bir başka ihtimal de tanpınar'ın aşiyan'daki mezarını ziyarete gidip edebimizle üç kulhu bir elham okumak olurdu. hatta hazır oralara kadar gitmişken tezer'e de uğrar iki yudum şarap içer, üstüne orhan veli'nin dizlerine oturur denize karşı hürriyete doğru'yu çığırırdık beraberce fakat kısmet değilmiş. seneyi devriyesine keselim randevusunu.

narmanli han dönüşümün eşiğinde olduğundan, eğer orada yapılacak ise, bir an önce tertiplenmesi gereken edebi buluşmadır. ayrıca nuran ve mümtaz'ı tanımayan bir nesle aşina olmadığımızı, evet, ehemmiyetle tebarüz ettirmek zaruridir.

bol bol okumalı üflemeli bir ziyaret oldu zirve. fatiha'dan huzur'a, huzur'dan zamanın parçalanmaz akışına eriyorduk ki; birden mezar taşındaki büsbütün'ün b'sine değiverdi serçe parmağım ve geçit açıldı. servilerin hemdem yeşilinin, geçmiş güllerin solgun pembesine karıştığı mermer engebeli yollarda kaybolmuş bulduk biz bizi. neyse ki mezarcı geldi ve tezer'in oyma taştan kapısından çıkıverdik aydınlığa yeniden. orada da rahat durmadı serçe parmak, bir cevizin canına kast etti, bir mavi boğaza dokundu uzaktan. mezarcı "su ister misiniz?" dedi tezer'i sulamaya. acemice "o herhalde mutludur böylece" demişim ve şimdi çok üzgünüm belki yeşertebilirdim diye! orhan veli'yi uzaktan selamladık, bir sarmaşıkla halvetteydi rahatsız etmeyelim istedik. cansever'in yerçekimli karanfil'ine kondu serçe son olarak, sonra zıplayıp hisar kapı'dan okul yolunu tuttu.