orhan pamuk'un bu bir günlük macerasını biraz daha açmakta fayda var.

nobelli edebiyatçımız ortaya koyduğu bu hareketle sadece kendi hıncını çıkarmakla kalmamış aynı zamanda cumhuriyet gazetesini rejimin simgesi olarak gören köktendinci basına koz vermiştir. vakit gazetesi, bugünkü sayısında keyfile ve mutlulukla söz konusu kapışmayı izlemiş ve "bakın görüyor musunuz? cumhuriyetçi, özgürlükçü geçinen gazete bile zamanında bunları bunları yapmış" deme şansını vermiştir.

halbuki gazeteler sadece kağıt parçaları değillerdir. her biri kanlı canlı zamanın tarihine ışık tutarlar. nefes alıp verirler sayfalarında yazan yazılarıyla...çünkü o matbaada o harfleri dizen parmaklardır ki onlar bir insana aittir, o satırları yazan kalem de canlıdır çünkü onu tutan parmaklar da bir insana aittir...ve insan her zaman doğruyu ve güzeli yapmaz. tıpkı benim gibi, tıpkı orhan pamuk gibi tıpkı cumhuriyet gazetesi gibi. bundan 60 yıl önce basın etiğinin bile yerleşmediği bir ortamda yapılan haksız bir saldırıyı bugüne taşımak ayıptır günahtır. bunu yapabilmek hep dünde kalmanın, egoya yenik düşmenin zavallı işaretleridir...

gene diyorum, cumhuriyet gazetesini ve bugünkü çizgisini tasvip etmiyorum. ama birinin kişisel hırsları uğruna bu gazeteyi ve taşıdığı hüviyeti beş para etmez mürtecilerin önüne kemik niyetine atmasını hazmedemiyor ve kabullenemiyorum. ve en çok da yetmişli yıllarda cumhuriyet gazetesini rahat rahat koltuğunun altına alıp gezemeyen, baskı gören bir gençliğin "mazi kalbimde yaradır" afişeli filminin hatıratına yapılan bu saygısızlığı affedemiyorum...