sene 1999, aylardan ekim. hiç unutmam, bi' gün monmartre'dayız. tam sacre coeur'e küfrede ede tırmanmayı göze almışken, bir de bakıyoruz, metro durağının karşısına denk gelen klüpte boydan boya bir afiş: david bowie konseri! tam dalıcaz içeri, kapıdaki muhterem delikanlılar durduruyo' bizi. neredeyse istanbul aksanlı yarmaca lehçeleriyle "hop, nereye?" gibisinden laflar kıvırıyorlar. diyoruz; "bi' izin verin de geçelim. turistiz biz muhteremler; do you know any english?". geri cenabımızın kapıya yüzünü verir biçimde merdivenleri inmesi durumundan, paris'te turist olmanın new york'ta bir ingiliz olmak kadar pirim yapmadığını öğreniyoruz! "talihsizlik işte", nidasıyla sacre coeur yokuşunu tırmanacakken, yokuşun solundaki ilk sokakta bir siyah fiyakalı araç ve birtakım besili muhteremler görüyoruz. lafı fazla uzatmayalım, boyunlarımızdaki fotoğraf makineleri ve konuştuğumuz ingiliz lisanı fena halde işimize yarıyor ve david bowie'nin salona girdiği arka kapıdan, gazeteci sanılarak içeri alınıyoruz.
fevkalade saatler geçirip, anı defterine iliştiriyoruz biz de elbette bu günü...