düşünüp durdukça içinden çıkılamıyacak, yardımcı fiil sayesinde paradokssal nitelik kazanmış birleşik fiil görümünlü bulamaç. nedir ne değildir, hep birlikte göreceğiz şimdi. buyrun okuyun:

bu konuyu descartes'ın ünlü düşünüyorum öyleyse varım sözü ve felsefesiyle inceleyelim. cümlemiz şu durumda şöyle olacaktır: "düşünüp duruyorum öyleyse varım". ben söyliyim. yalan. yok böyle bişey. nedenlerine geliyoruz hemen. "düşünüp durmak" tam olarak düşünme eyleminin yapıldığını ve bu eylemin bittiğini anlatır. bu da cümlenin anlamını şuna dönüştürür: "düşünüp duruyorum öyleyse vardım ama şimdi yokum". yani, bu cümleyi sarfeden düşünürün^*, cümleyi sarfedebileceği anda yok olması icabedecektir. dolayısıyla cümlenin ancak "düşünüp duruyorum" kısmını dile getirebilecek sonra ortadan kaybolacaktır. dolayısıyla böyle bir cümle gerçekte olmaz, düşünüp durma eylemi ise gerçekten kesintiye uğrayan bir varoluş durumu yaratır ki, böylesini düşman başına bile gelmesin. hiç hoş değil.
gelelim süreklilik durumuna: "düşünüp duruyorum öyleyse varım". bu süreklilik durumu göz önüne alınarak bakıldığında olmuş gibi duruyor ama ne yazık ki, bu durum sadece göz aldanmasından, mantık yamulmasından ibaret. bunu söyleyen düşünür^*, bu sözü sarfederken doğruları çarpıtıyordur. doğru söylemiyordur diyemiyorum saygımdan ama çarpıtıyordur. ne demek bu? kimse 7 gün 24 saat 6 dakika, 365 gün, yer yer 366 gün kesintisiz düşünemez. filozoflar bile. arada düşünmeyi bırakması, insani ihtiyaçlarını karşılaması, yemek yemesi, uyuması, dinlenmesi ve başkalarını dinlemesi filan gerekir. bu da düşünme eyleminin kesildiği anlamına gelir. bu durumda da mutlak bir doğrudan bahsedemeyiz. bu nedenle cümlenin asıl anamı şu olur: "düşünüyorum öyleyse arasıra varım". öte yandan, hadi diyelim bu filozof öyle bir filozof ki, yaşamsal fonksiyonlarını yerine getirirken de düşünmeye devam edebiliyor, bu nedenle de düşünme durumunda sürekliliği sağlayabilecek kapasitede. bu durumda "düşünüp duruyorum öyleyse varım" önermesini gerçekleyebilecek, uzak ufuklara yelken açabilecek. durun, sakın inanmayın! ne yazık ki yine yanlış. çünkü, her ne kadar aşmış bir filozof olsa da bu filozof, günün birinde ölecek, varlığı ortadan kalkacak, bu sebeple de, zamanın kıyısından kozmoza salıverdiği süreklilik arzedebilen düşünme eylemi örneği tuz parça olacak, kendi kendini yok edecektir. sonuçla sebebin birbirine bağlarla bağlandığı bu önermenin içindeki oluşlardan birini değiştirdiğimizde diğer durum da aynı kalamayacaktır. sonuç, sebebin sebebi, sebep sonucun sonucudur(bu varoluşsal döngü gerçeklemesine güzel bir örnek sonsuzluğun sonu isimli isaak asimov romanında mevcuttur. dikkatle okuyunuz). dolayısıyla bizim yaşlı filozof çok istese de doğru söylememiş olacaktır. ama en azından filozoftur. ilk durumda olan parttime filozoftan daha iyi durumdadır. en azından ciddi bir iş yapmıştır. di mi ama.

(bkz: dövüp durmak)

arpaci kumrusunun dün gece yaptığı şey..

ayrıca
(bkz: ciddi dusunmek)

surekli dusunmek,aliskanlik haline donustugunde insani hic de rahatsiz etmeyen, bir nevi beyin jimlastigi haline donusen yan etkisinin kimi zaman hizli konusma oldugu keyifli islemdir. bir sure sonra devamli herseyi neden - sonuc iliskisine baglamaya baslar bir yerden bir yere gecersiniz. keyifli bir isdir.

farsça düşünmek anlamına gelen endişe kelimesini kaygılanmak manasında aldığımızda üzücü sonuçlar doğuran eylem. bizim için neden düşünmekle kaygılanmak birbirini çağrıştırmaktadır? budist felsefenin bir etkisi midir bu?

"dağlara taşla bak ve düşünme, dağlar taşlar ol" yerine "dağlara taşlara bak ve ben bundan naaparım diye düşün, dağlar taşlar olama"yı tercih etmemek evla gözüküyo gerçekten de. ama düşüncenin kaygılanmak olmayan başka bir anlamı da fayda düşünmek midir?

bence değildir. düşünerek de olabilir insan, hatta yazarak düşündüğünde,^* aklına hayaline gelmeyen şeyler bulabilir, bağlantılar kurabilir.

hindilerin gerçekleştirdiğine ve bazı çok önemli insanların yaparmış gibi görünmek zorunda hissettikleri eylem. diğer bir şekilide de her insanın zihninde her an yaşadığı süreç.

saclari beyazlatan bir hadisedir. o da olmadi kanser yapar .

(bkz: bi seni konuşurum)

uzun bir suredir surekli dusunuyorsan eger (bkz: ben alti yasimdan beri dusunuyorum ulan) ve gercekten dusunuyorsan cabuk karar vermeyi ogrenir beyin, --benimki oyle yapti-- , asıl eziyet ondan sonra baslar,, surekli dusunmeye devam etmenin yaninda, bircok insanin bircok konuda oturup dusunmelerinin aldigi vakit, yaptigi tespitler, hayati anlama calismalari, karar verirken degisik acilardan bakma denemeleri, daha dogrusu bunlar icin harcadiklari vakit sana oyle uzun ve salakca gorunmeye baslar ki, yavas gelmeye baslar insanlar, bagirasin gelir hadi artik birakin dusunmeyi de karar verip harekete gecin diye... sen karar verip yola koyulmaya calisirsin, onlar sana hangi yollarin oldugunu, bu yollarin avantajlarini dezavantajlarini, uzunluklarini, sonuclarini falanlarini filanlarini, ne zaman yola koyulmak gerektigi hakkindaki fikirlerini anlatirlar...anlatamazsin bunlarin hepsini dusunup zaten bir karar vermis oldugunu.. senin kararin ne dersin, tekrar baslarlar anlatmaya, hangi yollarin oldugunu, bu yollarin........

beynim acimaya basladi. icinde labirentlerin sayisi artti sandim. bedenim benden habersiz tepkiler vermeye basladi. susmak istemedigim zamanlarda sustum. aglama emri vermeden beynime agladim. öncelikler sonralik, sonraliklar öncelik oldu. siralamalar degisti. dusunmemeyi dusunerek bile birakamadim. televizyon izleyince geçti. geçmis olsun canim beynim.

surekli dusunmeyi aliskanlik haline getirmis beyinler dusunecek faydali seylerle beslenmelidir. yoksa bos seyler dusunmeye, hayati fazla sorgulamaya, paranoyaya, depresyona dogru gider bu dusunce sureci. yok eger dusunulecek, uzerinde fikir uretilecek, uyumadan once bir ampul yakip sizi yataginizdan firlatacak birseyler varsa kafanizda tadindan yenmez surekli dusunme eylemi, pek keyif verir.