bazı filmler vardır ki, onları izlerken sadece gülmezsin, aynı zamanda “bu filmi çekenler ne içmiş?” diye düşünmeden edemezsin. işte izlanda'dan japonya'ya, amerika'nın bağımsız sinema köşelerinden avrupa'nın en karanlık arka sokaklarına kadar uzanan, suç dolu, absürt, kimi zaman şok edici ama kesinlikle eğlenceli filmler.

jesus shows you the way to the highway (2019) tam anlamıyla gerçeklik algısını darmadağın eden bir film. 1960'ların düşük bütçeli casus filmlerini hatırlatan ama çizgi roman kafasıyla çekilmiş, sanrılarla dolu, tamamen çılgın bir yapım. eğer filmleri “hikayesi anlamlı mı?” diye izleyen biriysen, bu seni sinir krizi geçirtebilir ama uçuk kaçık filmleri sevenler için kesinlikle bir başyapıt.

eğer mükemmel bir kara mizah ve suç filmi arıyorsan, borgman (2013) tam sana göre. hollanda'dan çıkan bu filmde, sıradan bir ailenin evine sızan gizemli bir adam, olayları öyle bir noktaya getiriyor ki, işin içinden çıkmak imkansız hale geliyor. hiçbir şeyin göründüğü gibi olmadığı, yavaş yavaş gerilimin ve komedinin iç içe geçtiği nadir filmlerden biri.

şimdi gelelim tamamen rahatsız edici ama bir o kadar da komik filmlerden birine: the holy mountain (1973). alejandro jodorowsky'nin yönetmen koltuğuna oturduğu bu film anlatılmaz, yaşanır dediklerinden. din, kapitalizm, insan doğası, mistisizm ve psikolojik çöküşün gerçeküstü, şoke edici ama zekice işlendiği bir film. eğer görselliği ve sembolleri seven biriysen, bu film seni sinema manyağı yapacak.

ingiltere'nin en absürt suç filmlerinden biri olan sightseers (2012), kara komediyle seri katil temasını mükemmel harmanlıyor. karavan tatiline çıkan bir çift, önce istemeden bir adamı öldürüyor, sonra bunun tadını alıp seri katile dönüşüyor! “sevgilimle tatile gitsem mi?” diye düşünüyorsan, bu filmden sonra fikrini değiştirebilirsin.

tabii ki norveç sinemasının en sert ama en eğlenceli filmlerinden biri olan in order of disappearance (2014) listede olmalıydı. stellan skarsgård'ın başrolde olduğu bu filmde, bir baba oğlunun intikamını almak için suç dünyasına dalıyor ama olaylar tam anlamıyla çığırından çıkıyor. mafya, yanlış anlaşılmalar, kanlı hesaplaşmalar ve iskandinav kara mizahının en güzel örneklerinden biri.

eğer japon sinemasının absürt ve suç dolu yanına dalmak istersen, love exposure (2008) tam anlamıyla 4 saatlik bir manyaklık şöleni. dini baskılar, sapkınlık, suç dünyası ve gençlik dramı böylesine çılgın bir tempoyla daha önce işlenmemiştir. uzun ama asla sıkıcı değil, aksine her dakikası “daha neler göreceğim?” dedirten bir başyapıt.

bağımsız sinema, düşük bütçeli filmler ve tam anlamıyla uçmuş yönetmenlerin eserleri ilgini çekiyorsa, tetsuo: the iron man (1989) seni siyah-beyaz cyberpunk çılgınlığına sürükleyecek. japonya'nın en kült filmlerinden biri olan bu yapım, insan ve makinenin birleştiği, metalin etin içine geçtiği, tamamen rahatsız edici ama hipnotik bir deneyim.

peki ya en rahatsız edici, iğrenç ama garip şekilde bağımlılık yapan bir kara mizah filmi ister misin? o zaman the greasy strangler(2016) seni bekliyor. yağlarla kaplanmış, tam anlamıyla manyak bir adam, kurbanlarını öldürüp gece kulüplerinde dans ediyor. film mi? belki de değil, belki de bir akıl hastanesinin güvenlik kamerası kayıtları.

ilk olarak ispanya'nın en absürt suç-komedi filmlerinden biriyle başlayalım: the day of the beast (1995) – şeytanın günü. bir rahip, isa'nın yeniden doğacağı günü bulmaya çalışırken, şeytanı yenmenin tek yolunun kendini günah işlemeye adamak olduğuna karar veriyor. sonra ne mi oluyor? rahip, metalci bir adamla takım olup madrid'in karanlık sokaklarında şeytanın peşine düşüyor! kara mizah ve kaos arıyorsan, tam senlik.

izlanda'dan gelen en tuhaf suç-komedi filmlerinden biri olan either way (2011), sadece iki adamın, izole bir yolda yol çizgileri boyarken yaşadığı absürt olayları anlatıyor. düşük bütçeli, minimal, ama bir o kadar da eğlenceli, düşündürücü ve absürt bir film. eğer bu film tanıdık geliyorsa, amerikalıların prince avalanche (2013) adıyla yeniden çektiğini söyleyeyim.

ingiltere'nin en kendine has suç-komedilerinden biri olan withnail `&` i (1987), tam anlamıyla iki beceriksiz aktörün ingiltere kırsalında hayatta kalmaya çalışırken, başlarına gelen trajikomik olayları anlatıyor. alkolik, uyuşturucu bağımlısı ve sürekli başı belaya giren karakterler sayesinde, kültleşmiş bir film. ingiliz mizahını seviyorsan, kaçırma.

eğer en uç noktalarda dolaşan bir “soygun” filmi istiyorsan, tokyo fist(1995) tam senlik. tsukamoto'nun yönettiği bu film, soygun planlayan ama olaylar absürdün ötesine geçen karakterlerin hikayesini anlatıyor. yani **japonya'nın david lynch'i diyebileceğimiz bir yönetmenden, tamamen akıl dışı bir suç hikayesi

eğer tamamen şiddet, kara mizah ve delilik dolu bir suç filmi arıyorsan, the evil that men do(2015) tam senlik. meksika'da uyuşturucu kartelleri için çalışan iki tetikçi, kendilerini vicdan muhasebesi yaparken bulduklarında olaylar iyice çığırından çıkıyor. film, hem aşırı gerçekçi, hem de tamamen manyakça ilerleyen olay örgüsüyle izleyeni içine çekiyor. kartel filmlerinden sıkıldıysan ama kendi içinde farklı ve absürt bir anlatımı olan bir şeyler arıyorsan, kaçırma.

fransa'dan çıkan en garip suç-komedilerden biri olan deerskin (2019), bir adamın deri ceket takıntısının giderek şiddet ve deliliğe dönüşmesini anlatıyor. ceketiyle konuşan bir adam mı? evet. kendi filmine takıntılı bir yönetmen mi? kesinlikle. quentin dupieux'nün yönetmen koltuğunda olduğu bu film, “absürt suç filmi” kavramının en uç noktalarından biri.

peki, hem kara komedi hem de felsefi boyutu olan bir suç filmi ister misin? o zamana serious man (2009) tam senlik. coen kardeşler'in en underrated (hakkı verilmeyen) filmlerinden biri olan bu yapımda, bir adamın hayatı kontrolünden çıkıyor ve işin içine hem suç hem de derin bir varoluşsal kriz giriyor. coen'lerin alışıldık suç-komedilerinden biraz farklı ama yine de kara mizahı ve absürtlüğüyle seni içine çekecek.

biraz daha avrupa ve daha karanlık bir şeyler mi arıyorsun? o zaman norveç'ten gelen jackpot (2011) mükemmel bir seçenek.