerine -aydınların aksine- yabancılaşmamış, karizmatik, öncü lideri. yerli ve milli sol popülizm cereyanımız, ne yazık ki 12 eylül kayalıklarında sönüp gitmiştir; estiği son zamanlarda da pek duyulmamıştır.